Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Θα αλλάξουν τα σύνορα στα Βαλκάνια;


Το ζήτημα των συνόρων μετά την συνέντευξη  του προέδρου της Σερβίας, Μπόρις Τάντιτς, αναζωπυρώθηκε με  την αναφορά του για ενδεχόμενη  διαίρεση του Κοσσυφοπεδίου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση για το θέμα αυτό δεν έχει, εισέτι, μια κοινή πολιτική.

Η Βαλκανοποίηση

Η έννοια ‘βαλκανοποίηση’ στην πολιτική είναι συνήθως μια αναφορά για τη διάλυση
των μεγάλων κρατών σε πολλά μικρά, συχνά εχθρικά μεταξύ τους έθνη –κράτη.
Στα Βαλκάνια έχει συμβεί πολλές φορές, στο πέρασμα των αιώνων, αλλά και μετά  το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν προβλήματα στο ζήτημα των συνόρων.
Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, καθώς  και του πολέμου του 1991-95, σχηματίστηκαν νέα κράτη στις πρώην δημοκρατίες της, θεσπίζοντας, έτσι, τα νέα όρια των εθνικών κρατών.


Η αυτοδιάθεση και το δικαίωμα των λαών

Όλα αυτά είναι βασισμένα σε δύο αντιφατικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, εξηγεί  ο Ρίχτερ Ζολβάιχ από το Ίδρυμα ‘Επιστήμη και Πολιτική» του Βερολίνου.
«Το ένα είναι η εδαφική ακεραιότητα και το άλλο το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Στην νοτιοανατολική Ευρώπη υπάρχει υψηλή πυκνότητα διαφορετικών εθνών και εθνοτήτων και με βάση τη λογική της αυτοδιάθεσης, προωθούνται φιλοδοξίες,  για το σχηματισμό ιδίων κρατών».
Η διαδικασία αυτή δεν έχει ακόμη, στα Βαλκάνια, ολοκληρωθεί. Περίπου πριν από τρία χρόνια η πρώην σερβική  επαρχία του Κοσσυφοπεδίου ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, ενώ στην πΓΔΜ η αλβανική μειονότητα έχει αποσχιστικές  τάσεις και στη Βοσνία/Ερζεγονίνη  έχουν γίνει επανειλημμένα απόπειρες  διαχωρισμού των διοικητικών ορίων που πρέπει να νοούνται ως όρια κρατών.

Συζητείται η διαίρεση του Κοσσυφοπεδίου;

Ισχυρές φιλοδοξίες για αυτονομία και τάσεων για δημιουργία νέων εθνικά  και ομοιογενών κρατών υπάρχουν και στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Αυτή η τάση οδηγεί σε συγκρούσεις, ιδιαίτερα στην περιοχή του Καυκάσου- όπως το Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Αμπχαζία, η νότια Οσσετία.
Ο  Ρίχτερ Ζολβάιχ πιστεύει ότι δεν υπάρχει φόβος  για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου,  η όποια διχοτόμησή του, διότι αυτή δεν θα αποτελέσει προηγούμενο για άλλες χώρες:
«Για την εξέλιξη του Νοτίου Καυκάσου, για παράδειγμα, πολύ ισχυρότερο ρόλο θα διαδραματίσουν οι τοπικές συνθήκες ή άλλα γεωπολιτικά και στρατηγικά ζητήματα και όχι τόσο οι εξελίξεις του Κοσσυφοπεδίου».
Ο Ρίχτερ πιστεύει ότι θα μπορούσε να υπάρξει  μια αλλαγή με την ενδεχόμενη διαίρεση του Κοσσυφοπεδίου και ίσως προκληθούν  βίαιες τοπικές συγκρούσεις. Ωστόσο ο πρόεδρος της Σερβίας, Μπόρις Τάντιτς, φαίνεται  θετικός σε μια διαίρεση του Κοσσυφοπεδίου. Η Σερβία δεν έχει αναγνωρίσει την μονομερώς ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, όπως επίσης η Ρωσία, η Κίνα και ακόμη πέντε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Τάντιτς ανέφερε στη συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung’ για την ανάγκη επίτευξης συμφωνίας και ότι «όλα τα κόμματα θα κερδίσουν κάτι από αυτήν,  η οποία θα δημιουργήσει μια βιώσιμη λύση για την εδραίωση της ειρήνης και της σταθερότητας της περιοχής».

Η Μεγάλη Αλβανία και η Μεγάλη Σερβία

Στα πλαίσια αυτά ο Τάντιτς μίλησε για τη Μεγάλη Αλβανία και την Μεγάλη Σερβία. Οι σερβικοί διπλωματικοί κύκλοι, εντούτοις, γνώριζαν τι γίνεται πίσω από το προσκήνιο, εδώ και καιρό, για τη διαίρεση του Κοσσυφοπεδίου, ο βορράς να ενταχθεί στη Σερβία και το άλλο μέρος στην Αλβανία.
Τις ιδέες όμως αυτές απέρριψε κατηγορηματικά ο Έντμοντ Χατζηνάστο, υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας.
«Κανείς  και σε καμιά χώρα δεν πρέπει να εκλαμβάνει το Κοσσυφοπέδιο ως  λάφυρο το οποίο πρέπει να διαιρεθεί, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες κάποιων. Το Κοσσυφοπέδιο είναι μια περιοχή στην οποία ο λαός που ζει εκεί  και η κοινωνία τους πρέπει  να αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση είναι τελείως λανθασμένη και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με ευρωπαϊκό μέλλον της περιοχής».

