Κυριακὴ Τῶν Ἀπόκρεω: Τὸ σκάνδαλο καὶ «ἡ ἐξορία τοῦ Θεοῦ»!

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω ἀδελφοί μου, καὶ οἱ «τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πατέρες», ὅρισαν, τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς Ναούς μας, μεταξὺ τῶν ἄλλων νὰ διαπραγματεύεται τὸ μεγάλο θέμα ποὺ ὀνομάζεται «σκάνδαλο».

Πολλὲς φορὲς γίνεται λόγος περὶ σκανδάλου στὸ πλαίσιο τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Γι' αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐνσκύψουμε ἔστω καὶ λίγο στὸ θέμα αὐτό, ἀφοῦ ὅπως θὰ δοῦμε, ἐὰν δείχνουμε ἀδιακρισία στὴν ἐν γένει συμπεριφορά μας, εἶναι δυνατὸν νὰ προξενήσουμε σοβαρὴ πνευματικὴ βλάβη στοὺς ἀδελφούς μας.

Καὶ ναὶ μέν, ὁ μεγάλος Ἀπόστολος, ἑστιάζει στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου τὴν προσοχὴ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔδειχναν στὸ συγκεκριμένο θέμα τῶν εἰδωλοθύτων. Νὰ ἀποφεύγουν δηλ. μπροστὰ σὲ ἄλλους νὰ παραβρίσκονται καὶ νὰ λαμβάνουν μέρος σὲ γεύματα ποὺ παρατίθονταν κρέατα ἀπὸ τὶς ψευδοθυσίες τῶν εἰδώλων. Ὄχι βεβαίως διότι ἐπὶ τῆς οὐσίας εἶχαν κάποια εἰδικὴ σημασία τὰ γεύματα αὐτά, λόγω τῆς εἰδωλολατρικῆς προσφορᾶς ποὺ εἶχε προηγηθεῖ, ἀλλοίμονο, ἀλλὰ διότι κάποιος ἁπλοϊκὸς ἀδελφὸς ὁ ὁποῖος δὲν θὰ εἶχε ἀκόμα στερεωθεῖ στὴν πίστη, βλέποντας τὴν κίνηση αὐτή, θὰ ὑπολόγιζε ἐφεξῆς ὅτι στὰ κρέατα τῶν θυσιῶν ὑπῆρχε δῆθεν κάτι τὸ ὄντως ἱερό. Δηλ. ἡ ἀδύναμη συνείδηση τοῦ νεοφώτιστου πιστοῦ, ποὺ δὲν εἶχε ἀκόμα ὡριμάσει, κινδύνευε νὰ πιστέψει ὅτι....

 τὰ κρέατα τῶν θυσιῶν ἦταν ἄξια εὐλαβείας, μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα, ὄχι τὴν πνευματική του οἰκοδομή, ἀλλὰ τὸ γκρέμισμά της μὴ ὡριμασμένης πνευματικότητας καὶ τὸ σκάνδαλο φυσικὰ ἐκ μέρους τοῦ ἀπρόσεκτου πνευματικοῦ του ἀδελφοῦ.

Ὁπωσδήποτε στὴν ἐποχή μας, δὲν τίθεται πλέον θέμα σκανδάλου λόγω εἰδωλοθύτων. Ὅμως,  ἂς προσέξουμε, διότι τὸ θέμα τοῦ σκανδάλου γενικώτερα ὑφίσταται σὲ κάθε ἐποχή. Προϊόντος δὲ τοῦ χρόνου ὁλοένα καὶ περισσότερο θὰ αὐξάνεται, καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι γιὰ τοῦτο, ἀφοῦ ὁ κόσμος ἀρέσκεται  στὸ νὰ μωμοσκοπεῖ τὴ συμπεριφορὰ τῶν πιστῶν...

Ἂς προσθέσουμε ἐπίσης ὅτι ἐνῶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτὴ τῆς βρώσεως τοῦ κρέατος ποὺ καταγράφει ὁ Παῦλος, τὸ σκάνδαλο τὸ ζοῦσε ὁ ἁπλοϊκὸς πιστὸς (καὶ ἤδη τονίσαμε ὅτι δὲν ἀφοροῦσε τὴν οὐσία τῆς Πίστεως), τώρα ὑφίσταται κίνδυνος, ὄντως, τὸ σκάνδαλο ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ ἀπρόσεκτου καὶ ἀδιάκριτου πιστοῦ, νὰ ἀγγίξει αὐτὴ τὴν οὐσία τῆς Πίστεως. Ἔτσι ὁ ἀπρόσεκτος ἢ καὶ ἀφελὴς ἀκόμα, νὰ παίρνει στὸ λαιμὸ τοῦ ὄχι ἁπλὰ ἕναν ἀλλὰ πολλοὺς πιστοὺς οἱ ὁποῖοι ὄχι ἀδίκως καὶ ἀφελῶς, ἀλλὰ δικαίως σκανδαλίζονται καὶ ἀγανακτοῦν, καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν δὲν συνέβαινε αὐτό, δηλ. ἡ δικαία ἀγανάκτησις καὶ οἱ διαμαρτυρίες.

Ἀλλ' ἂς γίνουμε ξεκάθαροι καὶ περισσότερο κατανοητοὶ μὲ παραδείγματα, ἀφοῦ, οὕτως ἢ ἄλλως «ἐν μέσω διαβαίνομεν παγίδων καὶ σκανδάλων».

Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὰ προπύλαια τοῦ ἐνδόξου σταδίου τῆς εὐλογημένης μᾶς νηστείας, τονίζουμε ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτον καὶ ὄντως ἀποτελεῖ σκάνδαλον καὶ μάλιστα «μεγάλου βεληνεκοῦς» ἂν οἱ πιστοὶ (δὲν κάνουμε λόγο ἐδῶ βεβαίως γιὰ ἀθέους καὶ ἀπίστους καὶ αἱρετικοὺς) καταλύουν δημοσίως, ἔστω κι ἂν ὑφίσταται σοβαρὸς λόγος ὑγείας.

Ἀλλά, δὲν προλάβαμε νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν φράση μας καὶ ἤδη βλέπετε ξεκίνησαν τώρα οἱ «διακριτικοὶ» νὰ μᾶς λιθοβολοῦν μὲ τὸν λίθο τοῦ ἀναθέματος. Σπεύδουμε τὸ λοιπὸν εὐθὺς ἀμέσως νὰ ἐξηγήσουμε τὸ τί ἀκριβῶς ἐννοοῦμε. Ἀφοῦ, ὅπως μᾶς διδάσκουν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, δὲν εἴμαστε «σωματοκτόνοι, ἀλλὰ παθοκτόνοι».

Ἀντιμετωπίζεις ἀδελφέ μου κάποιο πρόβλημα μὲ τὴν σωματική σου ὑγεία; Θὰ καταλύσεις. Ναί, θὰ κάνεις τὴν ὁρισμένη δίαιτα πού σου ἐπιβάλλει ὁ θεράπων ἰατρός σου, βεβαίως. Ὅμως αὐτὸ θὰ γίνεται ὄχι δημοσίως, ἀλλὰ θὰ καταλύεις κλεισμένος μέσα στὴν οἰκία σου. Ὄχι στὸ ἑστιατόριο καὶ φανερά, ἀλλὰ κατὰ μόνας καὶ νὰ τὸ γνωρίζουν μόνο τὰ πρόσωπα τῆς οἰκογενείας σου, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἀνάγκης.

Ἂν τώρα προβάλλει κάποιος τὴν ἔνσταση ὅτι τοῦτο ἀποτελεῖ ὑποκρισία, καὶ ὅτι τὸ σωστὸ θὰ εἶναι τὰ πάντα νὰ γίνονται δημοσίως, ἀπαντοῦμε. Αὐτὸ σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων δὲν ἀποτελεῖ ὑποκρισία. Ἀντιθέτως μάλιστα  ἀποτελεῖ πράξη εὐσεβείας καὶ διακρίσεως, λόγω του ὅτι σεβόμαστε τὴν ἀδυναμία, τὴν συνείδηση καὶ τὸ δίκαιο τῶν ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν γνωρίζουν τὰ περὶ τῆς ἀσθενείας. Ἀλλὰ καὶ ἂν γνώριζαν, καὶ πάλι ὁ αὐτοσεβασμός, ἡ διάκριση, ἡ εὐγένεια καὶ ὁ σεβασμὸς στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τῆς νηστείας, ὂλ' αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά, ἐπιβάλλουν ὄχι τὴν δημοσιότητα, ἀλλὰ τὴν προσοχὴ καὶ τὴν σιωπὴ τῆς ἀδυναμίας.

Ἐὰν συνέβαινε τὸ ἀντίθετο, δηλ. καταλύαμε δημοσίως ἐν καιρῶ νηστείας, τοῦτο δὲν θὰ ἀποτελοῦσε εὐθύτητα, ἀλλὰ ἠθικὴ ἀναισθησία καὶ πνευματικὴ παχυδερμία. Καὶ γιὰ νὰ εἶναι συνεπεῖς οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς παραπάνω θέσεως, ὅτι δηλ. θὰ πρέπει τὰ πάντα νὰ γίνονται φανερά, ἐμεῖς συνεχίζοντας τὸν λόγο καὶ τὴν «λογική» τους, προσθέτουμε ὅτι ἐφ' ἑξῆς, καὶ γιὰ νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς πρὸς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, πρέπει καὶ ἐπιβάλλεται καὶ πολλὲς ἄλλες πράξεις ποὺ διαπράττουν ἐν κρυπτῶ καὶ παραβύστω, νὰ τὶς διαπράττουν εἰς κοινὴν θέαν πάντων τῶν ἀνθρώπων... Ὄντως θ' ἀποδείξουν τοῖς πράγμασι ὅτι δὲν φοβοῦνται τὴν ὑποκρισία καὶ ἔχουν γίνει ἀληθινά... ἀπελεύθεροι.

Ἀλλ' ἂς περάσουμε τώρα καὶ πρὸς τὰ «βαρύτερά του νόμου». Ὄχι βεβαίως ὅτι χωρίζουμε τὶς ἐντολὲς καὶ διαφοροποιοῦμε σὲ ἀνώτερες καὶ  σὲ κατώτερες τὶς ἐκφάνσεις τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ἂς περάσουμε λοιπὸν στοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες. Στὸ «πονεμένο» αὐτὸ κεφάλαιο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καὶ πνευματικῆς γενικώτερα ζωῆς...

