Πως αντιμετωπίζεται ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός από το Αλβανικό κράτος διαχρονικά

Ο Εθνικιστικός παροξυσμός της Αλβανίας εναντίον των Ελλήνων πολιτών της

ΕΚΘΕΣΗ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία (Βόρειος Ήπειρος) Βάσει της Σύμβασης-Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων

Δημοσιεύουμε το απόσπασμα αυτό, ώστε να ενημερωθούν όλοι οι Έλληνες ότι το εθνικιστικό κλίμα στην Αλβανία, έχει διάρκεια χρόνου, καλλιεργείται επίμονα από τον αλβανικό πολιτικό κόσμο και απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα και σε συγκεκριμένες στιγμές κορυφώνεται με βίαιες πράξεις κατά της ζωής και των περιουσιών των, ελληνικής καταγωγής, Αλβανών πολιτών,  που στόχο έχουν να κάνουν δύσκολη τη ζωή των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, ώστε να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα ή να αναγκαστούν να αυτοαφομοιωθούν στην αλβανική κοινωνία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Η Αλβανία άρχισε να δημιουργείται και να αναφέρεται στη διεθνή ορολογία ως κρατική οντότητα, με τη Συνθήκη του Λονδίνου (17-30 Μαΐου 1913). Τα σύνορά της καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17 Δεκεμβρίου 1913). Στο τότε νεοσύστατο αλβανικό κράτος συμπεριελήφθη και το Βόρειο τμήμα της Ηπείρου, που από τότε μετονομάστηκε Βόρειος Ήπειρος, τμήμα το οποίο είχε ήδη απελευθερωθεί κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο (1912-1913), από τον ελληνικό στρατό.

Επειδή οι κάτοικοι της περιοχής ήταν Έλληνες αντέδρασαν τότε στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων που αγνόησε τόσο την εθνική τους ταυτότητα όσο και την εκπεφρασμένη βούλησή τους για ένωση με την Ελλάδα. Επαναστάτησαν και δημιούργησαν την ανεξάρτητη πολιτεία της Αυτονόμου Ηπείρου (17 Φεβρουαρίου 1914), η οποία νομιμοποιήθηκε με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας την 17η Μαΐου 1914 που παραχωρούσε πλήρες καθεστώς Αυτονομίας (εκπαιδευτικής, θρησκευτικής, δικαστικής, διοικητικής) στους νομούς Αργυροκάστρου και Κορυτσάς και υπεγράφη από την Αλβανία και τις έξι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής: Η. Π. Α, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρο-Ουγγαρία, Γερμανία και Ρωσία.

Ο Ελληνισμός εντός των αλβανικών συνόρων έκτοτε επίσημα, ονομάστηκε Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, ενώ η ίδια η Αυτόνομη Πολιτεία το καθεστώς της οποίας επικυρώθηκε με το Πρωτόκολλο της Κερκύρας, αναγνωρίστηκε με την ονομασία Βόρειος Ήπειρος. Δημιουργήθηκε έτσι για την Ελληνική Κοινότητα εντός των αλβανικών συνόρων, ένα Εθνικό Θέμα γνωστό στη διεθνή διπλωματική σκηνή ως Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.

Το πρώτο βήμα εκχώρησης της Βορείου Ηπείρου στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος έγινε το Οκτώβριο-Νοέμβριο του 1921, με την αποδοχή από την Κοινωνία των Εθνών της αλβανικής δήλωσης «Περί αναγνώρισης των μειονοτήτων» στην επικράτειά της. Στα μετέπειτα χρόνια το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα απασχόλησε την διεθνή διπλωματία δύο φορές.

Το 1946, ξανά στην Κοινωνία των Εθνών, όπου δεν λύθηκε, αλλά αποφασίστηκε να αφεθεί στην αρμοδιότητα των Μεγάλων Δυνάμεων και να τεθεί προς επίλυση μαζί με το Γερμανικό και το Αυστριακό Ζήτημα. Επίσης το 1960 ο Ν. Χρουστσόφ, ηγέτης της ισχυρής τότε Σοβιετικής Ενώσεως ζήτησε από το σταλινικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα να παραχωρήσει αυτονομία στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αίτημα το οποίο, ο αλβανός δικτάτορας το αρνήθηκε και η άρνηση αυτή ήταν και ένα από τα ζητήματα που τον οδήγησαν σε βαθιά ρήξη με την Σοβιετική Ένωση. Το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα από τότε εκκρεμεί, ενώ τα άλλα δύο αντίστοιχα, το Γερμανικό και το Αυστριακό Ζήτημα είχαν αίσιο τέλος. Το Αυστριακό λύθηκε το 1955 με την ουδετερότητα και το Γερμανικό, το 1991 με την Ένωση των δύο Γερμανιών.

