Τα οστά του Γιάννη Παππά αναπαύονται στη γενέτειρα του το Αλύκο

Εκδήλωση προς τιμήν του Δασκάλου. Οι μελέτες και οι τιμητικές διακρίσεις του.

Την Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010 έγινε η ανακομιδή από τα Γιάννινα των λειψάνων του αείμνηστου Γιάννη Παππά στο νεκροταφείο του Αλύκου. Αμέσως μετά από το μνημόσυνο – εκταφή πραγματοποιήθηκε μία σεμνή εκδήλωση παρουσία συγγενών, συγχωριανών και φίλων που ήρθαν από τα Γιάννενα. 
Ο κ. Λ. Παππάς στο καλωσόρισμα ανέφερε ότι θα μπορούσε να επικαλεστεί πολλές ιδιότητες για την υποδοχή, αλλά όπως είπε «προτιμώ την ιδιότητα του συγγενή, καθώς είμαι εγγονός του αδερφού του Γιάννη, Βαγγέλη Παππά που ως μεγαλύτερος αδερφός ήταν στην ουσία ο κηδεμόνας της οικογένειας καθώς είχαν χάσει τον πατέρα τους, και αυτός που έστειλε τα δύο μικρότερα αδέρφια του, Γιάννη και Σπύρο για να μάθουν γράμματα στα Γιάννενα.
Το καθεστώς του Χότζα τους είχε κηρύξει εχθρούς του λαού, για εμάς, χωρίς να γνωρίζαμε πολλά για τη ζωή και τη δράση τους ήταν το κρυφό καμάρι». 
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο βουλευτής Ιωαννίνων Μιχάλης Παντούλας, ο έπαρχος Αλύκου Ηλίας Θανάσης, ο αντιδήμαρχος Μολοσσών νομού Ιωαννίνων, ο Πρόεδρος των συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων Γ. Ζαφειράτης κ.α. 
Ο κ. Παντούλας στο χαιρετισμό του εξήρε την προσωπικότητα του, λέγοντας ότι «στην περιοχή που έδρασε και ιδικά στο Ραδοβίζυ ακόμα και σήμερα όταν λέμε ο δάσκαλος, εννοούμε το Γιαν Παππά. Είναι ο άνθρωπος που κάποια χωριατόπουλα τα ανέδειξε με τις γνώσεις αλλά κυρίως με το ήθος που τους μετέδωσε σε σπουδαίους επιστήμονες και προσωπικότητες…» Συγκινητική ήταν επίσης και η ομιλία του προέδρου των συνταξιούχων δασκάλων Γ. Ζαφειράτη που τόνισε μεταξύ άλλων την ανάγκη ανάδειξης των αξιών του τόπου μας.


Για την προσωπικότητα και το έργο του Γιάννη Παππά, μίλησε ο φίλος και συνάδελφος του κ. Χάρης Ρέγκας. Για το πώς γνωρίστηκε με το δάσκαλο, είπε ότι «διορίστηκα στο Ραδοβίζυ όχι αμέσως μετά το Γιάννη αλλά είχε προηγηθεί κάποιος άλλος δάσκαλος. Στην περιοχή όμως όλοι επικαλούνταν το όνομα του, Αισθάνθηκα την ανάγκη να τον γνωρίσω, πήγα τον συνάντησα στα Γιάννενα και από τότε μέχρι που έφυγε από τη ζωή ήμασταν αχώριστοι φίλοι». Στο τέλος μοιράστηκε ως ανάμνηση το βιβλίου του. «ΆΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ»

Στη συνέχεια παραθέτουμε όλη την ομιλία του κ. Ρέγκα:

Γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Αλύκου των Αγίων Σαράντα , Β. Ηπείρου . Πατέρας του ήταν ο Ζήσης Παππάς και μητέρα του η Αγγελική. Αποφοίτησε από το δημοτικό Σχολείο του χωρίου του το 1929 με βαθμό ΑΡΙΣΤΑ . Το 1936 δραπετεύει στην Ελλάδα και δίνει εξετάσεις στο Πρότυπο Γυμνάσιο της Ζωσιμαίας Σχολής ως « κατ’ οίκων διδαχθείς » και στη συνέχεια εγγράφεται στην Α΄ Τάξη του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς από όπου το 1943 λαμβάνει το πτυχίο  του δασκάλου με βαθμό ΑΡΙΣΤΑ. το ίδιο έτος συνάπτει γάμο στις 15/8/1963 στο χωριό του με την Γαρουφαλλιά Κόκκαλη.

Δεν στρατεύτηκε ως Βορειοηπειρώτης, υπηρέτησε όμως στις Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών από τον Απρίλιο του 1944 έως το Μάρτιο του 1945.

Διορίζετε δάσκαλος το 1946 στο 6° Δημοτικό Σχολείο  Ιωαννίνων και από το Φεβρουάριο του 1948 μέχρι τον Ιούλιο του 1951 υπηρετεί στο Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς. Κατά το χρονικό διάστημα από τις 20 Ιουνίου 1946 μέχρι την 31 Ιανουαρίου 1948 διετέλεσε Διευθυντής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Ηπείρου . Το 1951 διορίζεται δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολειό Ζωτικού Ιωαννίνων όπου για να φτάσει περπατώντας στον προορισμό του νυχτώνει στο χωριό Ραδοβίζι .

Εδώ η μοίρα του παίζει ένα μεγάλο παιχνίδι . Κλήθηκε να διανυκτερεύσει από τον αφέντη Λάμπρο-Γεωργάκη, πρώτο νοικοκύρη χωριού , στο σπίτι του. Στο άκουσμα ότι είναι δάσκαλος και πηγαίνει στο Ζωτικό , ο Λάμπρο-Γεωργάκης φεύγει νύχτα με το άλογο του και ξημερώνει στον επιθεωρητή  ζητώντας του να παραμείνει ο δάσκαλος στο χωριό του γιατί ούτε το Ραδοβίζι είχε δάσκαλο. Με τον τρόπο του έπεισε τον επιθεωρητή και πήρε το απαραίτητο έγγραφο για τη παραμονή του δασκάλου στο Ραδοβίζι. ( μαρτ. Γεωργίου Αθανασίου ή Γάκη-Λάμπρου , γιού του Λάμπρου-Γεωργάκη και αργότερα επιστήθιου φίλου του Γιάννη Παππά)

Στο Ραδοβίζι υπηρέτησε από το 1951 έως το 1956. Στο διάστημα αυτό των πέντε χρόνων παρέμεινε στο χωριό ολόκληρο το χρόνο ( Χριστούγεννα – Πάσχα – Καλοκαιριά ) εργαζόμενος με απαράμιλλο ζήλο τόσο για την πρόοδο των μαθητών όσο και για τη προκοπή των χωριανών, γιατί ένιωθε πως αυτός είναι ένας χωριανός.

Εργάζεται και παράλληλα κάθε βράδυ  κάνοντας νυχτερινό σχολείο για να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό από τους ηλικιωμένους. Φροντίζει για την οικονομική ανάπτυξη των κατοίκων . Οργάνωσε την Ελβετική Βοήθεια για το εξωτερικό δημιουργώντας αμπελώνες που σώζονται μέχρι σήμερα, υδατοδεξαμενές, δασύλλια, δρόμους . όλα αυτά σήμερα οι χωριανοί τα ονομάζουν «μάρτυρες του Γιάννη Παππά», δηλαδή μαρτυρούν τα έργα του.

Μεταγενέστερος διάδοχος του στο ίδιο σχολείο ο υποφαινόμενος, όπου υπηρέτησα για εφτά χρόνια τα έχω ακούσει όλα αλλά και τα έχω δει.

Στο χωριό εκκλησία δεν υπήρχε. Είχαν απομείνει μόνο ερείπια χωρίς να θυμίζουν τίποτα από εκκλησία, όμως στο παρακάτω χωριό την Κερασέα επρόκειτο να θεμελιώσει η τότε βασίλισσα της Ελλάδας εκκλησία. Ο δάσκαλος εκμεταλλεύτηκε την περίσταση και μαζί με τον Γάκη-Λάμπρο τοποθέτησαν εκρηκτικά στα διαλυμένα ερείπια τη νύχτα ισοπεδώνοντας τον χώρο της αυλής. Στο πέρασμα της Βασίλισσας ο δάσκαλος προθυμοποιήθηκε να ξεκουράσει την βασιλική πομπή και παρακάλεσε την Βασίλισσα να δει πως και το Ραδοβιζι δεν έχει εκκλησία. Την ίδια στιγμή ορμηνεμένος χωριανός φύτευε σε ανάμνηση της βασιλικής επισκέπτης έναν πλάτανο. Η Βασίλισσα τότε θεμελίωσε στο Ραδοβίζι νέα εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα, η οποία αποπερατώθηκε με έξοδα της Βασιλικής Πρόνοιας.

Ένας από τους «μάρτυρες» του Γιάννη Παππά είναι το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου και της κατοικίας του δασκάλου, έργα που μόνος τοθ θεμελίωσε και με τη βοήθεια των Χωριανών αποπεράτωσε. και εδώ η μοίρα του έπαιξε ένα ακόμη παιχνίδι. Νύχτα χειμωνιάτικη, βροχερή, με αστραπόβροντα να έρχονται από το χωριό Ζάλογγο δυτικά του Ραδοβιζιού. Μια αστραπή σπάζει το παράθυρο, διαπερνά καίγοντας τη βελέντζα που σκέπαζε το Γιάννη που κοιμόταν, χτύπα στο δοχείο με το πετρέλαιο και το κατοίκιο παίρνει φωτιά. Ψύχραιμα πετάχτηκε από το κρεβάτι πήρε νερό απ’ το βαρέλι και ξέκανε το κακό που θα γινόταν.

Το Γιάννη όλοι τον αγαπούσαν τον σέβονταν αλλά και τον φοβόταν. Ότι έλεγε ο δάσκαλος ήταν για το χωριό διαταγή. Χωρίς να γνωρίσουν τι θα έκανε πίστευαν πάντοτε στο καλό και ευεργετικό για το χωριό σκοπό.

Βρέθηκε κοντά στο χωριό μια μπουλντόζα τότε για εργασία και ο Γιάννης με τον τρόπο του έπεισε τον χειριστή να επεκτείνει ένα δρόμο σε ένα συνοικισμό του χωρίου. Έλα όμως που η μπουλντόζα κόλλησε στη λάσπη (το χώμα στο Ροδοβίζι είναι ΛΙΣΒΑΣ ) και δεν έβγαινε με τίποτε. Σήκωσε νύχτα το χωριό ο χειριστής τη μηχανή και οι χωριανοί τραβώντας με τριχές το μηχάνημα, το αποκόλλησαν.

Έστειλε κάποτε ένα χωριανό, το Θ.Μ. να κόψει λυγαριές για χώρισμα του σχολείου ο οποίος χωρίς να προσπαθήσει ανέφερε πως δεν βρήκε. Όταν όμως ένας μαθητής ο Ν.Α. έφερε ένα δεμάτι και ο δάσκαλος του τα έδηξε τότε ο χωριανός έτρεξε στο δάσος και έφερε τρία δεμάτια ( μαρτ. Νικ.Αποστόλου )φοβερός κυνηγός ο Γιάννης ( ολόκληρα ταριχευμένα κεφάλια από  αγριογούρουνα στόλιζαν το σαλόνι του σπιτιού του και τα κτήρια της Βελλάς ) , γεμάτοι λαγούς και αγριογούρουνα η περιοχή κάθε τόσο πήγαινε πεσκέσι σε υπηρεσίες, να προσφέρουν βοηθεια στο χωριό πράγμα που το πετύχεναι με το πρώτο. Αν δεν ήχε δικό του κυνήγι Επερνέ από τους χωριανούς για παρόμοιες πράξεις κάποτε με τη θέληση τους, άλλοτε με το ζόρι. Στο Ραδοβίζι όποτε και να περάσεις ( πέρασαν από τότε 55 χρόνια αν στην κουβέντα αναφερθεί το όνομα του θα ακούσεις : «Τι δάσκαλος ήταν αυτός που να βγει σήμερα τέτοιος δάσκαλος και τέτοιος άνθρωπος !»

Συνομιλούσα πολλές φορές μαζί του γιατί ανταμώναμε στα Γιάννενα . ήμασταν συνάδελφοι, ήμασταν και φίλοι μου μιλούσε για το Ραδοβιζι με τα καλύτερα λόγια και με πολύ πόνο. Το ένιωθε χωριό του από το Ραδοβιζι το 1956 μετατίθεται στο χωριό Βροντισμένη πογωνίου έως το 1958 στη συνέχεια μετετέθητε στο Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο του Ιεροδιδασκαλείου Βελλας έως το 1976 όπου πήρε το βαθμό του Διευθυντή Α’. Στη Βελλα αξιοποίησε τις αστείρευτες δυνάμεις του.   

Αξιοποίησε τις αστείρευτες δυνάμεις του . Λόγο της πετυχημένης συνεργασίας του με τον διευθυντή της οργάνωσης Ελβετική Βοήθεια για το εξωτερικό προσκαλείτε το 1959 για δωδεκαήμερο εκπαιδευτικό ταξίδι στην Ελβετία. Εκεί το ζωηρό ενδιαφέρον που έδειξε για τον τρόπο λειτουργίας των δημοτικών σχολείων της χώρας αυτής παρακινεί τον διευθυντή των Ελβετικών σχολείων να ζητήσει από το Ελληνικό υπουργείο Παιδίας δύο έτη για ευρύτερες παιδαγωγικές σπουδές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της ιταλόφωνης και γαλλόφωνης Ελβετίας. Γνώριζε την ιταλική γλώσσα και στο διάστημα αυτό δεν δυσκολεύτηκε να μάθει και την Γαλλική έτσι μαζί με την  Αλβανική και την Ελληνική έφτασε να γνωρίζει τέσσερεις γλώσσες φοίτησε στο παιδαγωγικό ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Γενεύης στη Λοζάνη και στη Λυών.

Έκλυσε τον κύκλο των σπουδών του στην Ελβετία με ένα σεμινάριο 1500 δασκάλων στην πόλη Ζούγκ αφιερωμένο στο σύγχρονο σχολείων .

Μελέτες :

• Η κατάρτιση και η θέση του διδάσκοντος προσωπικού σχολικής εκπαίδευσης και η συγκριτική μελέτη των παιδαγωγικών θεωριών
• Η εκπαίδευση των μικρών . το παιχνίδι και η λειτουργική του αξία
• Ψυχοπαιδαγωγεία των μαθηματικών
• Κοινωνικά και εκπαιδευτικά προβλήματα της ολιγοφρενίας .Η εκπαίδευση των καθυστερημένων παιδιών
• Πειραματική ψυχολογία
• Σχολική ψυχολογία
• Ψυχολογία του παιδιού και του εφήβου εξέλιξη του νου
• Γενική παιδαγωγική πειραματική ψυχολογία
• Παιδαγωγία και συγκριτική . Η θεωρία των εκπαιδευτικών ρευμάτων . Συγκριτική μελέτη των παιδαγωγικών θεωριών
• Στατιστική εφαρμοσμένη στην επιστήμη και την εκπαίδευση
• Η εκπαίδευση και μετεκπαίδευση του «ομιλείν». Η παρακολούθηση και ο φάκελος των καθυστερημένων
• Σχολική διαχείριση
• Ιστορία της εκπαίδευσης
• Ηθική εκπαίδευσης

Κατεύθυνε με επιτυχία τους φοιτητές του ιεροδιδασκαλείου, ως παιδαγωγός, για την εποχή εκείνη έλειπαν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι . ήταν ο μαέστρος της μετάδοσης γνώσεων (μαρτ. Εμμ. Ρυζόπουλου, καθηγητή παιδαγωγικού τμήματος) . αναφέρω τελευταία την μεγάλη του αγάπη για την Βόρεια Ήπειρο τυπώνοντας μαζί με τον φίλο του Λευτέρη Γκουβέλη το βιβλίο «Άγνωστες ιστορικές στιγμές για τον δρόμο της Βορείου Ηπείρου».

Στο ιεροδιδασκαλείο Βελλας πέρα από διευθυντής του σχολείου ορίστηκε από τον τότε Μητροπολίτη Σεραφείμ , ως βασικός υπεύθυνος για τα αγρόκτημα της Μονής, 600 καλλιεργήσιμων στρεμμάτων με γνώσεις που απέκτησε στην Ελβετία από το πρόγραμμα Ελβετική Βοήθεια για το εξωτερικό.  Εμπνεύστηκε την παραγωγή της πέστροφας στα πολλά νερά του μοναστηριού. Λόγο της γνωριμίας του με τον Ελβετική Βοήθεια που προσέφερε κατόρθωσε να εξασφαλίσει το έτος 1964, 2.400.000 δραχμές η σημερινή τους αγοραστική αξία περίπου 2.000.000 ευρώ για την ανάπτυξη του αγροκτήματος .

Ξανατονίζω πως τύγχανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του Μητροπολίτη Σεραφείμ .Το ετος 1976 μετατίθεται ως διευθυντής στο 2° 14/θεσιο Δημοτικό σχολείο Άρτας και τον επόμενο χρόνο μετατίθεται πάλι σαν διευθυντής στο δωδέκατο δημοτικό σχολείο Ιωαννίνων. Σαν διευθυντής υπήρξε το παράδειγμα του προϊσταμένου , του δασκάλου, του ανθρώπου (μαρτ. του Κ. Σιώρου). Στην υπηρεσία ήταν ο δάσκαλος με το  απόλυτο ΑΡΙΣΤΑ στις εκθέσεις των επιθεωρητών του συνταξιοδοτήθηκε το έτος 1983 .

Έλαβε επαίνους από :

Τη Βασιλική Πρόνοια

Το Γ.Ε.Σ.

Τον Επιθεωρητή Σχολείων

Το Αρχηγείο Στρατού

Το ΝΕΚΑ Ιωαννίνων

Το ιεροδιδασκαλείο Βέλλας

Της πρόνοιας Ν. Ιωαννίνων

Την κοινότητα Βροντησμένης

Την κοινότητα Πεδινών

Την ΣΕΛΔΕ Ιωαννίνων

Όμως κλείνοντας θα σας παρουσιάσω την κοινωνικότητα του με λίγα λόγια . στη γιορτή του πέρα από το τρικούβερτο τραπέζι που έκανε με τους φίλους του, δεν παρέλειπε να κερνάει για 40 μέρες και στο σπίτι του δεν θεωρούσε ότι ήταν νοικοκύρης αν δεν προμηθευόταν 300 κιλά τσίπουρο εκλεκτής ποιότητας για δική του κατανάλωση και για φιλικά πεσκέσια . πέθανε τον Γενάρη του 1996 σε ηλικία 79 ετών. 

ΠΗΓΗ: eparxiaalikou.blogspot.com