Η Δρόπολη της ιστορίας, του κάλους, της δόξας, και η Δρόπολη του τοπικισμού και της ταπείνωσης

Μοναστήρι της Παναγίας στα Ραβένια
(Πάνω από το χωριό της Γοραντζής)

Με αφορμή το δημοσίευμα του «Βορειοηπειρώτη», με τις φωτογραφίες των αλβανών ηγετών που επισκέπτονται τη Δρόπολη και τα σχόλια που δημοσιεύτηκαν σε αυτήν την ανάρτηση, ο καθηγητής – δημοσιογράφος κ. Παναγιώτης Μπάρκας, μας έστειλε ένα εξαιρετικό άρθρο. Δεν περιορίζεται μόνο στις σκέψεις του για τον τοπικιστικό που αναπτύσσεται στο «διάλογο» των ανώνυμων αναγνωστών μας, αλλά μας ξεναγεί πολύ ευχάριστα στα κάλλη της ιστορίας της Δρόπολης, χωρίς να παραλείπει και τα μελανά της σημαία. Δυστυχώς ο τοπικισμός στην κοινότητα μας απέκτησε ριζάρια και δεν μπορεί να αντιμετοπιστεί αγνοώντας τον. Για το ζιζάνιο αυτό, δεν γνωρίζουμε τη συνταγή (ενδεχομένος και να μην υπάρχει) αλλά ρεαλιστικά άρθρα σαν και αυτό, βοηθούν στη λύτρωση (όπως λέει και ο υπότιτλός μας) και κάνουν έναν έλληνα μη-δροπολίτη να αισθανθεί περήφανος και για Δρόπολη.

Ακολουθεί το άρθρο:  

Ο κάμπος της Δρόπολης όπως
Φαίνεται από το χωριό Φράστανη

Πριν μερικές μέρες «Ο Βορειοηπειρώτης» δημοσίευσε κάποιες φωτογραφίες, με αλβανούς ηγέτες, από τους πιο πρόσφατους μέχρι και το δικτάτορα Χότζα, σε επισκέψεις τους στη Δρόπολη, όπου τους καλωσορίζουν οι Δροπολίτισες με την ξακουστή παραδοσιακή νυφιάτικη ενδυμασία.
Θα επανέλθω επί του συγκεκριμένου.
Εντυπωσιάζουν τα σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Δεν στάθηκαν στο συγκεκριμένο φαινόμενο. (Καταδικαστέο ασφαλώς). Ούτε στο γεγονός ότι ένας έπαρχος με πλήρες έλλειμμα μόρφωσης και τις γνώσεων σε σχέση με τον εθνικό μας πολιτισμό, παρουσία και του προέδρου του κόμματός του, του ΚΕΑΔ, μας προσέβαλε στο εθνικό μας φιλότιμο. Τόσο το περισσότερο όταν δεν έθεσαν στον Αλβανό Πρόεδρο της Δημοκρατίας κανένα πρόβλημα εθνικής υπόστασης.

Οι σχολιαστές βρήκαν την ευκαιρία να προβάλουν μια ακόμα διάσταση της εθνικής μας διάσπασης,- αυτή μεταξύ Δρόπολης και Βούρκου. Διαπιστώθηκε μάλιστα και άγριο μίσος κατά των Δροπολιτών. Στις γνωστές κόντρες δεξιοί-αριστεροί, πατριώτες-προδότες, Ομονίτες-σοσιαλιστές, Ομονίτες–δημοκράτες, πράκτορες-μη πράκτορες, απόχτησε έδαφος και η μεταξύ μας φυλετική διάκριση, Βουρκάριδες-Δροπολίτες.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης ακούγαμε νυν ηγέτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ να εκδηλώνουν έντονη δυσφορία κατά των Βουρκάριδων. Όπως ακούγαμε και ενστάσεις Βουρκάριδων για τη διαρκή διοίκηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ από Δροπολίτες… Όσο, όμως και το θέμα να κρίνεται ανεδαφικό και παράδοξο, τουλάχιστον στην πολιτική σκέψη της ε. ε. Μειονότητας έχει μετατραπεί σε μέσο αντιπαράθεσης και άσκησης πολιτικής. Δεν μπορεί να αποσιωπηθεί το γεγονός ότι η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για να περιθωριοποιήσει την επιρροή του ΜΕΓΑ, το χαρακτήρισε, (ασφαλώς με τα μέσα του ράδιου αρβύλας) Κόμμα των Βουρκάριδών.

