Πόνος κι Ελπίδα

Ο μαύρος γρανίτης βλαστάνει θυμάρι,

στο κοίλωμα βράχος κυψέλη βαστά.

Το λιόκαμα ψήνει πικρό παξιμάδι,

ο πόθος ανθίζει γλυκιά λευτεριά.

Πέτρα στην πέτρα ανδριεύει η ελπίδα,

ζυμώνεται  λάσπη στο αίμα Ρωμιού.

Παλάμες κεντούνε στ΄ αμόνι τη μνήμη,

το αλέτρι προσμένει καιρό λυτρωμού...

Χτισμένες καρδιές σ' αιώνων καλούπια,

η σάρκα λινάρι, μετριούνται οστά.

Βολβοί των ματιών, σταλάζουν στο θρύλο,

προσκέφαλο πέτρα, για σάισμα κλαδιά.

Μνημούρια σπαρμένα, αιώνων θυσίες,

΄κονίσματα κάστρων αχώ αντηχούν.

Λημέρι ξωκκλήσι, παπάς τους ορκίζει,

ραγιάδων οι φύτρες για γνώση αγρυπνούν.

Σε γλώσσα Ιστορίας τροχάνε τις πάλλες,

για βίγλα Ζαλόγγου γυναίκες τραβούν.

Καψάλη δαυλός «εν πορεία εξόδου»,

Ψυχές καρτερούνε στη δόξα να μπουν.

Σχοινί Πατριάρχου βλογά καρυοφύλλι,

ακρώρειες Έθνους οιμωγές αντοιχούν.

Ποτέ ας μη λήψει η θύμιση πόνου,

σμιλεύει ελπίδα σε όσα θα 'ρθούν...

π. Ιωήλ (Κόνιτσα)