16 χρόνια χωρίς το Σεβαστιανό
του Βαγγέλη Παπαχρήστου Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι για τον Άνθρωπο αυτόν, δεν ξέρω γιατί το σώμα μου ανατριχιάζει. Γιατί η καρδιά μου ραγίζεται και τα μάτια μου δακρύζουν. Δεν μπορώ ν’ αναφέρω μόνον με ένα γραπτό τις αιτίες που μου προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Γιατί είναι πολλές. Γιατί είναι τέτοια τα χαρακτηριστικά του, τόσες πολλές οι ενέργειες και προσπάθειές του, τόσα επάξια τα κατορθώματα και τα ευεργετήματά του, που μόνον ένας Άνθρωπος σαν αυτόν μπορούσε να τα έχει. Γιατί, ίσως, να ήταν ο διαλεκτός του Κυρίου, εδώ στη γη για να προσφέρει και να μην παίρνει. Να βοηθάει και να μένει φτωχός. Και ένας τέτοιος Άνθρωπος δεν μπορεί να είναι άλλος εκτός από τον Σεβαστιανό.
Έκλεισαν 16 χρόνια από την 12η Δεκεμβρίου του 1994. Την ημέρα που έπαψε να πάλλει η μεγάλη καρδιά του. Η καρδιά του Πνευματικού Ηγέτη των Κονιτσιωτών και των Βορειοηπειρωτών, των Ελλήνων και όλων όσων τον γνώρισαν, όσων τον άκουσαν.
Πέρασαν 16 χρόνια από την ημέρα που έπαψε ν’ ακούγεται εκείνη η μπάσα, βροντερή και κραυγαλέα φωνή του. Η φωνή που διαπέρασε τα σύνορα της Ελλάδος, αναγκάζοντας Πρέσβεις και Προέδρους, Πρωθυπουργούς και Καγκελάριους να την ακούσουν και να τη σεβαστούν. Έπαψαν ν’ ακούγονται οι τρανταχτές ομιλίες του που άρχιζαν με τα γνωστά λόγια: «Αδέλφια Βορειοηπειρώτες!» και όπου σε καθήλωναν ν’ άκουγες με προσοχή εκείνα τα λόγια. Γιατί ήταν λόγια που έσταζαν μέλι. Λόγια που εμπνέανε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και πίστη για το αύριο. Λόγια σοφά, ειλικρινή, πονετικά, δυναμικά, πειστικά, διαμαρτυρικά. Ανάλογα τις περιστάσεις. Λόγια που κατέληγαν ξανά με την ίδια ευχή: «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!».
Εκείνη την 12η Δεκεμβρίου του 1994, η Βόρεια Ήπειρος έμεινε πιο φτωχή. Πιο αδύναμη και πιο απροστάτευτη. Γιατί έφυγε ο Γέροντας εκείνος που ταρακουνούσε τα λιμνάζουσα νερά. Εκείνος που ανάγκαζε Οργανισμούς και Φορείς να παρακολουθούν τα κατεστημένα στην Αλβανία και οι Βορειοηπειρώτες να νιώθουν πιο ασφαλείς. Γι’ αυτό τον αγάπησαν τόσο πολύ οι Βορειοηπειρώτες. Γι’ αυτό πόνεσαν σαν άκουσαν τη θλιβερή εκείνη είδηση του αποχωρισμού του από την αγκαλιά τους. Γι’ αυτό τον μίσησαν τόσο πολύ οι εθνικιστές Αλβανοί. Και δημιούργησαν τις κακουχίες και ραδιουργίες, τις στημένες σκηνές της Επισκοπής και την σύλληψη των «πέντε». Γι’ αυτό πίεζαν στις ανακρίσεις τους Πέντε της Ομόνοιας να κατηγορήσουν και να τα φορτώσουν όλα στον Άνθρωπο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, της αγάπης και του πόνου, της ειλικρίνειας και του σεβασμού. Δεν το κατόρθωσαν, όμως, μπροστά στη στάση των κατηγορουμένων με τις διδαχές του Σεβαστιανού που ήταν εμπνευσμένοι, μπροστά στη συσπείρωση όλου του Ελληνισμού.
Έκλεισαν 16 χρόνια που απουσιάζει από κοντά μας ο Εμπνευστής, ο Ήρωάς μας, ο Πνευματικός μας Ηγέτης. Ο Άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του με τον πόνο μας. Με την εικόνα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου.
Αιώνια η μνήμη σου αείμνηστε μακαριστέ Σεβαστιανέ!
Βαγγέλης Παπαχρήστος
Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι για τον Άνθρωπο αυτόν, δεν ξέρω γιατί το σώμα μου ανατριχιάζει. Γιατί η καρδιά μου ραγίζεται και τα μάτια μου δακρύζουν. Δεν μπορώ ν’ αναφέρω μόνον με ένα γραπτό τις αιτίες που μου προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Γιατί είναι πολλές. Γιατί είναι τέτοια τα χαρακτηριστικά του, τόσες πολλές οι ενέργειες και προσπάθειές του, τόσα επάξια τα κατορθώματα και τα ευεργετήματά του, που μόνον ένας Άνθρωπος σαν αυτόν μπορούσε να τα έχει. Γιατί, ίσως, να ήταν ο διαλεκτός του Κυρίου, εδώ στη γη για να προσφέρει και να μην παίρνει. Να βοηθάει και να μένει φτωχός. Και ένας τέτοιος Άνθρωπος δεν μπορεί να είναι άλλος εκτός από τον Σεβαστιανό.
Έκλεισαν 16 χρόνια από την 12η Δεκεμβρίου του 1994. Την ημέρα που έπαψε να πάλλει η μεγάλη καρδιά του. Η καρδιά του Πνευματικού Ηγέτη των Κονιτσιωτών και των Βορειοηπειρωτών, των Ελλήνων και όλων όσων τον γνώρισαν, όσων τον άκουσαν.
Πέρασαν 16 χρόνια από την ημέρα που έπαψε ν’ ακούγεται εκείνη η μπάσα, βροντερή και κραυγαλέα φωνή του. Η φωνή που διαπέρασε τα σύνορα της Ελλάδος, αναγκάζοντας Πρέσβεις και Προέδρους, Πρωθυπουργούς και Καγκελάριους να την ακούσουν και να τη σεβαστούν. Έπαψαν ν’ ακούγονται οι τρανταχτές ομιλίες του που άρχιζαν με τα γνωστά λόγια: «Αδέλφια Βορειοηπειρώτες!» και όπου σε καθήλωναν ν’ άκουγες με προσοχή εκείνα τα λόγια. Γιατί ήταν λόγια που έσταζαν μέλι. Λόγια που εμπνέανε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και πίστη για το αύριο. Λόγια σοφά, ειλικρινή, πονετικά, δυναμικά, πειστικά, διαμαρτυρικά. Ανάλογα τις περιστάσεις. Λόγια που κατέληγαν ξανά με την ίδια ευχή: «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!».
Εκείνη την 12η Δεκεμβρίου του 1994, η Βόρεια Ήπειρος έμεινε πιο φτωχή. Πιο αδύναμη και πιο απροστάτευτη. Γιατί έφυγε ο Γέροντας εκείνος που ταρακουνούσε τα λιμνάζουσα νερά. Εκείνος που ανάγκαζε Οργανισμούς και Φορείς να παρακολουθούν τα κατεστημένα στην Αλβανία και οι Βορειοηπειρώτες να νιώθουν πιο ασφαλείς. Γι’ αυτό τον αγάπησαν τόσο πολύ οι Βορειοηπειρώτες. Γι’ αυτό πόνεσαν σαν άκουσαν τη θλιβερή εκείνη είδηση του αποχωρισμού του από την αγκαλιά τους. Γι’ αυτό τον μίσησαν τόσο πολύ οι εθνικιστές Αλβανοί. Και δημιούργησαν τις κακουχίες και ραδιουργίες, τις στημένες σκηνές της Επισκοπής και την σύλληψη των «πέντε». Γι’ αυτό πίεζαν στις ανακρίσεις τους Πέντε της Ομόνοιας να κατηγορήσουν και να τα φορτώσουν όλα στον Άνθρωπο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, της αγάπης και του πόνου, της ειλικρίνειας και του σεβασμού. Δεν το κατόρθωσαν, όμως, μπροστά στη στάση των κατηγορουμένων με τις διδαχές του Σεβαστιανού που ήταν εμπνευσμένοι, μπροστά στη συσπείρωση όλου του Ελληνισμού.
Έκλεισαν 16 χρόνια που απουσιάζει από κοντά μας ο Εμπνευστής, ο Ήρωάς μας, ο Πνευματικός μας Ηγέτης. Ο Άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του με τον πόνο μας. Με την εικόνα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου.
Αιώνια η μνήμη σου αείμνηστε μακαριστέ Σεβαστιανέ!
Βαγγέλης Παπαχρήστος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου