Η ενότητα για την οποία όλοι μας φωνάζουμε και όλοι μας μεριμνούμε

Ο πρώτος διχασμός ήρθε από την Ελλάδα, ο δεύτερος από τον εαυτό μας!

Να σας δείξω και την άλλη όψη του νομίσματος, γράφει ο Ν. Μπάσιος από τη  Δερβιτσιάνη στο γραπτό του: «Τα θετικά και τα αρνητικά του χωριού μου» στην εφημερίδα λαϊκό ΒΗΜΑ. Και αφού αραδιάζει ένα σωρό μειονεκτήματα της άλλης όψεως, αφού βεβαίως καθρέφτισε τα προτερήματα και τις αξίες του κεφαλοχωριού της Δρόπολης, τη Δερβιτσιάνη, γράφει: «Το πιο ανησυχητικό για όλους μας είναι η διαίρεση των Δερβιτσιώτων σε τρεις πολιτικές παρατάξεις: Μερικοί σε Ομόνοια — ΚΕΑΔ, μερικοί στο Σοσιαλιστικό αλβανικό κόμμα και μερικοί στο ΜΕΓΚΑ. Μάλιστα άρχισαν να χωρίζουν  τα μαγαζιά και τα καφενεία  κατ’ αυτόν τον τρόπο για να μην πούμε και τις συμπεθεριές…».

Ο προβληματισμός αυτός του κ. Μπάσιου είναι ορατός, δεδομένος και συνάμα ανησυχητικός. Είναι  ένας προβληματισμός, είναι μια ανησυχία που παρατηρείτε σε όλες τις δικές μας κοινότητες, που τρώει και μαραζώνει τα σωθικά  της Εθνικής μας Ελληνικής  Μειονότητας.

Αυτό το μίσος, αυτή η διχόνοια έχει δύο προελεύσεις: η πρώτη ήρθε ως «δώρο Θεού» από τους Έλληνες κυβερνήτες και η δεύτερη  ως γέννημα του ίδιου του εαυτού μας.

Ας τα δούμε αναλυτικά:

Τα πρώτα χρόνια, όταν στο χώρο μας δεν είχαν ξεμυτίσει ακόμα κόμματα ένθεν και ένθεν των συνόρων, η Ομόνοια είχε το πρώτο χέρι και ήταν τα σύμβολο  και η σημαία του κάθε Βορειοηπειρώτη. Με αυτήν την αγάπη, με αυτήν την συσπείρωση και ενότητα η Ομόνοια ανάδειχνε πάντοτε υψηλά ποσοστά τόσο στις κοινοβουλευτικές όσο και στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είχε ένα κύρος και ένα όνομα σεβαστό. Μια δύναμη υπολογίσιμη.  Συνομιλητής και συνεγγυητής.  Αγωνιστική, με έργα και πράξεις.

Αυτά δεν άρεσαν σε κάποιους και ήρθαν οι πρώτες ρωγμές. «Να ενταχθείτε στο αλβανικό σοσιαλιστικό κόμμα», είπε ο Έλληνας Πρόξενος του Αργυροκάστρου το 1995 και έβαλε τους ανθρώπους του να δημιουργήσουν τις σοσιαλιστικές οργανώσεις στα χωριά. Ήθελε το ΠΑΣΟΚ, όπως φαίνεται,  να κάνει όλη την μειονότητα σοσιαλιστική. Ζήλεψε το αλβανικό δημοκρατικό κόμμα και βρήκε τους τρόπους να εισχωρήσει στο χώρο μας και να ιδρύσει με τη σειρά του τις δικές του τοπικές οργανώσεις.  Ήρθαν, αργότερα, και οι αντίλαλοι άλλων Ελλήνων κυβερνώντων για να ενταχθεί η Ελληνική Μειονότητα στα αλβανικά κόμματα και μέσω αυτών να ασκήσει την πολιτική της!!! Σήμερα ο χώρος μας, με την διείσδυση όλων των αλβανικών κομμάτων, και των πιο ακραίων ακόμα,  έγινε ένα μπουρλότο.

Αυτό έφερε την πρώτη εποχή του διαχωρισμού των μαγαζιών και των καφενείων- δε γνωρίζω αν είχαμε και διαχωρισμό συμπεθεριών- σε σοσιαλιστικά και ομονοιακά. Αργότερα σε σοσιαλιστικά-δημοκρατικά και ομονοιακά. Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που αν τολμούσες και μιλούσες κατά σοσιαλιστών –από τις δυο πλευρές των συνόρων- θα σε αμαύρωναν ψυχικά και σωματικά.

Η ίδρυση του νέου κόμματος ΜΕΓΚΑ έφερε και την δεύτερη αιτία της προέλευσης της διχόνοιας. Τη διχόνοια μέσα στο γένος, μέσα στην ίδια τη φυλή. Μέσα στην ίδια την Ομόνοια. Και αυτή εμφανίστηκε σαν αποτέλεσμα του φόβου της ανταγωνιστικότητας, της διεκδίκησης πρωτείων, της διευθύνουσας θέσεως. Είναι αυτό που λένε και οι βιολόγοι: «Η ανταγωνιστικότητα μέσα στο είδος».

Ιδού η εμφάνιση μιας δεύτερης εποχής διαχωρισμού των καφενείων, μαζί με αυτά και των συμπεθεριών: σε Ομόνοια-ΚΕΑΔ και ΜΕΓΚΑ.

Το χειρότερο: Στην πρώτη εποχή είχαμε έναν «αγώνα» μίσους και διχόνοιας που πήγαζε από την διαφορετική τοποθέτηση ως αναφορά αυτών που υπερασπίζονταν την ιδεολογία των αλβανικών κομμάτων και της ελληνικής ομονοιακής ιδεολογίας για την οποία ονειροπολήσαμε και αγωνιστήκαμε τόσο, ενώ στα νέα δεδομένα έχουμε έναν «αγώνα» διχόνοιας μέσα στην ίδια ελληνική ιδεολογία, τουλάχιστον όπως ισχυρίζονται τα δυο κόμματα πως υπερασπίζουν και διεκδικούν. 

«Να ξεχάσουμε τις πολιτικές νοοτροπίες και τα οικονομικά συμφέροντα και να συσπειρωθούμε όλοι μας στη μεγάλη και εγκάρδια αγκαλιά που ονομάζεται ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ», καταλήγει ο κ. Μπάσιος στο γραπτό του.

Θα το κατορθώσουμε αυτό; Ίδωμεν!

(από συνεργάτη μας στη Β. Ήπειρο)

http://www.sfeva.gr