Που χάθηκε η λεβεντιά;

Σχόλιο αναγνώστη για την επέτειο του Αλύκου

Η 12η Δεκεμβρίου για την ιστορία του Ελληνισμού στην Αλβανία είναι ένα ορόσημο που διαχωρίζει την εποχή της υποδούλωσης με την εποχή της ελπίδας. Για μερικούς όμως φαίνεται να θεωρείται ένα χοροστάσι του παλιού καιρού στο οποίο μπορεί να παρελαύνουν οι κορασιές για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των αγοριών. Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα αισθάνεται αποχαυνωμένη μπροστά σε τέτοιες σκηνές όπως και της φετινής όπου εφαρμόστηκε άλλο ένα μακάβριο σενάριο. Λυπηρό το γεγονός φέτος. Πιο λυπηρό από κάθε χρονιά. Ένας έπαρχος που δεν ήξερε να διαβάσει ό,τι του γράψανε και φρόντιζε να καταθέτει από μόνος του τα στεφάνια των απόντων ηγετών του ΚΕΑΔ και των περιφερόμενων βουλευτών. Οι ίδιοι εκπρόσωποι των θυμάτων που κάθε χρόνο και προσαρμόζουν την ομιλία τους στις εξουσίες. Και ένα πλήθος που συνεχώς τραυματίζεται, αλλά ξεχνάει μετά από ένα χρόνο και έρχεται εδώ να ξαναπάρει την ίδια γεύση. Και κάποιοι αθώοι που χωρίς να το ξέρουν φωνάζουν για ενότητα και συσπείρωση. Και κάποιοι άλλοι που μπούχτισαν και λένε «στον αγύριστο και οι θυσίες μας».

Είναι βαρύ το τίμημα που πληρώνει ο Ελληνισμός όταν και οι ολιγοστές ιστορικές στιγμές του προσβάλλονται και αποποιούνται τόσο βάναυσα. Σβήνεται η ιστορία του, τσαλαπατιέται η αξιοπρέπειά του. Το μνημείο των μαρτύρων του Αλύκου είναι το μοναδικό στη Βόρεια ΄Ηπειρο που αποτυπώνει ένα από τα πολλά πεπραγμένα των εραστών της ελευθερίας. Είναι η μοναδική ελληνική σφραγίδα την οποία αποδέχεται και η αλβανική πολιτεία γιατί συνάμα το γεγονός αποτελεί και το έναυσμα της παναλβανικής επανάστασης για την ανατροπή της δικτατορίας και την εγκατάσταση της δημοκρατίας που ξέσπασε ο 1990. Αν παλινδρομήσεις σ’ εκείνες τις στιγμές θα νιώσεις υπερηφάνεια για τη λεβεντιά των Ελλήνων, αλλά ταυτόχρονα και μια ταπείνωση για τους κόλακες της δικτατορίας που περιχαιρόταν το άδικο αίμα που χυνόταν. Σήμερα, μετά από 21 χρόνια απολαμβάνεις τα ίδια και χειρότερα συναισθήματα. Υπερηφάνεια που το γεγονός παραμένει αλησμόνητο και ταπείνωση που μερικοί το εκμεταλλεύονται για να κρατήσουν σε ισχύ το κατεστημένο στη Βόρεια ΄Ηπειρο. Στο όνομα της ψυχικής γαλήνης και της ευγένειας ο κόσμος δεν αντιδρά, αλλά καταπίνει την πίκρα του. Το Αλύκο έμεινε έρημο. Ο Ελληνισμός αλλοιώνεται, η γης φεύγει κάτω από τα πόδια και η ιδιαίτερη πατρίδα αγκομαχεί στις τελευταίες της στιγμές αφού της αφαίρεσαν τη ραχοκοκαλιά της: την εθνικότητα. Κι ο «άρχοντας», στο Αλύκο επιβάλλει στους ΄Ελληνες τον πολεμόχαρο αλβανικό ύμνο να τον αφουγκραστούν χωρίς λαλιά, ενώ ο επίσημος εκπρόσωπος του κράτους μιλάει για τον ελληνισμό και τη χριστιανοσύνη καλύτερα από όλους τους άλλους. ΄Ελεος!΄Ελεος!

Που χάθηκε η λεβεντιά;

Σημείωση "Βορειοηπειρώτη":

1 - Στο σχόλιο έγιναν λίγες τροποποιήσεις

2 - Η εικόνα της ανάρτησης, είναι αγιογραφία του μεγάλου Φώτη Κόντογλου. Παρουσιάζει τους αγράμματος αγωνιστές του 21’ να συλλογιούνται πάνω από τα αρχαία ελληνικά ερείπια. Δεν γνωρίζουν την ιστορία και τη σημασία τους, ξέρουν όμως ότι αυτά είναι η ψυχή τους και πλαγιάζουν δίπλα τους για να πάρουν δύναμη για τον αγώνα…