Ἡ προδοσία τοῦ ΚΚΕ στὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου

Ἡ Δευτέρα Ὁλομέλεια τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ (Νοέμβριος 1934) κατήγγειλε ὡς «ἰμπεριαλιστικὸ ἀλυτρωτισμὸ» τὴν διεκδίκησιν τῆς Β. Ἠπείρου ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης μάλιστα, στὴν ὁμιλίαν του πρὸς τὴν μετὰ τὸ 6ο Συνέδριον τοῦ ΚΚΕ, Ὁλομέλειαν τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ (14-15 Ἰουν. 1936) ἀπεκάλεσε τὴν διεκδίκησιν τῆς Β. Ἠπείρου «κατακτητικῆ βλέψη». Συγκεκριμένως εἶπεν:

«Ἡ πλουτοκρατία καὶ ἡ ἀντίδραση, ἂν καὶ τρέμουν γιὰ τὴ Μακεδονία καὶ Θράκη, ὅμως, παραγνωρίζοντας τὶς ἰδιομορφίες τῶν ἐπαρχιῶν αὐτῶν καὶ πρῶτα ἀπ' ὅλα τὴν πολυεθνικὴ σύνθεσή τους καὶ ἐφαρμόζοντας αὐτοῦ ἐπάνω πολιτικὴ οἰκονομικῆς ἀποστράγγισης καὶ τρομοκρατικοῦ ξεφαντώματος, δὲν φτάνουν παρὰ σὲ ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπ' αὐτὰ ποὺ θέλουν...

Τὸ χειρότερο ἀκόμα εἶναι ὅτι ἡ πλουτοκρατορία τῆς χώρας μας καὶ ὁ φασισμὸς ἀντιπροβάλλουν καὶ αὐτοὶ καταχτητικὲς βλέψεις πάνω στὴ Βόρειο Ἤπειρο, τὸ Μοναστήρι εἴτε τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία καὶ ἔτσι σπρώχνουν τὰ πράγματα πιὸ γοργὰ πρὸς πολεμικὲς καταστροφικὲς περιπέτειες» («Κομμουνιστικὴ Ἐπιθεώρηση», ἄρ. 23 τῆς 1ης Ἰουλίου 1936, σέλ. 6).

Περαιτέρω ὁ Ν. Ζαχαριάδης εἰς συνέντευξίν του στὴν ἐφημερίδα «Ἐμπρὸς» (26 Μαΐου 1945) ἐδήλωσε ὅτι εἶναι ἐναντίον τῆς Ἑλληνικῆς διεκδικήσεως τῆς Β. Ἠπείρου διότι «θ' ἀπετέλει παράγοντα κινδύνου, διὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ σύμπραξι τῶν βαλκανικῶν χωρῶν»!

Στὴν συνέντευξίν του Ν. Ζαχαριάδη ἀπήντησε ἀμέσως ὁ Γεώργιος Παπανδρέου («Ἐμπρὸς» 27 Μαΐου 1945) ὡς ἕξης: «Ὄφειλομεν νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι ὁ Ν. Ζαχαριάδης ὡμίλησε μὲ...

 ἀνεπιφύλακτον εἰλικρίνειαν εἰς τὴν ὁποίαν δὲν μᾶς ἔχουν συνηθίσει οἱ ἐδῶ ἀναπληρωταί του.

Μέχρι τοῦδε τὸ ΚΚΕ ἐζήτει δημοψήφισμα διὰ τὴν Βόρειον Ἤπειρον, ἐνῶ ταυτοχρόνως συνειργάζετο μὲ τοὺς κομμουνιστᾶς τῆς Ἀλβανίας διὰ τὴν ἐξόντωσιν τῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἐζήτει ἐπίσης τὸ ΚΚΕ «στρατηγικὴν διαρρύθμισιν τῶν Ἑλληνο-βουλγαρικῶν συνόρων» ἀλλὰ κατόπιν «φιλικῆς συνεννοήσεως τῶν δύο χωρῶν», τὸ ὁποῖον σημαίνει ὅτι ἐνεπιστεύετο εἰς τὴν καλὴν θέλησιν τῶν Βουλγάρων τὴν παραχώρησιν συνόρων ἀσφαλείας εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ὁ κ. Ζαχαριάδης μὲ τὰς ὠμᾶς δηλώσεις τοῦ καταργεῖ τὴν μέθοδον αὐτὴν τῆς ἀπάτης καὶ προτιμᾶ νὰ προκαλέση τὸ ἔθνος.

Τοῦ ἐκφράζομεν τὰς εὐχαριστίας μας καὶ εὐχόμεθα τὴν αὐτὴν τακτικὴν νὰ συνέχιση καὶ εἰς τὸ μέλλον, διὰ νὰ πεισθῆ ἐπὶ τέλους ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ ἰδίως οἱ θλιβεροὶ ἐαμικοὶ ὀπαδοὶ περὶ τῆς «ἐθνικῆς» πολιτείας τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος».

 Ἡ ἐφημερὶς «Ἐμπρὸς» ἐδημοσίευσε (26 Ἰουνίου 1945) ἰδιόγραφον δήλωσιν τοῦ Ν. Ζαχαριάδη ὅτι: «ἡ διατύπωσις Ἑλληνικῶν ἀξιώσεων γιὰ τὴν Β. Ἤπειρο καὶ Ἀνατολικὴ Ρωμυλία... θ' ἀπειλοῦσε ἐξαιρετικὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν συνεργασία στὰ Βαλκάνια».

Τὴν προδοτικὴν στάσιν τοῦ ΚΚΕ ἔναντί της Β. Ἠπείρου θὰ ἐπιβεβαίωση καὶ τὸ μέλος τοῦ Π.Γ. τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ, Ζήσης Ζωγράφος, ὁ ὁποῖος εἰς ἄρθρον στὸ κομμουνιστικὸ περιοδικὸ «Νέος Κόσμος» (τεῦχος 9, Σέπ. 1950 σέλ. 641-660) ὑπὸ τὸν τίτλον «Μερικὰ ζητήματα τῆς πολιτικῆς μᾶς γραμμῆς» διεκήρυξε ὅτι «Βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα δὲν ὑπάρχει»!!

Εἰς αὐτὰ προσθέτω καὶ τὴν ὁμιλίαν τοῦ Ν. Ζαχαριάδη στὴν 7ην Ὁλομέλειαν τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ (Μάιος 1950) ὅπου εἶπεν:

«Σήμερα στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε μιὰ πορεία ἀνασυγκρότησης καὶ συγκέντρωσης τῶν δημοκρατικῶν δυνάμεων. Τὸ πιὸ ἀρνητικὸ κι ἐδῶ εἶναι ὅτι πολὺ ἀσθενικὰ ἐκδηλώνεται στὴν πορεία αὐτὴ ἡ ἐπίδραση τῶν πιὸ συνεπῶν δημοκρατικῶν παραγόντων στὴ ζωὴ τῆς Χώρας, ὅπως εἶναι τὸ ΕΑΜ, τὸ ΑΚΕ, τὸ ΚΚΕ. Τὸ δικό μας καθῆκον εἶναι νὰ ἐπιταχύνουμε τὴν πορεία αὐτὴ μὲ τὴν συσπείρωση ὅλων τῶν δημοκρατικῶν δυνάμεων σ' ἕνα μέτωπο, σ' ἕνα συνασπισμὸ μὲ καθαρὸ δημοκρατικὸ πρόγραμμα. Αὐτὸ ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, σημαίνει ὅτι ἀπὸ τὸ πρόγραμμα αὐτὸ πρέπει νὰ λείψουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΑΓΚΑΘΙΑ, ὅπως οἱ ἐδαφικὲς διεκδικήσεις σὲ βάρος τῶν λαϊκῶν δημοκρατιῶν τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Βουλγαρίας ποὺ δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ χύνουν νερὸ στὸ μύλο τῆς ἀμερικανοκρατίας» (Ν. Ζαχαριάδη: «Μερικὰ ζητήματα ἀπὸ τὴν κατάσταση καὶ τὴν κομματικὴ ζωή», ὁμιλία τοῦ εἰς 7ην Ὁλομέλειαν τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ, (Μάης 1950), ἔκδοσις ΚΚΕ, σέλ. 22).

Τὸν Μάιον τοῦ 1950 συνῆλθε ἡ 7η Ὁλομέλεια τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ στὴν ὁποίαν ὡμίλησε ὁ Ζαχαριάδης ἀναφορικῶς πρὸς τὰς διεκδικήσεις τῆς Ