8 Δεκεμβρίου 1990 το ορόσημο της πτώσης της κομουνιστικής δικτατορίας
Η πρώτη μαζική αντίδραση κατά του ολοκληρωτισμού στην Αλβανία, θεωρείτε η απεργία και μαζικές διαδηλώσεις των φοιτητών του Πανεπιστημίου Τιράνων (τότε Πανεπιστήμιο «Ενβέρ Χότζα») την 8η Δεκεμβρίου του 1990.
Ο σημερινός πρωθυπουργός και πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος της Αλβανίας, καθηγητής τότε στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Ιατρικής, δε χάνει ευκαιρία να προβάλει τέτοια γεγονότα για να καρπωθεί πολιτικά τον αγώνα κατά της δικτατορίας αλλά και τα θύματα του ποιο βάρβαρου ολοκληρωτικού καθεστώτος στον κόσμο. Δεν είναι λίγες οι φωνές όμως που κάνουν λόγο για αμφιλεγόμενη δράση του Σαλί Μπερίσα, όχι μόνο γιατί ήταν ο προσωπικός γιατρός του δικτάτορα Ενβέρ Χότζα αλλά και για τη στάση του στη συγκεκριμένη κινητοποίηση.
Τρείς μέρες αργότερα στις 11/12/1990 την ημέρα που σκοτώθηκαν στα ελληνοαλβανικά σύνορα τέσσερεις νέοι Βορειοηπειρώτες από το Αλύκο , ο διάδοχος μετά το θάνατο του Χότζα (1985) Ραμίζ Αλία, φαίνεται να κάνει ένα βήμα πίσω αφού δέχτηκε στο προεδρικό μέγαρο αντιπροσωπεία των φοιτητών κάνοντάς δεκτά κάποια από τα αιτήματα τους.
Στα 45 χρόνια της δικτατορίας υπήρχαν πολλοί αντιφρονούντες. Η πρώτη μαζική αντίδραση όμως κατά του κομουνιστικού καθεστώτος πρέπει να θεωρείται αυτή στις 12/12/1990, στο Ελληνικό χωριό Αλύκο των Αγίων Σαράντα . Οι καταλείψεις των ξένων πρεσβειών στα Τίρανα και η εξέγερση των φοιτητών που είχαν προηγηθεί, δεν ήταν το ίδιο με την αντίδραση των Αλυκιωτών, όταν αλβανοί συνοριοφύλακες σκότωσαν στο Τσιφλίκι τους Θύμιο Μάσιο, Θανάση Κώτση, Αηδόνη Ράφτη από το Αλύκο και Βαγγέλη Μήτρο από τη Γέρμα, όχι ως προς την ποσότητα και την έκταση, αλλά ως προς το περιεχόμενο. Οι πρώτοι πήγαν με τη σκέψη να απομακρυνθούν από τη χώρα και όπου φύγει – φύγει, οι δεύτεροι αναγνωρίζοντας την καθεστωτική κυβέρνηση, είχαν 5-6 συγκεκριμένα αιτήματα, όπως ελεύθερα πανεπιστήμια, να αλλάξει το όνομα του Πανεπιστημίου, να συναντηθούν με τον Αλία κλπ. Οι Έλληνες του Αλύκου και των γύρο περιοχών δεν ζητούσαν κάτι από το καθεστώτος. Με συνθήματα κατά της δικτατορίας όπως «Ραμίζ Αλία είσαι δολοφόνους» προσπάθησαν να μπουν στην πόλη των Αγίων Σαράντα κρατώντας στου όμως τα τέσσερα φέρετρα για να ευαισθητοποιήσουν και ενθαρρύνουν την κοινή γνώμη για την πτώση της δικτατορίας.
Διαβάστε επίσης
4 comments:
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΦΟΝΕΜΜΕΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΔΙΚΩΣ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ "ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ" ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ, ΟΣΟ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣΚΡΑΤΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΣΑΝ ΛΑΒΑΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!
Ούτε το αίμα αυτών των παλικαριών δεν μπορούμε να τιμήσουμε αξιοπρεπώς! Θέλουμε να το εκμεταλλευτούμε, να πάρουμε λίγο από τη θαμπή δόξα που τους αφήσαμε για να φωτίσουμε το δικό μας πρόσωπο.
Οι τροποποιήσεις στο νόμο για την φρούρηση των συνόρων από την τότε αλβανική βουλή, ότι η δραπέτευση δεν αποτελεί πλέον προδοσία είχαν γίνει από το καλοκαίρι του 1990. Ο κανονισμός για την εφαρμογή του δόθηκε στο σώμα των συνόρων δόθηκε 5 μήνες αργότερα. 13 είναι τα δικά μας παιδιά που σκοτώθηκαν στα σύνορα από "την καθυστέρηση" αυτή.
Κατ' αρχήν συγχαρητηρια για το αρθρο γιατί τότε είμουν και εγω φοιτητης στα Τιρανα και μου ξυπνησες μνημες.
Κατα τα άλλα νομίζω ότι χάνουμε το μέτρο σε κάποια πράγματα! Αυτα τα παιδιά είναι μάρτυρες και όχι ηρωες. Ηρωισμός ήταν ο ξεσικομός των Αλικιωτων. Στη θέση αυτών των παιδιών θα μπορούσαν να ήταν εκατοντάδες άλλα παιδια.
Εκαφράζω τη λύπη για τα θύματα του κομουνισμού και το θαυμαζμό μου για τον ηρωισμό των Αλικιωτών
Ωραίο Κείμενο και από Πλευράς Ιστορικής.Συγχαρητήρια για αυτή την Ανάρτησή σας.
Δημοσίευση σχολίου