Έτσι δεν πάει άλλο !

Γράφει ο Αλέξης Τσάκας

«Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους αρχεί…» Θουκυδίδης (460 – 398 π.Χ.)

Κάτι έχει αλλάξει. Το νιώθεις στον αέρα, το αντιλαμβάνεσαι στην κίνηση των ανθρώπων στον δρόμο, στις συναλλαγές στα μαγαζιά, το νιώθεις στις συνομιλίες με ανθρώπους προερχόμενους από ποικίλες τάξεις και επαγγέλματα. Στο τυπικό «πως πάνε τα πράγματα» η συνέχεια της συζήτησης δεν είναι μια πρόβλεψη αλλά κατ’ αρχάς η πανθομολογούμενη διαπίστωση πως «έτσι δεν πάει άλλο».

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι ξέρει πως είναι το αλλιώς, εντούτοις όλοι συμφωνούν ότι έτσι δεν πάει, δεν οδηγεί πουθενά. Και πολλοί (προπαντός οι διανοούμενοι) τείνουν να αποδεχτούν ότι οποιαδήποτε άλλη πορεία θα είναι προτιμότερη έναντι της ακολουθούμενης.

Το πιο ουσιαστικό στοιχείο όμως, σε αυτή τη διάχυτη αίσθηση αλλαγής κλίματος, είναι ότι οι βορειοηπειρώτες έλληνες περνούν βαθμηδόν από το στάδιο της ατομικής διάσωσης με κάθε τρόπο, στο στάδιο της επίγνωσης ότι κάτι πρέπει να γίνει από κοινού, συλλογικά, κι’ αυτό το κάτι να είναι ριζικό, άμεσο και δραστικό, προκειμένου να ανακοπεί η καταστροφή.

Πολλοί ακόμη και όσοι δεν έχουν πληγωθεί βαριά μέχρι σήμερα ( κι’ αυτοί είναι λίγοι), αναγνωρίζουν την ανάγκη μιας ριζικής άλλης προσέγγισης των πολλών προβλημάτων και των συνεχιζόμενων προκλήσεων, η μέχρι σήμερα εμπειρία υποδεικνύει ότι οι συνεχιζόμενοι συμβατικοί και λανθασμένοι τρόποι, όχι μόνον δεν επιλύουν, αλλά καταστρέφουν όλο και βαθύτερα.

Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται να αναδύεται εντονότερα η τάση για πολιτική ανατροπή, για υπέρβαση, για πανεθνική συστράτευση. Ο εντός συνόρων ελληνισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης υλικής αλλά και επιβίωσης συλλογικής, με όρους συντεταγμένου κοινωνικού και πολιτικού βίου. Οι διοικούσες ελίτ έχουν αποτύχει πολλαπλώς και κατ’ εξακολούθηση, πρακτικά, πνευματικά, εθνικά και ηθικά στην παρούσα δε φάση γεννούν κινδύνους για την κοινωνική συνοχή και για την ειρηνική συνύπαρξη πληγωμένων ετερόκλητων ομάδων του πληθυσμού. Αποκτούνται άλλες ηγετικές ελίτ, με άλλες νοοτροπίες, άλλο πολιτικό ήθος, άλλες προσεγγίσεις της ιστορικής συγκυρίας. Αυτό έχουν καταλάβει οι περισσότεροι βορειοηπειρώτες και γι’ αυτό είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν μια ριζική αλλαγή. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ανατροπών. Το ρολόι ξεκουρδίζεται. Κάθε πρόβλημα που προκύπτει, μικρό ή μεγάλο, φωτογραφίζει την πλήρως εξασθένηση της κομματικής μηχανής του ΚΕΑΔ.

Πάντως το μόνο βέβαιο είναι ότι το κόστος σωτηρίας της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας έγινε κοινωνικά και πολιτικά ανυπόφορο για όλους τους συμπολίτες μας. Τα κριτήρια της μεταμόρφωσης παραμένουν, όμως, ανομολόγητα. Ουδείς φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η επιθυμητή αλλαγή συνεπάγεται πως, την ίδια στιγμή που πρέπει να καταξιώνονται με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση τα δικαιώματα μιας κοινωνίας που δεν επιδιώκει παρά μόνο την επιβίωση της.

Η σωστή διάγνωση μιας ασθένειας είναι το μισό της θεραπείας. Έχει μεγάλη σημασία να ξέρουμε αν ο εφιάλτης που ζει η κοινωνία μας σήμερα είναι η πραγματικότητα μιας ιστορικής παρακμής. Τυπικό σύμπτωμα παρακμής είναι η συνεχιζόμενη έκλειψη κάθε κριτικής λειτουργίας. Όταν οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκλέγονται με κριτήριο την κομματική τους ένταξη, όχι την ικανότητα και αξιοσύνη τους. Τότε η παρακμή τεκμαίρεται θανατηφόρα. Δεν υπάρχει μέλλον, ιστορική εθνική προοπτική για μια τέτοια συλλογικότητα.

Στο πολιτικό πεδίο, τη μήτρα του κακού, η έκλειψη του ελέγχου φτάνει να είναι μια τυπική μορφή ολοκληρωτισμού – νεοδικτατορισμού. Όποιος διανοηθεί να κρίνει τις δράσεις και αποφάσεις της κομματικής γραμμής, είναι αυτονόητο και κοινά παραδεκτό ότι «θέτει εαυτόν εκτός κόμματος».

Το τεράστιο κενό «νοήματος» που άφησε και αφήνει το ΚΕΑΔ οδήγησε νομοτελειακά στον εφιάλτη της καταστροφής που ζούμε σήμερα. Πιστεύω ότι η μόνη λύση, είναι η πρόταση του εθνικού ελληνικού φορέα ΕΕΜΜ για την παρουσίαση στις επόμενες στη «Συμμαχία των Ελλήνων» όλοι μαζί.

Ας διδαχτούμε από τους αρχαίους μας σοφούς:

«Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους αρχεί…» Θουκυδίδης (460 – 398 π.Χ.)

Αγ. Σαράντα – Μάρτιος 2013                          

Αλέξης Τσάκας

Πολιτικός Μηχανικός