Η πύλη της Κακαβιάς… ως απειλή για την ταυτότητα Ελληνισμού. Η διαχρονική διάσταση της κρίσης

Άρθρο του Δρ. Παναγιώτη Μπάρκα

Εισαγωγή:

Μια έρευνα για την αναζήτηση των αιτιών διαφοροποίησης μέρους των Ηπειρωτών από την ελληνική τους ρίζα μέχρι την διχοτόμηση και αντιπαράθεση με την καταγωγή τους με απασχολεί χρόνια. Ωστόσο, όσο προσπαθώ να απαλλάξω τον ελληνικό παράγοντα από την ευθύνη ή πιο σωστά από την ανθελληνική του συμπεριφορά, η διαχρονική και σύγχρονη πραγματικότητα δεν το επιτρέπει. Η περίοδος κρίσης στην οποία διέρχεται η Ελλάδα, έχει επισημάνει την εθνική εσωστρέφεια των Ελλήνων. Διαπιστώνεται ιδιαίτερα στο εσωτερικό άνοιγμα, στην αντιμετώπιση, όχι μόνο των αλλοδαπών, αλλά και των ομογενών (τους οποίους επίσημα τους αποκαλεί αλλοδαπούς).

Το επίσημο κράτος έχει εγκλωβιστεί στον εφήμερο αυθορμητισμό χωρίς να μπορεί να καταπιαστεί από το διαχρονικό σύστημα ιδεών και αξιών του Ελληνισμού, εκσυγχρονίζοντάς το. Εκπρόσωποί του, οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτοί είναι το κράτος, προσπαθώντας να φανούν ισχυροί, βγάζουν προς τα έξω αυθαιρεσία. Αντί να συγκεράσουν Ελληνισμό στα ξενόφερτα στοιχεία, διοχετεύουν ανθελληνισμό, σφραγίζοντας την μειονεκτικότητά τους και την στερέωση ενός συμπλέγματος που ναρκοθετεί την ταυτότητά μας.

Ιστορική αναδρομή

Στην ουσία πρόκειται για αλλαγή κατεύθυνσης στην διαχρονική πορεία Ελληνισμού. Στο αντίθετο της πορείας που εξασφάλιζε ζωτικότητα, ανανέωση, επιβλητικότητα και επέκταση του Ελληνισμού. Αναφερόμαστε στο πανίσχυρο όπλο του Ελληνισμού,-τον πολιτισμό του, ή ακόμα τις πολιτιστικές του εκστρατείες. Όχι στις πολεμικές. Οι πολεμικές έχουν φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα:-την διχοτόμηση και την συρρίκνωση του Ελληνισμού με πρώτο τον Τρωικό πόλεμο.

Η μετατροϊκή εκστρατεία αποικιών, στην ουσία πολιτιστική, έφερε την επέκταση και άνθιση του Ελληνισμού. Λαοί με χαμηλότερο πολιτιστικό επίπεδο και οργάνωση δέχτηκαν να υιοθετήσουν τον ελληνικό πολιτισμό και να αφομοιωθούν, εξολοκλήρου, ή εν΄ μέρη απ΄ αυτόν. Αποτέλεσε  το μεγαλείο της εκστρατείας του Μέγα Αλέξανδρου, αλλά και τη βάση υπάρξεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την ίδια την πολιτιστική «ανατολή της Δύσης».

Με ένα λόγο εκείνο που εξασφάλιζε την ηγεμονία στον Ελληνισμό ήταν το άνοιγμα με όπλο τον πολιτισμό. Άνοιγμα προς τα έξω, ως επεκτατισμό. Άνοιγμα προς τα έσω,-ως όσμωση και συγχώνευση του ξένου στοιχείου που κατέφθανε στον ελλαδικό χώρο. Η Ήπειρος υπήρξε το ισχυρό εθνικό χωνευτήρι, οι πραγματικές μυλόπετρες του έθνους.

Η ίδρυση του σύγχρονου εθνικού κράτους στις αρχές του ΧΙΧ αι. απέδειξε ότι οι Έλληνες  είχαν χάσει πολλά απ΄ τα ηγεμονικά εφόδια του διαχρονικού Ελληνισμού. Το επιβεβαίωσε η προσπάθεια να διατηρήσουν κυρίαρχο ρόλο μέσω της εκκλησίας κατά την ίδρυση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια. Η προσπάθεια να ανακτήσουν μέσω πολέμου γεωγραφική ηγεμονία στην Μικρά Ασία μετατράπηκε σε εθνική τραγωδία, σφραγίζοντας την εσωστρέφεια του Έλληνα, το κλείσιμο αντί του ανοίγματος, την σε αύξηση απόσταση που είχε δεχτεί σε σχέση με το διαχρονικό Ελληνισμό, τα πλήγματα που ο ίδιος ο Έλληνας έφερνε εναντίον του.