Η πλατεία του χωριού Σωτήρα (Α. Δρόπολη)

Δυστυχώς, και στην προκείμένη περίπτωση παίζομε στους όρους που μας επιβάλουν για την διοικητική μας διάσπαση και αντιπαράθεση. Έτσι από το 1922, δεύτερη διοικητική διαίρεση του νεοσύστατου αλβανικού κράτους, η Χιμάρα αποσπάστηκε διοικητικά από τον υπόλοιπο όγκο αμιγούς ελληνικού πληθυσμού. Στη συνέχεια όλες οι αλβανικές κυβερνήσεις, μέχρι και μετά την μεταπολίτευση του 1990, πόνταραν πολύ στην διοικητική απομόνωση των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Χότζα δεν επέτρεπε καμιά επικοινωνία, εθνική, πολιτιστική, οικονομική είτε ανθρωπιστική (ακόμα και γάμους εμπόδιζε), μεταξύ Βούρκου και Δρόπολης. Κρατούσε τον Βούρκο και τα Ριζά υποβαθμισμένα και πρόβαλε τη Δρόπολη.
Το 1993, σημειώνεται ένα ακόμα αποκορύφωμα. Τα Τίρανα αποφασίζουν για πρώτη φορά στην ιστορία να ξεκόψουν διοικητικά το Δέλβινο και Αγίους Σαράντα από την περιφέρεια Αργυροκάστρου και να τους ενώσουν στην περιφέρεια Αυλώνας.

