Η μειονότητα των σκοπιανών μας έβαλε τα γυαλιά!

Σε κάθε προεκλογική περίοδο διεκδικούν δικαιώματα σε αντίθεση με τους δικούς μας που ζητούν καρέκλες!

Παρόλο που η μειονότητα των σκοπιανών στην Αλβανία αποτελεί το 10% της ελληνικής, φαίνεται να είναι πολύ πιο οργανωμένη και πιο απαιτητική για τα «εθνικά» της δικαιώματα. Μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν δικό τους βουλευτή, την ψήφο τους όμως ξέρουν να την παζαρεύουν καλά. Στις προηγούμενες εκλογές απαίτησαν να έχουν πινακίδες και στη γλώσσα τους, σε αυτές απαιτούν ώστε τα τοπωνύμια τους να αναγράφονται όπως τα αναφέρουν οι ίδιοι (σλάβικα) ενώ οι έλληνες αναλώνονται στο ποιος θα πάρει την καρέκλα!!!  Με αφορμή τις απαιτήσεις των σκοπιανών, γεγονός που έλαβε μεγάλες διαστάσεις στα αλβανικά ΜΜΕ,

ο Π. Μπάρκας έγραψε το ακόλουθο άρθρο που εκτός των απόψεων που εκφράζει υπάρχουν και σπουδαία ιστορικά στοιχεία:

Μέσα στο ανεβασμένο προεκλογικό πολιτικό θερμόμετρο στην Αλβανία, η μικρή Σκοπιανή μειονότητα ζήτησε την επαναφορά της σλάβικης ονομασίας σε ένα δήμο αποτελούμενο από μέλη της. Το αίτημα έγινε επίσης τη στιγμή που τα αίματα μεταξύ Σκοπιανών και Αλβανών στο κρατίδιο των Σκοπίων είναι αρκετά αναμμένα. Παραταύτα έγινε υπό τη μορφή τελεσιγράφου ότι η σκοπιανή κοινότητα δεν θα μετάσχει στις εκλογές σε περίπτωση με ικανοποίησης του αιτήματος.

Το γεγονός απόχτησε σημαντική θέση στην αλβανική επικαιρότητα προκαλώντας μάλιστα ποικίλες αντιδράσεις.

Σημειώνουμε ότι η σκοπιανή κοινότητα στην Αλβανία εκπροσωπείται πολιτικά από το κόμματος σε εθνική βάση «Συμμαχία», που αντικατέστησε στην πολιτική εκπροσώπηση την παραδοσιακή πολιτιστική τους οργάνωση με την οποία «συνεργάζεται», κατά τις δηλώσεις του προέδρου του, το ΚΕΑΔ (!!).

Η ανάλυσή μας αφορά το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί, σε αντίθεση με μας, συνδέουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Αλβανία, ή και στη γύρο περιοχή, με δικά τους εθνικά θέματα. (Έστω και με ένα τέτοιο εκ΄ πρώτης όψεως τυπικό (!!!)). Απεναντίας, στο δικό μας χώρο η κάθε πολιτική εξέλιξη στην Αλβανία και την περιοχή, (οι εκλογές, οι κυβερνητικές συμμαχίες, η αλλαγή συνόρων στην περιοχή, οι ελληνο-αλβανικές σχέσεις,- τα πάντα συνδέονται με την εκλογή και πολιτική επικράτηση ενός ατόμου και τα συμφέροντα μιας ομάδας περί αυτού.

Για να κατανοήσουμε τα όσα λέμε ας κάνουμε μια συγκριτική ιστορική αναδρομή.

Το κομμουνιστικό καθεστώς με επιχείρημα την αντικατάσταση ακατάλληλων ονομάτων με ονόματα «υγιούς πολιτικο-ιδεολογικού και ηθικού περιεχομένου», με απόφαση του Προεδρείου της Αλβανικής Βουλής, αρ.225 ημερ 23.9.1975[1], αρκετά ελληνικά και ορθόδοξα ονόματα χωριών στους νομούς Αργυροκάστρου Δελβίνου και Αγίων Σαράντα, (όπως και με τα σλάβικα στην περιοχή της Πρέσπας, ή και αλλού) μετονομάστηκαν σε αλβανικά. Το ίδιο συνέβηκε και με τα τοπωνύμια που έφεραν ονόματα Αλβανών μπέηδων και αγάδων.

Συγκεκριμένα:

Στο Αργυρόκαστρο το Χωριό Αη Νικόλας μετονομάστηκε σε Drita,

Στο νομό Αγίων Σαράντα, (το όνομα της ίδιας της πόλης έγινε Σαράντι), το χωριό Παλιαυλή,-Qafadardhaj, ο Άγιος Βασίλης-(αλβανιστί Shen Vasili) έγινε Perparimi, το χωριό Μαυρόπουλο - Buronja, το Αη Γιάννης – Shen Jani,  (Shijan) και στη συνέχεια Blerimas, το χωριό Βρομερό - Bregas, το όνομα του χωριού Καλύβια έγινε Kodër (μετάφραση στ’ αλβανικά), το χωριό Φανάρι - Dritas, το όνομα του χωριού Καινούργιο, έγινε Vurgu ι ri, το χωριό Μεμούς Μπέη μετονομάστηκε Jeta e re, το όνομα του χωριού Υμερ Αφέντη (και το κέντρο περιοχής) έγινε Fitorja, το όνομα του χωριού Χαντιρ Αγά, έγινε Lefter Talo. H περιοχή του Θεολόγου μετονομάστηκε Παρτιζάνι, της Μεμόραχης Vellazërimi κλπ.

Υπήρχαν και τέτοιες περιπτώσεις που σε ελληνικότατα χωριά διατηρούνταν τα θρησκευτικά τους ονόματα αλλά στην αλβανική. Λόγου χάρη το χωριό Άγιος Ανδρέας βαφτίστηκε με τον όνομα Shen Ndre, το οποίο είναι το καθολικό όνομα στην αλβανική του Άγιου Ανδρέα.

Το συγκεκριμένο διάταγμα ακολουθούσε την παράδοση του «Διατάγματος του Βασιλέως του Ζώγου το 1938» για την εξάλειψη των ελληνικών ονομάτων και την αντικατάστασή τους με Αλβανικά, και αυτό την παράδοση της Τουρκοκρατίας. Έτσι τα ορθόδοξα και ελληνικά ονόματα χωριών κατοικημένα πλέον από αλβανούς, αντικαταστάθηκαν με αλβανίζουσες ονομασίες. Το όνομα του χωριού Γιάννιαρη ήταν Αϊ Γιάννης, του χωριού Βέρβα, ήταν Αγία Βαρβάρα, του χωριού Ναβαρίτσα επίσης Αγία Βαρβάρα, του χωριού Μαρκάτι, ήταν Αϊ Μάρκος. (Παρόμοιες περιπτώσεις έχουμε και στη Χιμάρα, όπως η τοπωνυμία Jala αντιστοιχεί στην ελληνική Γιαλός)

Οι ευθύνες της πολιτικής εκπροσώπησης στην περίοδο μεταπολίτευσης.

Ένας από τους στόχους που έθεσε η ΟΜΟΝΟΙΑ του 1991 ήταν ακριβώς η επίσημη αντικατάσταση των τοπωνυμιών αυτών με τα αυθεντικά τους ελληνικά και ορθόδοξα, ή  την μετονομασία των ονομάτων των αλβανών μπέηδων με ελληνικά. 

Πέρασαν από τότε 22 ολόκληρα χρόνια. Εκτός από την περίπτωση του Αη Νικόλα στην Πάνω Δρόπολη, που επίσημα μετονομάστηκε από Drita σε Αη Νικόλα, σε καμιά άλλη περίπτωση δεν έγινε τουλάχιστον μια προσπάθεια για την αντικατάσταση των αλβανικών ονομάτων. Οι ηγεσίες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αιρετοί της ή και άλλοι της ε.ε. μειονότητας, θεώρησαν ασήμαντο το «τυπικό» αυτό γεγονός.

Αρκέστηκαν με την άτυπη επαναφορά στο εσωτερικό μας των ελληνικών ονομασιών (μάλιστα σε αρκετές  περιπτώσεις ακούγονται και τα ονόματα των αλβανών μπέηδων και αγάδων) και δεν επιδίωξαν ποτέ τη ρύθμιση επισήμως του θέματος. (Οι σημερινές εξελίξεις προμηνύουν ότι η μελλοντική ιστορική πραγματικότητα, θα βγάζει λάθος συμπεράσματα, όπως κακή ώρα συμβαίνει με την αλβανική εγκυκλοπαίδεια, χωρίς καμιά επίσημη αντίδραση από την ε.ε. μειονότητα)

Το θέμα έχει και άλλες διαστάσεις.

Αν προσέξουμε καλά, οι πινακίδες με τα σλάβικα και αλβανικά τοπωνύμια στις περιοχές της σκοπιανής μειονότητας, είναι καλογραμμένες και καλοδιατηρημένες. Σε μας ;!!

Στις αρχές του 2000 με προσωπική ιδιωτική πρωτοβουλία και σε συνεργασία με τους έπαρχους Λιούλο και Νίκα, (αποστασιοποιημένοι από την ΟΜΟΝΟΙΑ), με  την υποστήριξη του περιφερειάρχη Σωτήρη Μάνθο, αποφασίσαμε να τοποθετήσουμε τις πινακίδες με τις δίγλωσσες, ελληνικές και αλβανικές, ονομασίες των χωριών και κατοικημένων κέντρων από Δερβιτσιάνη μέχρι Κοσοβίτσα.

Η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ (προέδρευε ο Ε. Ντούλες) αντέδρασε αρνητικά στην πρωτοβουλία. Χρειάστηκε η  παρέμβαση της Ελληνικής Πρεσβείας, (επειδή θα επισκεπτόταν τη Δερβιτσιάνη ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Γ. Ππανδρέου, 09.03.2000 για να αποτραπεί η αντίδραση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Οι πινακίδες τοποθετήθηκαν. Την επόμενη της επίσκεψης ξεριζώθηκαν. Ακολούθησε ένας μακρύς «πόλεμος». (Περισσότερο για να έχουμε «να διεκδικούμε» στις αλβανικές αρχές, όταν δεν εκπληρώνουν τα αιτήματα της πολιτικής επικράτησης της ηγετικής ομάδας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-περίπτωση Χιμάρας,-). Σήμερα υπάρχουν, μόνο στη Δρόπολη, αλλά και εδώ αμαυρωμένες και πεταγμένες. Όχι όμως στο Δέλβινο και Αγίους Σαράντα που το πρόβλημα είναι περισσότερο λεπτό και σοβαρό.

Υπάρχουν και τρεις ακόμα σοβαροί παράμετροι  αφελληνισμού των περιοχών μας. Πρόκειται:

v  για τις εκατοντάδες πολιτογραφήσεις αλλοεθνών που επιτέλεσαν οι δικοί

μας έπαρχοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, (Μεσοπόταμο, Φοινίκι, Αλύκο, Λειβαδιά, Δρόπολη).

v  για την υφαρπαγή δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων βοσκοτόπων και

λιβαδιών, από αλλοεθνείς δήθεν πρώην ιδιοκτήτες. Στην προκειμένη περίπτωση συν τα πλαστά χαρτιά υπάρχει και η σύμπραξη των δικών μας επίσημων εκπροσώπων με πρώτον και κύριο τον Ε. Ντούλε. Ο συγκεκριμένος, το 1999 εξαφάνισε σχετικό υπόμνημα διαμαρτυρίας με 14 χιλιάδες υπογραφές Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, με αντάλλαγμα την εγκατάσταση των ελληνικών πετρελαίων στο Δυρράχιο. (Σε τέτοιες και λοιπές παρόμοιες πράξεις θα οφείλετε η εμμονή ελληνικών παραγόντων για την πολιτική συντήρηση και ανακύκλωση του Ντούλε)  

Στην ίδια κατηγορία συμπεριλαμβάνεται και η κίνηση σε εξέλιξη για την ενοικίαση και πώληση σε αλλοεθνείς της καλλιεργήσιμης γης.

v  για την ίδρυση δεκάδων οικισμών (θύλακες αλλοεθνών) σε περιοχές

με αμιγή ελληνικό πληθυσμό.

Σε όλη αυτή την εκστρατεία αφελληνισμού η αντίδραση της ηγεσίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι απούσα. Μάλιστα, το «απούσα» είναι σαν να τη χαϊδεύομαι, όταν διαφαίνεται πως «η ανοχή» της έναντι στον αφελληνισμό μας της εξασφαλίζει, ως αντάλλαγμα, την πατεριτσίστικη πολιτική επικράτηση ως «ο αυθεντικός» εκπρόσωπος της ε. ε μειονότητας  και  τον οικονομικό της εμπλουτισμό.

Του Παναγιώτη Μπάρκα για τον «Βορειοηπειρώτη»

Αργυρόκαστρο 16.03.2013.

---

[1] Εφημερίδα της Κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας, Νοέμβρης, 1975, σελ. 63