Αυτή ακριβώς την κατάσταση μας περιγράφει ο μεγάλος απόστολος των εθνών ο Παύλος, αναφερόμενος σε συγκλονιστικά προσωπικά στοιχεία του αγώνα και της δράσεώς του. Ολόκληρη η αποστολική περικοπή είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία που την παρακολουθεί κανείς με κομμένη την ανάσα... «εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι...» (Β΄ Κορ. Δ΄ 8) δηλ. Συμβαίνει να θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση και όμως οι εξωτερικές αυτές δυσκολίες, δεν μας δημιουργούν αδιέξοδο και αγωνιώδη στενοχώρια. Φθάνουμε σε απορία, χωρίς όμως και να απελπιζόμαστε ή να αποστερηθούμε ποτέ μέσον και πόρο σωτηρίας.
Φυσικά τα όσα αναφέρει στην περικοπή αυτή ο θεόπνευστος Απόστολος, δεν ισχύουν μόνο για τους Αποστόλους (κυρίως βέβαια γι’ αυτούς ισχύουν), ισχύουν, θα πρέπει να ισχύουν και ειδικώς για τους εργάτες του Ευαγγελίου, αλλά και γενικώς για τους αυθεντικούς πιστούς χριστιανούς, διαχρονικώς. Έχουν εφαρμογή και μάλιστα απόλυτη οι λόγοι αυτοί, στους πιστούς που αγωνίζονται συνειδητά εναντίον του διαβόλου, του μακράν του Θεού κόσμου, και κυρίως εναντίον της προσωπικής τους αμαρτητικής ροπής, στηριζόμενοι στην ακράδαντη Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα αδελφοί μου. Βεβαίως τούτο σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να μας καταβάλει. Όλως αντιθέτως, θα πρέπει να μας αναπτερώνει τον θείο ζήλο για αγώνες ιερούς. Αγώνες που έχουν άμεση σχέση τόσο με τα άγια Δόγματα, όσο και με αυτό το ήθος της μητέρας μας Εκκλησίας.
Τονίζουμε την διάσταση του πνευματικού αγώνα που είναι ανάγκη να φέρουμε όλα τα τέκνα της Ορθοδοξίας, διότι σε κάθε εποχή, κυρίως όμως στη δική μας εποχή της αποστασίας, ακούγονται, ακόμα και από στόματα που άλλα θα ανέμενε να ακούσει κανείς, ακούγονται το ολιγότερον παράδοξα κηρύγματα, περί δήθεν ενός «ήρεμου» και «αθόρυβου» Χριστιανισμού!
Έφθασε μάλιστα κάποιος να εκφράσει την άποψη ότι, το πνεύμα της συγκεκριμένης αποστολικής περικοπής, δεν μπορεί να ισχύει σήμερα. Και τούτο διότι οι καιροί είναι διαφορετικοί και σήμερα δεν διώκονται οι εργάτες του Ευαγγελίου, αφού επισήμως η πολιτεία δέχεται ή έστω ανέχεται την Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και γενικώς της διαφορετικότητας και του οικουμενισμού!
Αλλ’ ω αφελέστατε άνθρωπε, που έριξες τον υψηλό πήχη του Ευαγγελίου στα πολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα και στα απαίσια βάραθρα του επάρατου οικουμενισμού...
Τούτο μόνο τονίζουμε. Ας δοκιμάσει κανείς να ελέγξει τον Καίσαρα και την αυλή του... Ας δοκιμάσει η Εκκλησιαστική διοίκηση να ελέγξει επισήμως τις αρχές και τις εξουσίες στο θέμα των φοβερών εκτρώσεων. Ας τολμήσουν οι ταγοί μας να ρίξουν τον δίκαιο αφορισμό σε όσους εγκληματίες ψήφισαν μέσα στην κόλαση που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, την γενοκτονία του Έθνους μας. Ας δοκιμάσουν να ελέγξουν επισήμως, και βάσει του Νόμου του Θεού, τους διεστραμμένους στην ψυχή και στο σώμα τύπους, που με τις θεωρίες τους και τις πράξεις τους υποβιβάζουν την εικόνα του Θεού στο επίπεδο όχι απλώς των ζώων, αλλά στον πυθμένα του υποκτήνους. Ας τολμήσουν, όσοι υμνούν την ανοχή και τη δημοκρατικότητα του Καίσαρος, να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με τους αντιχριστιανικούς νόμους... Να συνεχίσουμε; Ας αποφασίσουν κάποιοι κληρικοί και μάλιστα μοναστικές αδελφότητες να ελέγξουν τους φορείς της παναιρέσεως του οικουμενισμού, και τότε θα διαπιστώσουν για τα καλά το μίσος του διαβόλου και των οργάνων του από την κορυφή έως και την βάση του Πολιτικού, Πολιτιακού και οποιουδήποτε άλλου φορέως και συστήματος, που απεργάζεται τον αφανισμό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Το ότι λοιπόν όλα φαίνονται ότι «βαίνουν καλώς», τούτο δεν σημαίνει ότι το κράτος έγινε χριστιανικό (αν είναι ποτέ δυνατόν), τούτο δηλώνει, δυστυχώς, ότι χάσαμε τον αποστολικό ζήλο και την πατερική απλότητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα φίλοι μου. Αλλά πώς να μην έχουν έτσι τα πράγματα, αφού εμείς σήμερα έχουμε την «διάκριση» και δεν ολισθαίνουμε σε «ακραίους» και «άκριτους» αγώνες, τους οποίους ξεκινούσαν και τελείωναν οι γνήσιοι διάδοχοι των αποστόλων, οι Στουδίτες, οι Μάρκοι Ευγενικοί, και γενικώς όλοι όσοι ζούσαν και ανέπνεαν μέσα στην ευλογημένη ατμόσφαιρα της αμωμήτου πίστεώς μας, προσφέροντας τελικώς και αυτό το αίμα τους!
Αλλ’ αδελφοί μου, «στώμεν καλώς», ο καιρός του «βολέματος» και του «εφησυχασμού» πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί, διότι «οι καιροί ου μενετοί».
Είθε να αισθανθούμε ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε στη συνείδηση μας τον παπικό ή προτεσταντικό, γλυκανάλατο τρόπο «χριστιανικής ζωής». Είναι ανάγκη και μάλιστα απόλυτη, ως απόγονοι των αγίων Αποστόλων και πάντων των αγίων, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε την αυθεντική, ασυμβίβαστη, αγωνιστική και κυρίως ομολογιακή Ορθοδοξία μας.
Αυτό τελικά είναι και το μεγάλο μήνυμα του Αποστόλου που πρέπει να συλλάβουμε και να εφαρμόσουμε.
Αμήν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου