Την Παρασκευή 20/8/2010, στο Αλύκου, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση προς τιμή του αείμνηστου δασκάλου Γιάννη Παππά.
Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στο Αλύκο των Αγίων Σαράντα το 1917. Αποφοίτησε από το Ιεροδιδασκαλείο της Βελλάς και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του να εργαστεί ως δάσκαλος. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εντάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό. Το 1944 αφού γλύτωσε την απόπειρα δολοφονίας εναντίων του από τους κομουνιστές έφυγε στα Γιάννενα. Προσωπικός φίλος των αείμνηστων Μητροπολιτών Ιωαννίνων και μετέπιπτα Αρχιεπισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας Ιερωνύμου και Σεραφείμ είχε πλούσια εκπαιδευτική, κοινωνική και εθνική δράση. Στην κοινωνία των Ιωαννίνων ήταν γνωστός και έχαιρε το σεβασμό των συμπολιτών του. Απόδειξη είναι οι πολλοί συνάδελφοι και μαθητές τους που πήραν την πρωτοβουλία να τον τιμήσουν στο χωριό που γεννήθηκε, 15 χρόνια μετά το θάνατο του.
Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στο Αλύκο των Αγίων Σαράντα το 1917. Αποφοίτησε από το Ιεροδιδασκαλείο της Βελλάς και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του να εργαστεί ως δάσκαλος. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εντάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό. Το 1944 αφού γλύτωσε την απόπειρα δολοφονίας εναντίων του από τους κομουνιστές έφυγε στα Γιάννενα. Προσωπικός φίλος των αείμνηστων Μητροπολιτών Ιωαννίνων και μετέπιπτα Αρχιεπισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας Ιερωνύμου και Σεραφείμ είχε πλούσια εκπαιδευτική, κοινωνική και εθνική δράση. Στην κοινωνία των Ιωαννίνων ήταν γνωστός και έχαιρε το σεβασμό των συμπολιτών του. Απόδειξη είναι οι πολλοί συνάδελφοι και μαθητές τους που πήραν την πρωτοβουλία να τον τιμήσουν στο χωριό που γεννήθηκε, 15 χρόνια μετά το θάνατο του.
Μετά τη Θεία Λειτουργία που θα γίνει στον Ι.Ν.Αγ. Βαρβάρας Αλύκου, θα ακολουθήσει μνημόσυνο. Στην δεξίωση που θα ακολουθήσει θα μιλήσει για τη ζωή και το έργο του ο φίλος και συνάδελφος του κ. Χάρης Ρέγκας
Στους παραβρισκόμενους θα μοιραστούν δωρεάν βιβλία που έγραψε ο Γιάννης Παππάς, προσφορά των φίλων του από τα Γιάννενα.
Ο Βορειοηπειρώτης είχε αναφερθεί έμμεσα στο Γιάννη Παππά, όταν απεβίωσε πριν από λίγους μήνες η σύζυγος του. Την ανάρτηση θα την δείτε εδώ
1 comments:
στην Αγία Βαρβάρα του Αλύκου...
τι μου θύμισες τώρα βρε βορειοηπειρώτη...
Ήταν το 1990 ή 1991, λίγους μήνες (ίσως κ λίγες ημέρες μόνον) αφότου είχαν ανοίξει τα σύνορα.
Με τον αείμνηστο Γρηγόρη Ντριγκόγια μπήκαμε για 1η φορά στη Β.Ήπειρο.
Μεταφέραμε ένα μικρό φορτηγό και μερικά αγροτικά αυτοκίνητα όλα γεμάτα με τρόφιμα και βοήθειες, εκ μέρους της Ιεράς Μητρόπολης Κονίτσης (του μακαριστού Σεβαστιανού).
Και φυσικά από τους πρώτους προορισμούς ήταν το ηρωικό Αλύκο.
Στο δρόμο θυμάμαι ότι είχα γίνει κάτασπρος από τη σκόνη.
Χωματόδρομος γεμάτος λακούβες και ένα όμορφο ρυάκι με νερό στο πλάι σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Όταν φτάσαμε στο Αλύκο, στο καφενείο μας έδωσαν νερό και λίγο σαπούνι να πλύνουμε τα πρόσωπά μας!
Μοιράσαμε πρώτα τις σακούλες με τα τρόφιμα.
Ακόμη θυμάμαι τον Γρηγόρη να αστειεύεται με τον τηλεβόα "προσέξτε μην μπερδέψετε τη σκόνη γάλατος με το απορρυπαντικό και αντί να πιείτε γάλα κάνετε πλύση στομάχου"!
Μετά πήγαμε στην Αγία Βαρβάρα.
ένα όμορφο πρόχειρα κατασκευασμένο τέμπλο (με νοβοπάν αν θυμάμαι καλά), βαμμένο με έντονο τιρκουάζ χρώμα, με μερικές εικόνες, όλα να εκπέμπουν την ζεστασιά και την αγάπη των βορ/τών προς το Θεό.
Από τις εκκλησίες που μπαίνεις και νιώθεις τη ζεστασιά και την αγάπη.
Θυμάμαι που δίναμε εικόνες (χάρτινες) μεγάλες ή μικρές στα παιδιά και στους κατοίκους. "θέλω την εικόνα με τη γυναίκα με το μωρό" είχε πει μία γυναίκα (αναφερόμενη στην εικόνα της Θεοτόκου).
Έβλεπαν την εικόνα με τον εσταυρωμένο και λυπόταν και άντε να τους εξηγήσεις ότι ... ο εσταυρωμένος Αναστήθηκε!
Μετά μεταβήκαμε στο κοιμητήριο.
Άκουσα το μοιρολόι στα 3 παλικάρια που είχαν σκοτωθεί στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν στην Ελλάδα.
Αληθινό ΣΟΚ το μοιρολόι εκείνο από τις μαυροφορεμένες γυναίκες του Αλύκου.
Τι αντίθεση.
Ένα χωριό μέσα στη φτώχια και όταν πήγαινες στο κοιμητήριο τόση περιποίηση.
Τελικά θαύματα μπορεί να κάνει η αγάπη...
Έκτοτε δεν ξαναπήγα στο Αλύκο.
Θυμάμαι πως η ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης είχε κάποια στιγμή μαζέψει χρήματα και αντικατέστησε το τέμπλο με ένα ξυλόγλυπτο.
Αλλά όταν το είδα σε φωτογραφία δεν μ άρεσε,
δεν ήθελα με τίποτε οτιδήποτε να χαλάσει εκείνη την ωραία εικόνα με το απλό τέμπλο που κουβαλούσε "αγάπη" που χε μείνει στο μυαλό μου.
Θυμάμαι κι όταν φύγαμε από το Αλύκο και περάσαμε από το Δέλβινο.
Στην πλατεία του χωριού με μια αφορμή "μας την έπεσαν Τσάμηδες" και φύγαμε κυριολεκτικά πηδώντας στις καρότσες από τα αγροτικά.
Τελικά η αγάπη και το μίσος δεν κρύβονται ...
Αυτά μου θύμισες βορειοηπειρώτη με την αναφορά σου στην Α.Βαρβάρα...
Να σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου