Ας μην καταχραζόμαστε και απαξιώνουμε τον όρο «ενότητα»!

Του Παναγιώτη Μπάρκα  

Τελευταία παρατηρούμε έναν πληθωρισμό όσον αφορά τις επικλήσεις για ενότητα. Ασφαλώς, είναι η βαρύτερη πληγή που φέρει ο τόπος μας και η εθνική μας κοινότητα. Είναι, το ποθούμενο ειδικά τώρα στους χαλεπούς καιρούς που διανύομε. Όμως, δεν πρέπει να κάνουμε κατάχρηση και απαξιώνουμε εκείνο που επιβάλλεται και προσδοκούμε.

Στη δική μας περίπτωση το βασικό πρόβλημα επίτευξης της ενότητας εστιάζεται ακριβώς στην παντελή έλλειψη εθνικών στόχων. Ο θεσμός που η εθνική μας κοινότητα παρήγαγε για τον εντοπισμό, επεξεργασία και καθοδήγηση των εθνικών στόχων, η ΟΜΟΝΟΙΑ, (εννοούμε την εκάστοτε ηγεσία) δεν τα κατάφερε και επί χρόνια τώρα έχει μετατραπεί σε μέρος του προβλήματος,- της μη ενότητας.

1.      Ποιοι είναι οι επιβεβλημένοι στόχοι και ποια η δική μας συμπεριφορά.

Η διαχρονική μας συνιστώσα και οι σημερινές καταστάσεις υπαγορεύουν προς επιλογή τους κάτωθι βασικούς εθνικούς στόχους.

α.- Ένταξη στην αλβανική κοινωνία με τις εξής προϋποθέσεις:

Διατήρηση και προώθηση της εθνικής ταυτότητας^. σεβασμό και αξιοποίηση

των ιστορικών εθνικών κεκτημένων^. ένταξη, ή πλαισίωση του εθνικού μας θέματος, (βάση των ιστορικών εθνικών κεκτημένων) ως μέρος των γενικότερων εξελίξεων στην περιοχή^. εξασφάλιση της ισοτιμίας, ισονομίας ισοκρατίας και ισοπολιτείας στο κράτος που ζούμε.

β.- Αυτονόμηση εντός του αλβανικού κράτους, με  ο, τι αυτό προϋποθέτει.

2.      Ποιο είναι το προφίλ «στόχων», που προβάλουμε προς προς Αλβανία,

Ελλάδα και προς τρίτους.

            Δυστυχώς, δεν έχουμε μια ξεκάθαρη δεδομένη εθνική γραμμή. Κινούμαστε συγκυριακά και σε εξάρτηση με το περιβάλλον:-Απόσταση από τα Τίρανα και την Αθήνα. Κατά συνέπεια:- Στο χώρο μας (στο εσωτερικό μας), λόγω της αμεσότητας με τον αλβανικό παράγοντα, δεν αρθρώνουμε συγκεκριμένα τι εθνικά ζητούμε. Μάλιστα, όσο περισσότερο οι εκπρόσωποι των θεσμών που αναφέραμε (Ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και όχι οργάνωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ) εξαρτούνται από τον αλβανικό παράγοντα, τόσο περισσότερο αμβλύνεται και «η αντιαλβανική» ρητορική.

            Στην Ελλάδα –οικείο εθνικό περιβάλλον, μακριά από τα Τίρανα. Δίνουμε έμφαση στην αντιαλαβνική ρητορική- ειδικά τώρα με την έξαρση του αλβανικού εθνικισμού ως ανθελληνισμού. Αναπτύσσουμε θέσεις, που κυμαίνονται, από σεβασμό των ανθρωπίνων και εθνικών δικαιωμάτων, μέχρι «αυτονομία ως μοναδική λύση».

            Σε διεθνείς παράγοντες: Παραμένει ο αντιαλβανισμός, αλλά σε τόνους και αιτήματα, που δεν προκαλούν το διεθνή παράγοντα. (Δλδ αποφεύγουμε τα «εθνικιστικά» ).

            Στα Τίρανα.  Η ανοχή ξεπερνάει τα όρια. Η πολιτική ηγεσία αποφεύγει κάθε διεκδίκηση δικαιωμάτων, μέχρι μάλιστα και την αναφορά του θεσμικού εθνικού ονόματος της κοινότητάς μας. Τα μέλη της κοινότητάς μας στην αλβανική επικράτεια προσπαθούν να αποκρύψουν, ή να απεμπολήσουν την εθνική τους καταγωγή για να είναι αρεστοί στο αλβανικό περιβάλλον.

3.      Ποια πραγματικότητα ζούμε .

Η ιστορία, τουλάχιστον των τελευταίων 70 χρόνων, οι πολλαπλές ταχύτητες ύπαρξης της εθνικής ελληνικής μειονότητας, (περιοχές με αμιγή πληθυσμό, γκρίζες ζώνες, μετοικήσεις στην αλβανική επικράτεια, μικτοί γάμοι κλπ), φαίνεται ότι έχουν καθιερώσει τη συνύπαρξη και ένταξη στην αλβανική κοινωνία. Αυτό υπαγορεύουν και οι σημερινές διεθνείς συγκυρίες ένταξης και παγκοσμιοποίησης, (ανεξαρτήτως από κάποιες εξελίξεις στην περιοχή). Είναι άλλο πράγμα αν την πραγματικότητα αυτή εμείς τη βιώνουμε ως αφομοιωτική διαδικασία. Αν υπάρχουν αλβανικοί μηχανισμοί κρατικοί ή μη, που δεν θέλουν την διατήρηση και προώθηση της ταυτότητάς μας, ή αν εμείς οι ίδιοι για διάφορους λόγους, ακόμα και ιδιοτελείς, δεν διεκδικούμε τα εθνικά δικαιώματα κατοχυρωμένα από το σύνταγμα και διεθνείς οργανισμούς.

4.      Ποια δομή πολιτικής εκπροσώπησης θα ήταν αποτελεσματικότερη.

            Η δομή στην οποία ζούμε έχει ως εξής. Επικρατεί η συνύπαρξη και η ένταξη των πολλών ταχυτήτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στην Αλβανική κοινωνία. (Προς το παρόν, δεν διαφαίνεται άλλη τάση στην Αλβανική πραγματικότητα.)  Είπαμε ότι υπάρχει, μάλιστα συχνά, έντονη η τάση μετατροπής της συνύπαρξης και ένταξης σε αφομοίωση. Όπως επίσης οι Βορειοηπειρώτες Έλληνες διακρίνονται από την κοινή ελληνική εθνική ταυτότητα και τα διαφοροποιημένα ιδεολογικά και κομματικά πιστεύω.

            Αυτό σημαίνει ότι η εθνική πολιτική εκπροσώπηση θα πρέπει να ανταποκρίνεται στην κάτωθι δομή: -Να υπάρχει μια κεντρομόλο εθνική πολιτική δύναμη, η οποία να συσπειρώνει γύρω της όλες «τις ιδεολογικές» δυνάμεις εντός του αμιγούς ελληνικού περιβάλλοντος και στους αλβανικούς ιδεολογικούς φορείς.

5.      Η συγκεκριμένη πρόταση.

Η κάθε πετυχημένη εθνική κοινότητα στο κόσμο, έχει επιλέξει ακριβώς τη δόμηση αυτή πολιτικής εθνικής οργάνωσης. Στη φύση συναντάται στο φαινόμενο της μέλισσας. Στο δικό μας χώρο, από το 2001, υπάρχει υπό συζήτηση η πρόταση ΟΜΟΝΟΙΑ-άτυπη ΒΟΥΛΗ, η οποία αποσκοπεί στην αξιοποίηση της εθνικής προσφοράς κάθε Έλληνα Βορειοηπειρώτη, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πιστεύω και οργανωτική κομματική ένταξη, είτε είναι αλβανική, ή ελληνική. Η «Βουλή» στην προκειμένη περίπτωση είναι η στέγη όλων των δυνάμεων, η οποία θα συντονίζει και τον ρόλο  του εκάστοτε παράγοντα

6.      Ποιος εμποδίζει την επίτευξη της πραγματικής ενότητας.

Ασφαλώς, η συγκεκριμένη ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Στην πράξη έχει αποδεχτεί την πραγματικότητα συνύπαρξης μέσω ένταξης με την αλβανική κοινωνία (η ίδια έχει επιτρέψει την αφομοιωτική διαδικασία) Μάλιστα, από το 1991, πολιτικά ή ιδεολογικά, τα αλβανικά κόμματα έχουν σημαντικά ερείσματα ακόμα και στο συμπαγές χώρο της ε.ε. μειονότητας, κατατάσσοντας την ΟΜΟΝΟΙΑ σε δεύτερο και τρίτο σχήμα. Η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν βλέπει την διπλή αυτή πραγματικότητα ένταξης, (επιλογή αλβανικών κομμάτων από Έλληνες στην Αλβανική επικράτεια, διείσδυση των αλβανικών κομμάτων στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό),  αλλά απαιτεί το σχήμα «γκέτου». Οι Έλληνες να ενταχτούν κάτω από την ομπρέλα της και μετά εκείνη να κάνει τις επιλογές με ποιο αλβανικό κόμμα να συμμαχήσει (;!) Φτάνει μάλιστα στα άκρα εφόσον η πολιτική στήριξη ή μη της ηγεσίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αποτελεί και τη διαχωριστική γραμμή σε Έλληνες και μη Έλληνες, δλδ στη διάσπαση. 

7.      Την κυψέλη έχουν καταλάβει οι κηφήνες

Η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, με αντιδημοκρατικούς τρόπους και μέσα έχει σφετεριστεί τον εθνικό θεσμό. Τα εθνικά πιστεύω του συνόλου των Ελλήνων, τα αντικατάστησε με συμφέροντα μιας μικρής ομάδας. Πραχτικά δεν αρθρώνει εθνικούς στόχους, δλδ μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινώσει τους εθνικούς στόχους για τους οποίους αγωνίζεται. Κατ’ επέκταση δεν μπορεί να αποδείξει ότι στο ενεργητικό της έχει κάποια εθνική επιτυχία, πραγματοποίησε για την ε.ε.μ ένα εθνικό έργο. Αριθμεί δύο φορές περισσότερα πρώην στελέχη, που την έχουν εγκαταλείψει, από τα νυν. Μετά από την κατά κράτος αποτυχία ως η πολιτικός εκπρόσωπος της ε.ε.μ, η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ θα έπρεπε ώστε στο υπερβατικό παράδειγμα του Ποντίφικα, να παραιτούνταν για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ενότητας. Απεναντίας, Εκείνη, επίμονα, έχει εμποδίσει τις προσπάθειες για την επίτευξη της πραγματικής εθνικής ενότητας, με αποκορύφωμα εκείνη του 2007, που ανέλαβε το ΥΠΕΞ στην Αθήνα. Αντί να συσπειρώσει τους Έλληνες, προσπαθεί να αποδώσει τις ευθύνες διάσπασης, στα στελέχη που την εγκαταλείπουν, προσφέροντας κοινό έργο από άλλες θέσεις.  

8.      Ποια θέση θα τηρήσει το ΥΠΕΞ αυτή τη φορά.

Στην συνάντηση της 14-ης Φλεβάρη μεταξύ Ηγεσίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ

και του Κίτσιου του ΜΕΓΑ, η ενότητα πάει να παγιδευτεί στους ιδιοτελείς σκοπούς  της ηγεσίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Δλδ «να επιτευχτεί» με τη συμμετοχή των εν΄ μέρη παραγόντων ενότητας. Ευτυχώς που η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΞ δεν επέτρεψε να αναδειχτεί υπέρμαχος της ενότητας και εγγυητής της ο βασικός υπεύθυνος για την απώλειά της.  

 ΤΕΛΟΣ

Του Παναγιώτη Μπάρκα  Αργυρόκαστρο 21.02.2013