Γιὰ ὅσους γνωρίζουν (καὶ ἄγνοια νόμου οὐ συγχωρεῖται...), οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὰ συλλείτουργα ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς. Ὁποιεσδήποτε δὲ ἑρμηνεῖες κυοφοροῦνται στὶς ποικίλες «ἐκκλησιαστικὲς ἀκαδημίες» καὶ στὶς σχολὲς τοῦ Μάουρερ, ὥστε νὰ ἀποδοθοῦν διαφορετικὰ ἂπ΄ὅσα καταγράφουν καὶ περιλαμβάνουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τῶν Τοπικῶν Συνόδων, αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν παρὰ σπασμωδικὲς κινήσεις. Σπασμωδικὲς ἀλλὰ καὶ ἀνόητες κινήσεις γιὰ νὰ καλυφθοῦν τὰ πνευματικὰ αἴσχη καὶ τὰ «θεολογικὰ λικνίσματα», κάτω ἀπὸ τοὺς διάτρητους καὶ ξεσχισμένους στὴν κυριολεξία καὶ ὄχι μόνον, μανδύες. Σκέπτεσθε τώρα, ἀδελφοί μου τὸ μέγεθος τοῦ σκανδάλου, ὄχι μόνο τῶν ἁπλοϊκῶν, ἀλλὰ κυρίως τῶν ὅσων γνωρίζουν. (Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι δὲ χρειάζεται κανεὶς νὰ διαθέτει πτυχίο θεολογικῆς σχολῆς γιὰ νὰ γνωρίζει δογματικὴ καὶ κανονικὸ δίκαιο. Μᾶλλον θὰ λέγαμε ὅτι τὸ κατάντημα εἶναι τέτοιο καὶ τόσο, ὥστε μᾶλλον δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχει θητεύσει κανεὶς στὶς λεγόμενες θεολογικὲς σχολὲς καὶ ἀκαδημίες. Δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχει χαλκευτεῖ στὰ κοσμικὰ ἱδρύματα γιὰ νὰ γνωρίζει καὶ κυρίως νὰ βιώνει τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα). Φαντάζεσθε, τὸ βάσανο τῆς συνειδήσεως ὅσων φοβοῦνται τὸν Θεὸ καὶ ντρέπονται τοὺς ἀνθρώπους, ὅταν μέσω τηλοψίας τὰ παγκόσμια καὶ δορυφορικὰ ρεπορτάζ, παρουσιάζουν πάλιν καὶ πολλάκις τὰ οἰκουμενιστικὰ θέατρα. Ὅταν ἀνεβάζουν τοὺς  ρηχοὺς θιάσους καὶ τοὺς κακόγουστους ἠθοποιοὺς μὲ «ὀρθόδοξη ταυτότητα», νὰ παραβιάζουν καὶ νὰ ἀσελγοῦν στὸ σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων.

Σκεφθεῖτε σὲ τί «θέατρον καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις» καταντοῦν οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες, καὶ τί σκάνδαλο ἐπιφέρουν στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία, ὅταν ἀνοήτως καὶ προδοτικῶς δέχονται «ἁγιαστικὲς πράξεις» ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅταν ἀγαλλομένω ποδὶ σπεύδουν νὰ προσκυνήσουν τὸ θηρίον μὲ τὰ δύο κέρατα ἐπὶ τῆς τιάρας. «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γής. Καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίω, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκάλυψη ΙΓ' 11).