Από το 1924 που οι αλβανικοί πληθυσμοί εμφάνισαν το πρώτο πυρήνα οργανωμένου κράτους και κυρίως μετά το 1928, το αλβανικό κράτος αφαίρεσε από τους ελληνικής εθνικότητας υπηκόους της, τους όρους «Βόρειος Ήπειρος» και «Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός», αντικαθιστώντας τους με τον όρο «Εθνική Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας». Από τότε αυθαίρετα το αλβανικό κράτος προσδιόρισε τους ελληνικού πληθυσμούς στην επικράτειά του, ως «μειονοτικούς», αν και στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου που ζούσαν οι πληθυσμοί αυτοί αποτελούσαν αδιαμφισβήτητα την πλειοψηφία. Γι’ αυτό οι όροι αυτοί δεν έγιναν ποτέ αποδεκτοί από τον ίδιο τον ελληνικό πληθυσμό στην Αλβανία. Άλλωστε ο προσδιορισμός αυτός εκ μέρους του αλβανικού κράτους έγινε τότε για δύο κυρίους λόγους:

1. Για να θέσει σε μειονεκτική θέση την «Εθνική Ελληνική Μειονότητα» σε όλο το φάσμα της νεοσύστατης αλβανικής κοινωνίας και,
2. Για να έχει το αλβανικό κράτος «λυμένα τα χέρια» ώστε να επιφέρει, μέσω πληθυσμιακών αλλοιώσεων, τον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, που κατοικούνταν από αμιγές ελληνικό στοιχείο.

Οι δύο αυτοί λόγοι επιβεβαιώθηκαν σε όλα τα μετέπειτα χρόνια, από όλα τα καθεστώτα που πέρασαν στην Αλβανία και δυστυχώς, επαληθεύονται ακόμα και σήμερα. Για τον Ελληνισμό στην Αλβανία οι όροι που τον προσδιορίζουν πλήρως και είναι καθολικά αποδεκτοί από τους ίδιους είναι: «Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός» και «Ελληνισμός στην Αλβανία». Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω της διχαστικής αλβανικής πολιτικής, η Εθνική Ελληνική Μειονότητα χωρίστηκε σε δύο κινήματα.

Ο διχασμός αυτός ήταν η πρώτη νίκη του αλβανικού Κράτους, τα επακόλουθα της οποίας έφεραν τον αφελληνισμό του τόπου σε όλες τις μορφές του, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην αλβανοποίησή του. Το ένα κίνημα διεκδίκησε το δρόμο της εθνικής ολοκλήρωσης ακολουθώντας την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και, το άλλο, βάσει της Χάρτας του Ατλαντικού, ετάχθη στο πλευρό του κομμουνιστικού αντάρτικου με την προσδοκία να λάβει μετά τον πόλεμο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Εντούτοις το σταλινικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα που εγκαθιδρύθηκε μετά τον πόλεμο, καταδίωξε απηνώς τους πρώτους σε σημείο που επέφερε τον αφανισμό τους και απογοήτευσε τους δεύτερους καθώς μεθόδευσε την απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας. Ταυτόχρονα, αν και αναγνώρισε συνταγματικά την ύπαρξη «Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας» (Ε.Ε.Μ), η Αλβανία, παραβίαζε συστηματικά τα διεθνώς αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα. Αντιμετώπιζε δυσμενώς τους Ελληνικής καταγωγής πολίτες, καλλιεργώντας ένα ιδιόμορφο αυθύπαρκτο σύστημα μειονοτικής συνείδησης, στη θέση της εθνικής ελληνικής συνείδησης. Υπονόμευε την συνείδηση και το αδιαχώριστο της πολιτιστικής της παράδοσης, την ψυχική ενότητα του Ελληνισμού στην Αλβανία και την κοινή πατροπαράδοτη πολιτιστική κληρονομιά του ελληνικού έθνους, διοχετεύοντας συστηματικά και τεχνηέντως, λαογραφικά, πολιτιστικά και λοιπά στοιχεία που νόθευαν την γνησιότητα της ταυτότητάς του, τον απομάκρυναν από την παράδοσή του και την ιστορία του και τον προσανατόλιζαν στην εξυπηρέτηση εθνικιστικών αλβανικών και κατ’ επίφαση, ιδεολογικών σκοπών.

Η κατάργηση της θρησκείας λειτούργησε για την «Ε.Ε.Μ» όχι μόνο ως παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και ως βαρύ πλήγμα στους αδιάρρηκτους δεσμούς με τον υπόλοιπο ελληνισμό και το βασικό πολιτιστικό θησαυροφυλάκιό του. Το δικτατορικό καθεστώς χτύπησε αμείλικτα κάθε διαμαρτυρία προς την πολιτική του με φυλακίσεις, εξορίες και πολύμορφη τρομοκρατία.Αποκλειστικός σκοπός ήταν να συρρικνώσει, να αφομοιώσει βαθμηδόν και να αφανίσει την «Εθνική Ελληνική Μειονότητα».

Στην μεταπολιτευτική περίοδο παρά την επιθυμία για εκδημοκρατισμό της χώρας, απέναντι στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα ακολουθείται η ίδια σχεδόν πολιτική η οποία δυστυχώς καλύπτεται πίσω από τα ευρωπαϊκά πολιτικά πρότυπα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία επικαλείται μόνο θεωρητικά, χωρίς στην πραγματικότητα να προχωρά στην εφαρμογή τους.

Βασικά χαρακτηριστικά της, μετά το 1990 μεταπολιτευτικής περιόδου είναι:

α) Η ατόφια προώθηση του οπλοστασίου του κομμουνιστικού καθεστώτος, το οποίο έγινε μάλιστα και πιο επικίνδυνο καθώς σήμερα λειτουργεί ένας μηχανισμός ανεξάρτητος (θεωρητικά) από τον κρατικό μηχανισμό, αποτελεί δηλαδή ένα είδους παρακράτους που δρα ανεξέλεγκτα
β) Η συμμετοχή στους μηχανισμούς του κράτους μόνο υπό την προϋπόθεση ότι οι ελληνικής εθνικότητας υπήκοοι της Αλβανίας απεμπολούν την εθνική τους συνείδηση και την διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων,
γ) Ο έλεγχος μεγάλου τμήματος των αιρετών εκπροσώπων της «Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας»,
δ) Επαναδραστηριοποίηση των παλιών δομών των μυστικών υπηρεσιών με στόχο την εξάλειψη κάθε ζωντανού κυττάρου του Ελληνισμού της Αλβανίας.

Η επιβολή της αλβανικής συνειδήσεως στους πολίτες του αλβανικού Κράτους, αποτέλεσε την κυρίαρχη και τη μόνη κρατική ιδεολογία, παρά την διαδοχική εναλλαγή συστημάτων, πολιτευμάτων και προσανατολισμών. Έτσι όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από την αλβανική επικράτεια εφήρμοσαν μακρόπνοα και μεθοδευμένα σχέδια πλήρους αφανισμού των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, με πλήθος συνταγματικών, νομοθετικών και διοικητικών διατάξεων. Ασφαλώς τα ίδια μέτρα εφαρμόστηκαν έκτοτε από το αλβανικό κράτος και στους μαυροβούνιους, σερβικούς και σλαβομακεδονικούς πληθυσμούς που βρέθηκαν τότε εντός των αλβανικών συνόρων, αντίστοιχα στο βόρειο και στο ανατολικό τμήμα του αλβανικού Κράτους.

Τα σχέδια αφελληνισμού της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας χαρακτηρίζονταν πάντοτε από πολύμορφες ενέργειες, χρονικώς παράλληλες και αλληλολοσυμπληρούμενες, ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το οποίο σε όλους τους καιρούς και τις κυβερνήσεις ήταν σε πρώτο στάδιο ο αφελληνισμός και, σε δεύτερο στάδιο ο εξαλβανισμός των αλβανών υπηκόων με ελληνική καταγωγή.

Οι ενέργειες του αλβανικού κράτους στοχεύουν πάντοτε:

• Στην παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, της ιστορικής γεωγραφίας, της πολιτιστικής παραδόσεως.
• Στην διαστρέβλωση της σύγχρονης πραγματικότητας, με την επιβολή περιοριστικών μέτρων, την αλλοίωση στοιχείων, κ.α.,
• Στην υπονόμευση της ιστορικής προοπτικής, με επεμβάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία, την θρησκευτική ελευθερία, κ.α.

Πιο αναλυτικά, ο αφελληνισμός του χώρου της Βορείου Ηπείρου και του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού επικεντρώθηκαν στους εξής τομείς: στον γεωγραφικό και εδαφικό, στον πληθυσμιακό και ληξιαρχικό, στον απογραφικό, στον ονοματοδοτικό και τοπωνυμικό, στον γλωσσικό και εκπαιδευτικό, στον ιστορικό και πολιτισμικό, στον θρησκευτικό και τελικά στον πολιτικό και ιδεολογικό αφελληνισμό. Η πρώτη ενέργεια αυτής της ευρύτερης πολιτικής του αλβανικού κράτους σχετίζεται με την ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ που καλλιεργείται με δεδομένο στόχο την Εθνική Ελληνική Κοινότητα και η οποία οδηγεί σε:

α) Δημογραφική αποψίλωση του πληθυσμού. Η ανασφάλεια αποτελεί για τους Έλληνες έναν από τους βασικούς λόγους φυγής προς την Ελλάδα
β) Μαρασμό της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι γνωστό ότι η οικονομία της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στηρίζεται, όπως σχεδόν σε όλο το Νότο της Αλβανίας, στην γεωργία, την κτηνοτροφία και το εμπόριο. Οι υφαρπαγές και οι κλοπές ζώων, οι ληστείες εξοπλισμών, οι προκλητικές απαγωγές και οι εκβιασμοί κατά των Ελλήνων επιχειρηματιών δεν επιτρέπουν την άνθιση του οικονομικού τομέα στην περιοχή.
γ) Παράλυση της δράσης των θεσμών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας και στον παραγκωνισμό εκείνων που έχουν έντονη και τίμια παρουσία στα κοινά του Ελληνισμού.
δ) Στο φρενάρισμα της αφύπνισης, εκδήλωσης και καλλιέργειας της Εθνικής συνείδησης.

Η δεύτερη ενέργεια σχετίζεται με την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στις περιοχές όπου αποτελεί πλειοψηφία με την προώθηση της εσωτερικής μετανάστευσης από τον Βορρά της Αλβανίας στο νότο.
Η τρίτη ενέργεια σχετίζεται με τον αποκλεισμό της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας από την συμμετοχή στον κρατικό μηχανισμό
Η τέταρτη ενέργεια σχετίζεται με την παραβίαση ειδικών δικαιωμάτων που αφορούν την εκδήλωση και ανάπτυξη της εθνικής ταυτότητας, όπως η εκπαίδευση στην μητρική γλώσσα, ο αυτοπροσδιορισμός όσον αφορά την εθνικότητα, το καθεστώς παρεμπόδισης σε ο, τι αφορά την επαναφορά της ελληνικής εθνικότητας, κλπ.
Η πέμπτη ενέργεια σχετίζεται με την προσπάθεια συγκεκριμένων οργάνων του κράτους να καλλιεργήσει εσωτερικές τριβές μεταξύ των Ελλήνων, ως άτομα, ομάδες και κοινωνικά στρώματα κυρίως μέσω ιδεολογιών και ιδεολογημάτων.
Η έκτη ενέργεια σχετίζεται με το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Και εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε μερικές κατευθύνσεις της αλβανικής πολιτικής όπως:

α) Η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της μεταπολιτευτικής περιόδου στις πόλεις, κυρίως στο νότο της Αλβανίας, εις βάρος ασφαλώς των Ελλήνων.
β) Τον αποκλεισμό τους από το δικαίωμα διεκδίκησης ιδιοκτησιών στις πόλεις, μέσω πλειστηριασμών ή άλλων τρόπων που προβλέπει το νομικό πλαίσιο της χώρας
γ) Την αφαίρεση ακινήτων.

http://www.hellasontheweb.org