Ο Franz-Lothar Altmann, εξάλλου, του Ινστιτούτου για την Νοτιοανατολική Ευρώπη, του Μονάχου, θα τονίσει ότι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σαφής για το μέλλον των χωρών-μελών της Ένωσης, οι οποίες οφείλουν να έρθουν σε έναν κοινό δρόμο χωρίς πολέμους και εθνικές συγκρούσεις:


«Αν παρακολουθήσετε τις εξελίξεις στην ΕΕ, τα σύνορα έχουν χάσει το νόημά τους στην καθημερινή ζωή των πολιτών και αυτή είναι η προοπτική στην οποία οδηγούμαστε. Ας δούμε τις ευκαιρίες που ανοίγονται εμπρός μας και να ελαχιστοποιήσουμε την εθνική λογική που στρέφεται απειλητικά προς μια κοινή προοπτική».

Автор: Зоран Арбутина / Зоран Јордановски

4 comments:

Ανώνυμος είπε...

εγώ αναρωτιέμαι εάν πλησίαζε καμιά τέτοια ώρα τι θα κάναμε ως Βορειοηπειρώτες. Ποια θα ήταν η στάση μας στην περίπτωση ένωσης του Κοσσυφοπεδίου με την Αλβανία. Θα χειροκροτούσαμε την ένωση με τ αδέρφια ή θα σηκώναμε κεφάλι? Και δεν εννοώ μόνον την πολιτική ηγεσία αλλά τον απλό κόσμο.

Η μέλλουσα ιστορία είπε...

Τα ζάρια για μας ρίχτηκαν τόσες φορές, αλλά εμείς δείξαμε ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δείξαμε αλλοιωμένη εθνική συνείδηση, υπάκουα καλά παιδιά, χειραγωγημένοι από τους Αλβανούς και εγκαταλελειμμένοι από τη μάνα ΕΛΛΑΣ. Δείξαμε ότι δεν έχουμε εθνικούς στόχους και οράματα. Δείξαμε ότι οι πολιτικοί μας με πρώτους αυτούς στην ΟΜΟΝΟΙΑ, είναι απλώς και μόνο πατριδοκάπηλοι, μειοδότες και συμφεροντολόγοι.
Θα Σας δώσω κάποια στοιχεία.
1989-1990. Η Ελλάδα έδειχνε πρόθυμοι να αξιοποιηθεί η ε.ε.μ για την ανατροπή του καθεστώτος στην Αλβανία. Όποιος έχει μνήμη θυμάται τα αδέρφια Πράσο από την Πέπελη. Οι δολοφονίες νέων βορειοηπειρωτών στα σύνορα (περισσότερα από 13 περιπτώσεις. Η επίσκεψη Σαμαρά στη Δερβιτσιάνη-Γοραντζή και το μήνυμα του "Σύντομα θα έχετε εξελίξεις πρέπει να είστε έτοιμοι." Τις ίδιες μέρες τα γεγονότα στη Βόδριστα. Εμείς δείξαμε ότι ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε στην Ελλάδα.
Η ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ως ηρωική ιστορική πράξη πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε ομηρία των Τιράνων και Αθήνας. Οι δύο πρωτεύουσες προσπαθούσαν να την ελέγξουν, όπως την ελέγχουν μέχρι σήμερα.Η καθεμιά για λογαριασμό της, αλλά το τιμόνι να το κρατούν τα Τίρανα.
1993-1994. Η μεγάλη δοκιμασία της διαθρησκευτικής και διεεθνικής ενότητας στη Βόρειο Ήπειρο. Αρχή η περίπτωση αρχιμανδρίτη Μαηδόνη. Προηγήθηκαν οι έξι όροι Μητσοτάκη. Η ελληνική μειονότητα χάθηκε μέσα σε κάποιες δηλώσεις και ζούσε τις ιστορικές στιγμές ανεύθυνα. Οι αντιδράσεις της ήταν χωρίς μπούσουλα.
1994 Επεισόδιο Επισκοπής, 10.04, το αποκορύφωμα των εθνικιστικών συνθημάτων κάποιων από την ΟΜΟΝΟΙΑ και του τοπικού τύπου. Τι ειρωνεία. Θυμηθείτε τα δίκαννα για να καταλάβετε "τις διαστάσεις" του νέου αυτονομιακού κινήματος της Βορείου Ηπείρου. Μια επιβεβαίωση ότι μπαίναμε για τα καλά στις σκοπιμότητες τις μπίζνας κάποιων επιτηδείων. Η Επισκοπή, όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα ήταν ένα καλό στημένο παιγνίδι υπό τον πλήρη έλεγχο του αλβανικού κρατικού μηχανισμού. Οι συνέπειες επήλθαν. Τα σχέδια του αυτονομιακού κινήματος ήταν μια μάυρη τρύπα. Καταρρεύσαν σαν πύργος από άμμο στην άμμο. Η αντίσταση της ε.ε.μ και η "επιμονή της" για μεγάλα ιστορικά γεγονότα, ήταν το κλίμα και το κύμα φυγής προς Ελλάδα. Οι δίκη των πέντε επέφερε τη διάσπαση μεταξύ των "ηγετών" στην εθνική ελληνική μειονότητα και μαζί με τους διωγμούς 'έσβησε σαν με μαγεία κάθε ίχνος αντίστασης και διεκδίκησης μεγάλων ιστορικών στόχων.
1997- Μια επόμενη ειρωνεία της τύχης για τους μεγάλους μας ιστορικούς στόχους. Ερασιτεχνισμός δε θα πει τίποτε. Μια ευκαιρία για κάποιους να κάνουν πολλά λεφτά και να ξεκινήσουν την πορεία τους επικεφαλής της ε.ε.ε μειονότητας. Σε κενό και καμένο έδαφος η ε.ε. μειονότητα έδειχνε ότι δεν ήξερε ιστορικά και εθνικά τι μπορεί να διεκδικήσει. Δεν πρόβαλε καμιά διεκδίκηση, δέχτηκε ένα επόμενο χτύπημα και διαλύθηκε εντελώς. Οι ηγέτες της μειονότητας κρύφτηκαν για να εμφανιστούν μετά τη μπόρα σαν τα σιλίμπια για διεκδίκηση καρεκλών στο εξασθενισμένο σώμα της ε.ε.μ.
1999- Ο πλανητάρχης δεν έδινε πράσινο φως για τις εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο. Συνέδεσε δυο φορές μέσα σε 50 ημέρες το θέμα του Κοσσυφοπεδίου με την Βόρειο Ηπειρο. Καμιά αντίδραση. Ένα υπόμνημα 4 σελίδων που αποτελούσε την άμεση ανταπόκριση στις δηλώσεις Κλίντον, θάφτηκε από το Ντούλε στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Αντί αυτού έγινε μια ψόφια δήλωση που δεν έλεγε τίποτε, εκ του γραφείου τύπου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και το υπόμνημα κατέληξε στις αλβανικές μυστικές υπηρεσίες.
Λίγους μήνες αργότερα στις περιοχές μας ήρθε η γραμματέας της αμερικανικής πρεσβείας να σφυγμομετρήσει τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Ο πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ο Ντούλες ήταν μεταφραστής. Καμιά προετοιμασία. Συναντήσεις του βρόντου. Άνθρωποι που μιλούσαν για την κατσίκα της Μαρίκας.
Ήταν η ταφόπετρα..... Έπαψαν βαθμηδόν και οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών να γράφουν για μας. Η ταύτιση της ηγεσίας με την εκκλησία. Από τότε ο Ντούλες έγινε ο αδιαμφισβήτητος "ηγέτης" της μειονότητας.
Τώρα ο Ντούλες μυρίζεται το Τσάμικο το τελευταίο ξεπούλημα. Αυτός θα φύγει για τις Σεϊχέλες

Η μέλλουσα Ιστορία

Ανώνυμος είπε...

Μέλλουσα ιστορία έτσι ακριβός είναι όπως τα λες μόνο που ο Ντουλες ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες του ανδρείκελου του Σιμιτη μεσώ του Κανελου έζησα από κοντά τα γεγονότα του 97 θυμάμαι πολύ καλά τους σημερινούς ηγετισκούς όπως ορθά τους αναφέρεις γιατί όντος μιλάμε για ζορκοσιλιμπα που όταν καιγόταν οι επιχειρήσεις των Ελλήνων τα ζορκοσιλιμπα κοιτούσαν να πουλήσουν καμιά βίζα στο πρακη του προξενείου και τα ελληνικά κανάλια προσπαθούσαν να υποβιβάσουν το γεγονός του ξεκληρίσματος δείχνοντας στον ελληνικό λαό τον θίασο των Αλβανών να πυροβολούν στον αέρα μπροστά στην κάμερα ενώ δεν προβαλλόταν καθόλου οι καθημερινές επιθέσεις εναντίον των Βορειοηπειρωτών.Ο Ντουλες υπηρέτησε σαν πιστό σκυλί και το αλβανικό κράτος και προδοτικό Ελλαδικό κατεστημένο...Εύχομαι στον θεό να ξαναζήσω ένα άλλο 97 γιατί τότε θα ξέρω πώς θα εγκαινιάσω την λαιμητόμο.Οι ηγετισκοι έχουν την εντύπωση ότι ξεχάσαμε τους πληροφορώ ότι κοντά είναι η νέμεσις..

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχουμε εδώ σχόλια γιατί το θέμα καίει και ο Βορειοηπειρώτης (όχι η ιστοσελίδα) θέλει να ασχολείται με τρίχες

Δημοσίευση σχολίου