Αλύκο η επόμενη μέρα

Οι μόνιμοι κάτοικοι του Αλύκου οσφρίζονται τις αφοδεύσεις των επισκεπτών του

του Λεωνίδα Παππά

Μετά την «επανάσταση» της 12^ης Δεκεμβρίου 2010, το Αλύκο την επόμενη μέρα επέστρεψε στους κανονικούς ρυθμούς του, με τους γέροντες να παίζουν χαρτιά στα καφενεία του χωριού, με τις λιγοστές φωνές των παιδιών του σχολείου να σπάνε τη βουβαμάρα, με τους υπαλλήλους της Επαρχίας να κάνουν 3-4 φορές  τη διαδρομή από τα γραφεία τους στα καφενεία του Λέα Στέργιου και του Τάκη Θωμά και τον παπά Χρήστο να περιπλανιέται σκυφτός στα σοκάκια του Αλύκου και στη διαδρομή μεταξή Αγίας Βαρβάρας και νέας εκκλησίας προσπαθώντας να ξεχάσει τον πόνο που του προκάλεσαν οι ίδιοι οι χωριανοί του, αυτοί που μνημονεύει  κάθε φορά που λειτουργεί ενώ παράλληλα ζητάει και το έλεος του θεού γιατί ίσως φταίει και αυτός για αυτό το χάλι που είδαμε χθες.

Το 1989, σε μία χήρα, μάνα 7 παιδιών από το Αλύκο, το τρίτο της παιδί το Γιάννη, το έφεραν σκοτωμένο από το Δυρράχιο από τη στρατιωτική θητεία που υπηρετούσε. Οι ανώτατοι στρατιωτικοί που ήρθαν να αποδώσουν τιμές στον ενταφιασμό (χωρίς παπά),  μας είπαν ότι έπεσε στο καθήκον! Η  χαροκαμένη  μάνα που πριν από δύο χρόνια είχε χάσει τον άντρα της δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο και όταν πήγαν οι αξιωματικοί να τη χαιρετίσουν τους πήρε με τις πέτρες. Εγώ 15 χρονών τότε έσφιγγα τα τσιόκαλα στα χέρια μου για να τους πολεμήσω όταν ανέβηκαν στα στρατιωτικά αυτοκίνητα ενώ οι «ψύχραιμοί» προσπαθούσαν να μας εμποδίσουν.  Αργότερα κάποιοι μας είπαν ότι τον σκότωσε κάποιος Αλβανός στρατιώτης από το Λιμπράζντι  γιατί όταν άκουσε στο ραδιόφωνο ότι στην Ελλάδα κέρδισε ο Μητσοτάκης, ο Γιάννης πανηγύρισε (θυμίζω πως η σοσιαλιστική Αλβανία πικράθηκε όταν στην Ελλάδα έχασε το ΠΑΣΟΚ).

 Οι ποιο πολλοί Αλυκάτες ξέχασαν το Γιάννη και αυτό το περιστατικό, δεν το ξέχασε ο παπάς όμως γιατί  ο πόνος της πληγής δεν τον αφήνει, είναι το παιδί του μακαρίτη του αδελφού του, του Γιώρη και τον μνημονεύει κάθε φορά μαζί με τον Θύμιο, τον Βαγγέλη, τον Αηδόνη και το Θανάση.  Ανατρίχιασα χθες όταν έβλεπα κάποιες αντιδράσεις και όταν έπιαναν στο στόμα τους τα χρήματα. Η γιαγιά του Θύμιου είναι η αδερφή του παππού μου, ο Θανάσης ήταν γείτονας μου και θυμάμαι ακόμα το δαρμό που είχαμε φάει από τον μπάρμπα Κώστα (τον πατέρα του) γιατί μας είχε πιάσει να κλέβουμε από τα σύκα του συνεταιρισμού στις Χούμπλες, με τον Αηδόνη έμενα για τρία χρόνια στο ίδιο θρανίο. Πόση οργή μπήκε μέσα μας και εξευτελίζουμε τόσο πολύ αυτά τα συγκλονιστικά βιώματα;;;!!!  

Κάθε χρόνο μία εβδομάδα πριν την εκδήλωση με πονούσε το στομάχι από το άγχος για τις προσκλήσεις, τα στεφάνια, τα μικρόφωνα, το πανό και μία εβδομάδα μετά άκουγα τα παράπονα γιατί δε μίλησε αυτός, γιατί δεν ανέφερες αυτόν, ο πατέρας μου έκανε φυλακή και δεν αναφέρατε το όνομα του και πολλά άλλα. Δε με ρώτησε ποτέ κανείς αν θέλεις καμιά βοήθεια, πόσο κόστισε η εκδήλωση, ποιος πληρώνει τα έξοδα;  Μέχρι πέρυσι στριμώχνονταν ποιος θα κάτσει στις πρώτες θέσεις, φέτος τσακώθηκαν ποιος θα πάρει το μικρόφωνο.

 Οι πρωταγωνιστές της «επανάστασης» έφυγαν, άλλοι στην Αθήνα και άλλοι στα Τίρανα.

Εμείς μένουμε εδώ με παρέα την ευωδία των αφοδεύσεων τους, συζητώντας για το ποιος έχει δίκιο!!!