       (Βεβαίως, ἐπιβάλλεται φίλοι μου νὰ διευκρινίσουμε στὸ σημεῖο αὐτό, ὅτι γιὰ κάμποσο καιρὸ ἀκόμα, δὲν θὰ ὑπάρχει ὁ Θεὸς στὴ γῆ. Ναί, ὅσο καὶ ἂν σᾶς φαίνεται παράδοξος ὁ λόγος. Δὲν θὰ ὑπάρχει ξέρετε, καὶ τοῦτο, διότι παραιτήθηκε ὁ «ἅγιος ἐκπρόσωπός του ἐπὶ τῆς γής». Τώρα ἡ ἕδρα, μᾶλλον ἡ «ἁγία ἕδρα»...εἶναι κενή!  Τώρα πλέον, μεταξὺ τῶν ἄλλων παρέχεται καὶ ἡ χρυσὴ εὐκαιρία, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνουν καὶ ὅσα ἕως τώρα δὲν ἔχουν πραγματοποιηθεῖ, ὥστε μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ὁ Θεὸς νὰ βρεθεῖ πρὸ τετελεσμένων γεγονότων καὶ ἔτσι ν΄ἀναγκαστεῖ νὰ τ΄ ἀποδεχθεῖ καὶ νὰ τὰ ἐπευλογήσει. Ὅμως, ὅλα κι ὅλα φίλοι μου, μὴ φοβάστε. Μὴ φοβάστε καθόλου, διότι κάποιοι μένουν ἀνύστακτοι καὶ μεριμνοῦν πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ ἐμᾶς.   Θὰ  τοῦ ἐπιτραπεῖ καὶ πάλι τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπιστρέψει   ἐξ οὐρανοῦ στὰ καθήκοντά Του, αὐτὰ δηλ. τῆς γής, μέσω τοῦ « ἁγίου ἐκπροσώπου τοῦ» βεβαίως-βεβαίως, ὅταν παύση ἡ ἕδρα νὰ εἶναι κενὴ καὶ ὅταν αὐτὴ πληρωθεῖ. Ὅταν καὶ πάλι θὰ βγεῖ ὁ «λευκὸς καπνός»! (Μὰ ἐπιτέλους, τί ρατσισμὸς ὑφίσταται ἀκόμα στὸν κόσμο μας! Γιατί  σᾶς παρακαλῶ λευκὸς καὶ ὄχι μαῦρος ὁ καπνός;  Πῶς ἀλήθεια νὰ αἰσθάνονται στὸ ἄκουσμα αὐτὸ τοῦ «λευκοῦ» οἱ ἀφρικανοὶ ἀδελφοί μας καὶ μάλιστα τὰ τέκνα τοῦ Βατικανοῦ, ἑξαιρέτως δὲ τὰ ὑψηλά του ἐν τὴ μέλαινα ἠπείρω στελέχη του;). Ὅταν ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ κολεγίου τῶν καρδιναλίων ἀπὸ τὸν ἐξώστη τῆς Βασιλικῆς του Ἁγίου Πέτρου ἀνακοινώσει τὴν φράση «Habemous Papam», τότε ὁ Θεὸς θὰ ἔχει ἤδη λάβει ἐκ Βατικανοὺ τὸ «πράσινο φῶς» ὅτι ὁσονούπω θὰ ἔχει καὶ πάλι ἐπαφὴ μὲ τὴν γῆ. Καὶ ὅταν μὲτ΄ὀλίγον ὁ νέος Ποντίφηξ παρουσιαστεῖ μπροστὰ στοὺς πιστοὺς καὶ δώσει «urbi et orbi» τὴν πρώτη του εὐλογία,  ἐ τότε ἀκριβῶς καὶ ὁ Θεὸς θὰ μπορεῖ ν΄ἀναλάβει τὰ καθήκοντά του. Τότε καὶ μόνο τότε, ὢ ἄσχετοι ἄνθρωποι, καὶ πάλιν αὐστηρῶς καὶ ἀπαρεγκλίτως θὰ τηρηθεῖ τὸ πρωτόκολλον. Τότε, ὢ τότε, ἐν χορῶ ὅλες οἱ ἀδελφές, οἱ ἀδελφὲς δηλ. ἐκκλησίες,  ἐξ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ θαλάσσης καὶ ἐώας, θὰ σπεύσουν διὰ τῶν ἐκπροσώπων τους στὴν «ἁγία ἕδρα». Θὰ σπεύσουν γιὰ νὰ ὑποβάλουν τὰ συγχαρητήρια, τὰ σέβη, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν πρωτόθρονη ἀδελφή τους. Στὴ δυτικὴ ἐκκλησία, τουτέστιν στὸν «ἀλάθητο» παγκόσμιο ἐπίσκοπο. Τότε μὲ πάλλουσα τὴν καρδίαν θὰ εὔχονται οἱ ἀδελφὲς  ἐκκλησίες, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ «ἁγίου ἀδελφοῦ» νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ «κοινὸν ποτήριον» καὶ ἐπιτέλους νὰ ἑνωθεῖ  τὸ διεσπασμένο

