13 χρόνια από το θάνατό του
Πέρασαν 13 χρόνια, από την 31η
Δεκεμβρίου 1999, την ημέρα που ο Παναγιώτης Μάρτος, πέρασε στην
αθανασία. Έφυγε ο άνθρωπος που αγωνίστηκε για δημοκρατία και ανθρώπινα
δικαιώματα, ο άνθρωπος που δε λύγισε μπροστά στα απάνθρωπα βασανιστήρια
στα σκοτεινά κελιά των φυλακών, ο άνθρωπος που κράτησε ανδρεία στάση στο
εδώλιο του κατηγορημένους στην περίφημη δίκη παρωδία των Πέντε της
Ομόνοιας και έδειξε ανοιχτά σε όλους τα βασανιστήρια που υπέστη.
Πέρασαν
13 χρόνια χωρίς ν’ ακούμε τα σοφά του λόγια και τα ατράνταχτα τεκμήρια,
χωρίς να μπορέσομε ν’ απολαύσομε τον τεράστιο πνευματικό θησαυρό, που
έκρυβε μέσα του.
Ένα
πράγμα είναι παράξενο μα και αληθινό. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο
στερεώνει και γιγαντώνεται η φυσιογνωμία του εκλιπόντος ανθρώπου. Όχι,
όμως, του κάθε ανθρώπου. Γιγαντώνεται η φυσιογνωμία του ανθρώπου
εκείνου, που η ζωή και το έργο του είναι συνδεδεμένα με τον διπλανό του,
με τον συνάνθρωπο του, με την κοινωνία στην οποία πέρασε, μα κυρίως
όταν το όνομά του είναι συνδεδεμένο με τα ιδανικά του έθνους.