Φαίνεται ότι τα Τίρανα γνώριζαν καλά τις διαθέσεις μας, ότι στους κόλπους μας κυοφορούσε η μεταξύ μας αντιπαράθεση. Η πολιτική μας ηγεσία ούτε αντέδρασε, ούτε αντιδράει σχετικά  με το γεγονός, ανεξαρτήτως που παραβιάζονται τόσο το ίδιο το σύνταγμα της χώρας, όσο και οι διεθνείς συμβάσεις, κυρίως η σύμβαση πλαίσιο για τις μειονότητες. Πραχτικά μια τέτοια διαίρεση διαιρεί την εκλογική μας δύναμη, τον συντονισμό και την διοικητική και ανθρώπινη επικοινωνία μεταξύ μας. Το αποτέλεσμα χειροπιαστό. Στην εθνική μας κοινότητα οργιάζει η αντιπαράθεση τοπικισμού αγγίζοντας την φυλετική δυσφήμηση και αντιπαράθεση. Θέλω να πιστεύω ότι οι πολιτικοί μας ανταμείφτηκαν γι΄ αυτή τη σιωπή για να θερίσουμε εμείς τώρα τις συνέπειες. Μας επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι η ηγεσια (ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ), όχι μόνο δεν εμποδίζει και δεν αποτρέπει την ανεπίτρεπτη αυτή αντιπαράθεση, αλλά την υποκινεί και υποδαυλίζει.
Να επανέλθουμε τώρα στο απαράδεκτο του έπαρχου της Πάνω Δρόπολης που ποζάρει με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αλβανίας, ανάμεσα σε Δροπολίτικα κορίτσια με την παραδοσιακή μας νυφιάτικη στολή.
Είναι γνωστό από την αρχαιότητα ότι κάθε κοινότητα, (σήμερα χώρες, έθνη και κράτη) δημιουργούν, καλλιεργούν και εμπλουτίζουν τον δικό τους θησαυρό. Είτε είναι περιουσιακός, είτε πνευματικός, είτε συμβολικός, ή πολιτιστικός. Αποτελεί επένδυση γενεών ανά τους αιώνες και συνεπώς πραχτικά την ταυτότητά της. Την εκπροσωπεί στις πιο σημαντικές και χαρμόσυνες στιγμές της οικογενειακής και κοινοτικής ζωής.
Για τη Δρόπολη, η νυφιάτικη ενδυμασία αποτελεί αυτόν ακριβώς το θησαυρό. Σε περίπτωση όμως που η εθνική ελληνική μειονότητα δηλώνει ότι η κρατική μηχανή παραβιάζει τα εθνικά της δικαιώματα, τότε πώς είναι δυνατόν να δεχτεί τον αρχηγό αυτού του κράτους  με ο, τι πολυτιμότερο έχει;! Πως γίνεται αυτό όταν ο Αλβανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας σου έρχεται στο σπίτι και εσύ αντί να του καταθέσεις και υποβάλεις τα εθνικά σου προβλήματα, τον υποδέχεσαι με τον εθνικό σου θησαυρό;!! Εδώ λοιπόν έγκειται η τραγικωμικότητα της υπόθεσής μας. Εκείνο που μας νοιάζει είναι να δείξουμε στα πραγματικά αφεντικά μας ότι «είμαστε μια χαρά και χαιρόμαστε που σας έχουμε ανάμεσά μας». Ξεχνούν όμως ότι η ιστορία γράφει, ότι οι παράγοντες που αποφασίζουν για τα ανθρώπινα και τα εθνικά δικαιώματα όταν βλέπουν τέτοιες εικόνες  πολλαπλασιάζουν με μηδέν κάθε διεκδίκησή μας.
Κάποιος μπορεί να πει ότι τη συνήθεια αυτή την κληρονομήσαμε  από το καθεστώς Χότζα. Δεν αληθεύει. Ο Χότζα , απλώς το πάει στ’ άκρα, και ακριβώς για τα όσα αναλύσαμε. Να δείξει ότι «οι μειονοτικοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα και ζουν ευτυχισμένοι στο σοσιαλιστικό του παράδεισο»
Όταν λέω δεν αληθεύει έχω υπόψη μου ότι η συμπεριφορά αυτή έχει μεγαλύτερο βάθος χρόνου.  Κάποιος ανώνυμος ανάρτησε στην ιστοσελίδα του Βορειοηπειρώτη τις φωτογραφίες που Δροπολίτισες, υποδέχτηκαν στο Αργυρόκαστρο τον Francesko Jacomoni, τοποτηρητή του βασιλιά της Ιταλίας στην Αλβανία, τον Οκτώβριο 1939. Υπάρχει μια ακόμη φωτογραφία που δείχνει Δροπολίτισες να υποδέχονται τις «πριγκίπισσες»  του Αλβανικού Βασιλείου.
Ασφαλώς και είναι πέρα από δυσάρεστο αυτό. Για να είμαστε όμως αντικειμενικοί θα πρέπει να το δούμε ως δείγμα ότι κατά καιρούς,  με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Δροπολίτισα, (κατ΄ επέκταση οι Έλληνες, διότι η Δροπολίτισα φέρεται ιστορικά ως η αρχόντισσα του τόπου της) υπέκυπτε και στρέφονταν εναντίον του ίδιου του «είναι της»  Είναι λυπηρό διότι συμβαίνει στη Δροπολίτισα την αντίσταση της οποίας στο εξισλαμισμό ύμνησαν με τραγούδι ομογενείς άλλων περιοχών, που υπέκυψαν στους εξωμότες .
Εξηγούμε λοιπόν ότι, κατά το χρονικό της Δρόπολης, γραμμένο στις αρχές του 18-ου αιώνα, (δεν το θεωρούμε ιστορικό ντοκουμέντο, αλλά ανθρωπολογικό τεκμήριο), η ταυτότητα των Δροπολιτών, από τότε που ρίζωσαν στον τόπο αυτό, (μετά τον Τρωικό πόλεμο) χαρακτηρίζεται από την διγένεια, προϊόν αμφίπλευρης επιγαμίας με άλλα φύλα προς Βορά τους. Ιστορικό χαρακτηριστικό παραμένει το γεγονός ότι τη διγένεια αυτή αξιοποίησαν σε όφελος της ελληνικότητας της φυλής τους. (Μπορούμε άνετα να κάνουμε τον παραλληλισμό με το φαινόμενο του Διγενή Ακρίτα) Και αυτός είναι ένα πόλεμος που δόθηκε επί αιώνες. Είχε ασφαλώς και τα κρίσιμα σημεία. Πχ. Ο Άγιος Κοσμάς  θα απαλλάξει τις Δροπολίτισες  από το φόρο γάλακτος. Δλδ θα τους δώσει τη δύναμη να αρνηθούν στους μπέηδες Αργυροκάστρου να τους βυζαίνουν τα παιδιά για να γίνουν και εκείνα όμορφα , όπως οι Δροπολιτισες.
Δυστυχώς, οι στιγμές αυτές κάμψης  τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί. Η Δρόπολη… Όταν οι ανώνυμοι άνδρες της έγραφαν το χρονικό της, το έθνος  εντόπιζε την αφετηρία της νέας εθνικής ιδεολογίας στις σελίδες του και οι καθηγητές της ακαδημίας της Μοσχόπολης, του πρώτου τυπογραφείου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν πίστευαν ότι οι Δροπολίτες μπορούσαν να γράψουν τέτοια έργα. Η Δρόπολη … με τα δεκάδες μοναστήρια της  αποτελούσε το δικό της Άγιο Όρο, σήμερα κατεδαφισμένο, με μόνο μνημείο το τραγούδι για τη Δροπολίτισα. Αυτή η Δρόπολη χρυσοκέντησε και την νυφιάτικη αυτή στολή…
Τώρα ….αυτοί που την διοικούν μοιάζουν με μύκητες στο πελώριο της δέντρο και κάνουν κατσούλι την Δροπολίτικη φορεσιά και τη Δροπολίτισα για να βολευτούν οι ίδιοι προσωπικά.
Κάποτε την διγένεια, δλδ την συνύπαρξη οι Δροπολίτες και οι Έλληνες την βλέπανε ως δυνατότητα να προκόψει η εθνική μας ταυτότητα. Σήμερα την δική μας ταυτότητα τη θέσαμε στην υπηρεσία της υπερίσχυσης άλλης ταυτότητας ….
Δεν είναι τυχαίο, αλλά μοιραίο το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ηγετικών στελεχών της δήθεν αυθεντικής ηγεσίας ελληνισμού έχουν «διγενή» οικογένεια, ή σχέσεις. Αλλά η εθνική μας ταυτότητα αποσύρεται στις μνήμες…. Οι μνήμες δεν αρκούν να επιβιώσει εθνικά ο τόπος , αλλά η τραγική αυτή κατάσταση δεν δικαιολογεί αδελφικό μίσος.      

Παναγιώτης Μπάρκας για το «Βορειοηπειρώτη» 
Αργυρόκαστρο 07.02.2012

Σημείωση: η φωτογραφίες είναι απο το προφιλ "Δρόπολη Βορείου Ηπέιρου"  στο facebook