ἄχρι τοῦδε, κακὴ τὴ μοίρα, ἀδελφάτο, ποὺ τόσο λαχταροῦν! Τότε καὶ πάλιν φίλοι μου θὰ ἐμπληστοῦμε ἅπαντες δακρύων ἱερᾶς συγκινήσεως καὶ πρωτόγνωρου ἐνθουσιασμοῦ. Τότε θὰ μεταστραφεῖ ἡ λύπη μας εἰς χαρὰν καὶ μάλιστα μεγάλη ἀφοῦ καὶ πάλι ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μαζί μας (Τονίζουμε ἔτι ἅπαξ, οὐχὶ αὐτόνομα καὶ προσωπικά, ἀλλὰ διὰ τοῦ ἐκπροσώπου του. Καὶ τοῦτο ὠφείλουμε νὰ τὸ ἔχουμε χαραγμένο στὸ νοῦ καὶ κυρίως στὴν καρδιά, ἀφοῦ ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο τῶν δογμάτων καὶ ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ ὅρων σωτηρίας), καὶ ἔτσι θὰ μπορεῖ νὰ μᾶς προστατεύει καὶ ἐμεῖς νὰ λαμβάνουμε τὴν εὐλογίαν Τοῦ μέσω φυσικά της Παπικῆς ἐμβάδος! Δὲ συμφωνεῖτε φίλοι μου; Ἀλήθεια, ποιὸς ὑποστήριξε ὅτι ὑπάρχει ἀσχήμια στὸν κόσμο καὶ κακὸ στὴν ἐκκλησία; Μόνο κακόψυχοι καὶ φανατικοὶ ἐπιμένουν στὸ ἀντίθετο. Μὰ τί ὡραία, τί θαυμάσια πράγματα! Τί ὄμορφος, ἠθικός, ἐκκλησιαστικὸς κόσμος, ἰδιαιτέρως δὲ δογματικῶς καὶ νομοκανονικῶς πλασμένος!).

Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τώρα τὸ τσίρκο τοῦ οἰκουμενισμοῦ μὲ τὸ «θεολογικό του blackout» (ἂς μὴ λησμονοῦμε δὲ καὶ τὴν black theology...ἡ ὁποία πάντοτε καιροφυλακτεῖ νὰ πάρει τὸ αἷμα τῆς πίσω καὶ τότε ἀλλοίμονο...«μαύρη εἶν΄ἡ νύχτα στὰ βουνά»), καὶ ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν  αἱμορροοῦσα καὶ πυορροοῦσα πληγῆ τοῦ σκανδάλου.

Σκάνδαλο δὲν ἀποτελεῖ γιὰ τὴν χριστιανικὴ κοινωνία τὸ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, συνειδητὰ ἀποφεύγουν τὴν τεκνογονία; Σκάνδαλο τὸ ὅτι εἴτε δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη τῆς συνεχοῦς θείας κοινωνίας οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐκκλησιάζονται ἢ τὸ ἀκόμα χειρότερο τὸ ὅτι ἀρκετοὶ κοινωνοῦν ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι καὶ μάλιστα γεμάτοι ἐγκλήματα, ὅπως αὐτὸ ποὺ ἤδη τονίσαμε τὸ τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, ἀλλὰ καὶ ἄλλα καὶ ἄλλα; ... Ὅταν καταντοῦν τὸν εὐλογημένο γάμο, λόγω ὀλιγοπιστίας «εἰς ἔννομον παλλακείαν»;

Σκάνδαλο δὲν εἶναι τὸ ὅτι ἕως τώρα τουλάχιστον, ὁποιοσδήποτε ἤθελε, μποροῦσε νὰ βρεῖ ἀνοιχτὰ τὰ βημόθυρα τοῦ Ἱεροῦ βήματος καὶ μὲ τὰ καταραμένα ἐν προκειμένω «ἄξιος» του ἀποίμαντου ποιμνίου, νὰ περάσει στὰ Ἅγια τῶν Ἅγιων, ἐνδεδυμένος τὸ εὐλογημένο ράσο τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου, ἐνῶ κανονικῶς ἡ θέση τοῦ ἦταν καὶ εἶναι στοὺς προσκλαίοντες;