 Η διχοτόμηση της Ηπείρου,- το προοίμιο της σημερινής κρίσης

Το μεγάλο και τραγικό θύμα, η Ήπειρος. Η μήτρα του πολιτισμού και των ιστορικών κατακτήσεων του Ελληνισμού. Η Ήπειρος, που έδωσε στην σύγχρονη Ελλάδα του 1821, «τα γράμματα, τα γρόσια και τα άρματα», θα αντιμετωπιστεί από το νεοσύστατο «εθνικό» κράτος-το κράτος της Μελούνας,- περιφρονητικά ως περιφερειακή και εν΄μέρη ως ξένη. Δεν μπόρεσε να προσέξει την ελληνική ομοιογένεια που χαρακτήρισε τον Ηπειρώτη στην Επανάσταση του 21, ανεξαρτήτως γλώσσας και θρησκεύματος και επέτρεψε την μετατροπή της γλωσσικής διαφοροποίησης σε εθνική διάκριση. Δεν εισακούστηκαν οι φωνές για δυαδικό κράτος και ώθησε τους γλωσσικά διαφοροποιημένους Ηπειρώτες σε συμμαχία με το μουσουλμανικό στοιχείο για την ίδρυση δικού τους κράτους.

Δεν αναφέρομαι απλώς στο άχτι του μεγάλου ευεργέτη Ευάγγελου Ζάππα κατά της Ελλάδας. Αλλά κυρίως σε τέτοιους Ηπειρώτες, όπως τον Ευάγγελο Μέξη, συγχωριανό του Ζάππα και τον Ναούμ Βεκιλχάρτζη, (Κορυτσά), οι οποίοι μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρία, πολέμησαν στην Επανάσταση του 21,…. αλλά στη συνέχεια έγιναν στυλοβάτες του αλβανισμού. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για άλλες συναφείς προσωπικότητες, το Βρέτο, τον Πυγαίο (συγχωριανό του Αθ. Βάγια), τον Κ Χότζη γαμπρό του Ζωγράφου κλπ.

Η αντιμετώπιση, ως ανταλλάξιμο εμπόρευμα στο όνομα της ολοκλήρωσης της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, (πριν και μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο), έφερε την θυσία του βόρειου τμήματος της Ηπείρου, που σημάδεψε τον αργό θάνατο όλης της Ηπείρου, διότι μόνο ως ενιαία η Ήπειρος αποτελούσε τον πραγματικό Φοίνικα του Γένους και έθνους των Ελλήνων.

Πρόκειται για διεργασίες ενάμιση και πλέον αιώνα. Μια ολόκληρη πλειάδα ηρώων από τη βόρειο και νότιο Ήπειρο θυσίασαν τα πάντα για να εμποδίσουν το εθνικό λιντσάρισμα. Πολλούς τους λησμονήσαμε. Άλλους, αναγκαστικά, τους κάναμε ήρωες. Περισσότερο για να κρύψουμε την εθνική μειοδοσία και προδοσία. Ο Ζωγράφος, ο Σπυρομήλος, δυο από τα πιο γνωστά ονόματα της περιόδου αυτής, στην ηρωική τους όψη κρύβουν, για να αποκαλύψουν, το δικό τους εθνικό «δριμύ κατηγορώ», κατά του Αθηναϊκού κράτους.

Στο μεσοπόλεμο και το Β. Παγκ. Πόλεμο δόθηκαν νέοι αγώνες, γράφτηκαν νέοι ηρωισμοί. Για να τραυματίσουν και άλλο την ελπίδα. Τόσο που σήμερα αν ερευνήσεις καλά το υποσυνείδητο του Έλληνα Βορειοηπειρώτη θα εντοπίσεις απογοητευμένα ένα συλλογικό ανέκφραστο συμπέρασμα. Ότι η Ελλάδα δεν μας θέλει, ούτε για τον εαυτόν της.

Μετά το 1990, η επιβεβαίωση της ιστορικής απογοήτευσης .

Το άνοιγμα των συνόρων, 1990, είναι η επιβεβαίωση. Η μεγάλη αγάπη των Ελλήνων προς την Ελλάδα, υπογράμμιζε περισσότερο την ελευθερία από μια συλλογική φυλακή, την άρνηση ενός κλειστού κόσμου στερήσεων. Επιβεβαίωση αυτού αποτελεί η ιστορία δυο δεκαετιών. Η Αθήνα δεν κατάφερε ακόμα να βρει τη φόρμουλα αξιοπρεπούς αντιμετώπισης των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Τους περιθωριοποίησε, τους οδήγησε σε νέες ουρές και συνεχιζόμενες ταλαιπωρίες. Τα λέει όλα το παράδειγμα του Μηνά Πάρα από την Πολύτσανη Πωγωνιού . 46 χρόνια στα κάτεργα του Χότζα γιατί δε δέχτηκε να αρνηθεί την Ελλάδα. Ο τελευταίος που αποφυλακίστηκε από τους πολιτικούς κρατούμενους στην Αλβανία, το πρώτο που έκανε μετά τη φυλακή, πήγε και αγκάλιασε την Ελλάδα. Εκείνη του γύρισε τις πλάτες. Ο  βορειοηπειρώτης Μαντέλα διαμαρτυρήθηκε με απεργία πείνας στα μάρμαρα της Βουλής των Ελλήνων για να πεθάνει απογοητευμένος κάπου στην Αμερική. Το ίδιο και ο Κήτσιος Μπόμπολης. Πλήρωσε τις υπηρεσίες υπέρ της Ελλάδας με τη ζωή του στις αλβανικές φυλακές. Η Ελλάδα δεν βρήκε τρόπο να του δώσει μια μικρή σύνταξη, ως αξιωματικό του δικού της στρατού, για να περάσει ήρεμα τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τώρα οι συγγενείς του, δικαιούνται να πάρουν αποζημίωση φυλακής πολιτικού κρατούμενου από το αλβανικό κράτος (!!).

Και για να έρθουμε ξανά στην αρχή του γραπτού μας.

Ίσως, από μας τους κοινούς θνητούς ομογενείς βορειοηπειρώτες είναι λάθος, ή μάταιες «οι διεκδικήσεις» αξιοπρεπούς αντιμετώπισης, όταν η σημερινή Ελλάδα επιτρέπει με αντίδραση νεκρού την καθημερινή οικειοποίηση από άλλους του πολιτισμού του Ελληνισμού στην ιδιαίτερη πατρίδα μας. Αρχαίες πόλεις, μαντεία, μύθους, ήρωες, θεούς και ημίθεους, σύμβολα, ελληνική θρησκευτική κληρονομιά αιώνων,  την συλλογική  ελληνική ταυτότητα της Ηπείρου.

Συνεπώς, δικαιολογημένα όσοι Έλληνες Βορειοηπειρώτες είναι στην Ελλάδα, προσπαθούν να ενταχτούν στην Ελληνική κοινωνία, κρύβοντας την ιδιαίτερη ταυτότητα διότι τους διαφοροποιεί αρνητικά. Και όσοι μένουν στην Αλβανία αμολούν την ελληνική ταυτότητά τους, διότι θέλουν να πετύχουν την εύνοια του δικού τους Αλβανού.

Όποιος θέλει να βιώσει ζωντανή αυτή την εικόνα, ας μείνει για λίγο παρατηρητής στην  Κακαβιά, στην Ευρωπαϊκή είσοδο της Ελλάδας για τον Βορειοηπειρώτη και Αλβανό. Θα δει μερικούς από τους ένστολους, (εκπρόσωπους του ελληνικού κράτους) να εκδηλώνουν τη χαρά τους με την υπομονή που επιβάλουν σε εκατοντάδες των οχημάτων να περιμένουν στην ουρά για να πιουν εκείνοι άνετα τον παρατεταμένο καφέ τους. Αυτοί οι μερικοί ένστολοι δεν νοιάζονται αν με το σάπιο κύρος τους, καλλιεργούν απώθηση, απόσταση, μίσος, που κουφοβράζει και ζητεί να εκδηλωθεί κάπου αλλού, ως ανθελληνισμός.

Και αν κάποιος ζητήσει αξιοπρεπή αντιμετώπιση, εφόσον μάλιστα και με νόμο το δικαιούται, τότε (για να μη παρεξηγηθώ μιλάω για πολύ συγκεκριμένες,  αλλά συχνές περιπτώσεις), τότε από τα χείλη Έλληνα ένστολου, ακούει λόγια ξύλινα, ψυχροπολεμικά (π.χ, για την Ελλάδα δεν είσαι τίποτε, δεν σε αναγνωρίζει, δεν έχεις καμιά αξία, απ΄ εδώ θα περνάς … υπόδουλα). Τα μάτια του μοιάζουν σαν δυο υγρές και ψυχρές χειροπέδες, τις οποίες ακούς να θορυβούν απειλητικά στα χέρια υφιστάμενού του…

Κάποιος μπορεί να πει ότι δεν πρέπει να τα παρατηρούμε. Είναι περίοδο κρίσης. Θα έλεγα  ωμά. Η κρίση έχει το πρόσωπό τους, ταυτισμένου με τη θυσία, απώλεια και απώθηση του πολιτισμού του Ελληνισμού, στο βωμό του προσωπικού ωφελιμισμού.

Το επισημαίνω διότι την Ελληνική κρίση την βιώνουν πολλαπλά οι Βορειοηπειρώτες. Και ως κρίση της Ελλάδας , και ως κρίση της δικής τους ταυτότητας και ως άμεσοι και εύκολοι δέκτες του ανθελληνισμού, που με τη συμπεριφορά τους καλλιεργούν οι Ελλαδίτες

Κάποιος μπορεί να μου πει είναι λάθος που γενικεύω τα πράγματα και τα φαινόμενα. Ασφαλώς ! Δεν τα γενικεύω. Οι  Έλληνες που δεν σκέφτονται και δεν λειτουργούν έτσι, αποτελούν όντως την πλειοψηφία. Αλλά μειονεκτούν κατά πολύ και είναι παγιδευμένοι μπροστά  στην ισχύ εκείνων που ταυτίστηκαν με το Χρόνο που τρώει τα παιδιά του… Διορθώνω τον Ελληνισμό  μας.

ΤΕΛΟΣ