Ποίημα για τους ακρίτες

Στους κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα Ακρίτες μας, που νύχτα- μέρα, φυλούν Θερμοπύλες.

   Καραούλι φυλά στα περάσματα,

και το χώμα βαστά φυλαχτό.

Δε λογιάζει καιρού τα ξεσπάσματα,

τραγουδά τη γλυκειά λευτεριά.

Διγενής ανεμίζει το φλάμπουρο,

και προγόνων τρανώνει φωνή.

Γρηγορείτε, Ακρίτες,  στις ντάπιες σας,

Γλώσσα, αίμα, τιμή και ευχή!

Η καρδιά δουλεμένο αλάβαστρο

ξεχυλίζει της Τήνου πνοή

πικροδάφνες ανθούν στα ηφαίστεια

το λευκό εκκλησάκι αγρυπνεί.

Μυρωμένα νησάκια κατάσπαρτα

και ο «Σκίρων» κολπώνει πανιά,

«Αιολία» διασχίζει τα πέλαγα,

Αη Νικόλας τη ρότα κρατά.

Γρανιτένιος, ατόφιος κι αιθέριος,

σμιλευτός με φιλί αστραπής ,

αντιφέγγει ουρανού το ιρίδισμα,

Αετός μες του ήλιου το φως.

Ουρανού γράφει θόλο ο Ίκαρος,

το γαλάζιο στο φως τον μεθά...

Ως Αρχάγγελος βγαίνει απ' τα σύννεφα,

ξαποσταίνει, κι  ανοίγει φτερά...

Το λικνίζει ο μπάτης στα πέλαγα,

φρυκτωροί τ' αντηχούν στις σκοπιές,

«γηπαετοί» συλλαμβάνουν το μήνυμα:

«Σκέπει πάντα η Κυρά Παναγιά» !

π. Ιωήλ (Κόνιτσα)