Σκάνδαλο δὲν ὑφίσταται ὅταν ἡ «ἐπίσημη Ἐκκλησία» σιωπᾶ μπροστὰ στὶς τεράστιες κοινωνικὲς ἀδικίες καὶ κάποιοι Ἱεράρχες μας μπροστὰ στοὺς πολιτικοὺς παίζουν τὸ παιγνίδι «στρατιωτάκια ἀκίνητα, ἀμίλητα» καὶ σκανδαλωδῶς «γελαστά»;

Σκάνδαλο δὲν εἶναι ὅταν δὲν σειέται φύλλο, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον, γιὰ τὸ δράμα τόσο τῆς πολυπαθοῦς Κύπρου  καὶ τῶν ἀγνοουμένων μας, ἀλλὰ καὶ τῆς δύσμοιρης καὶ μαρτυρικῆς εἰσέτι Βορείου Ἠπείρου; Πλὴν ἑνὸς ἢ ἐλαχίστων ἐπισκόπων, καὶ τοῦτο γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ ὁ κανόνας ὅτι «ἐνύσταξαν οἱ ποιμένες»;

Σκάνδαλο καὶ μάλιστα μεγάλο δὲν εἶναι ὅταν οἱ λαϊκοὶ ἀδελφοί μας ἀγωνίζονται καὶ ὁμολογοῦν Χριστὸν καὶ Ἰδανικὰ περισσότερο ἀπὸ τὸ Ἱερατικὸ καὶ Μοναχικό μας τάγμα;

Ναί, ἀδελφοί μου, ἂς πετάξουμε ἐπιτέλους τὴν μάσκα τῆς ὑποκρισίας καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λεγομένου στρουθοκαμηλισμοῦ. Ἂς μὴ περιορίζουμε τὸ σκάνδαλο μόνο μέσα στὸ πλαίσιο τῆς νηστείας καὶ τῆς καταλύσεως βρωμάτων. Ἄλλωστε, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ καὶ ἄνευ παρεξηγήσεως, ὅτι ὁ διάβολος οὔτε τρώει, οὔτε πίνει, οὔτε κοιμᾶται ποτέ. Φυσικά, καὶ θὰ τηροῦμε τὶς νηστεῖες. Ὅμως ἀλλοίμονό μας ἐὰν μένουμε στὸ ἀλάδωτο καὶ ταυτοχρόνως ὑπογράφουμε προδοτικὲς Ἐκκλησιαστικὲς συμφωνίες, ὅπως αὐτὲς τοῦ Μπάλαμεντ καὶ τοῦ Σαμπεζύ, καὶ Κύριος οἶδε ποῖες καὶ πόσες ἄλλες ἀκόμα ποὺ δὲν ἔχουν ἐπισήμως ἀποκαλυφθεῖ.

Καιρὸς λοιπὸν νὰ ἀναθεωρήσουμε τὴν ἔκβαση τῆς ἀναστροφῆς μας. Ἔτσι, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ἀρχίζει τόσο νὰ προλαμβάνεται ὅσο καὶ νὰ θεραπεύεται τὸ σκάνδαλο. Ἂς ἀνοίξουμε τοὺς κοιμισμένους ὀφθαλμοὺς τῶν καρδιῶν μας, ἐὰν ὄντως θέλουμε νὰ ζοῦμε Εὐαγγελικῶς καὶ ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ καταντήσουμε σὲ «Ἰησουίτικες» ἑρμηνεῖες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί, σὲ λίγες ἡμέρες ξεκινᾶ ὁ ἰδιαίτερος καὶ εὐλογημένος ἀγώνας. Ὁ καιρὸς τοῦ καθαρμοῦ τοῦ φοβεροῦ σκανδάλου τῆς ὑποκρισίας καὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ὠχαδελφισμοῦ ποὺ ἀποτελοῦν τὸ κύριο καὶ οὐσιαστικὸ σκάνδαλο.

Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας.                                 

Ἀμήν.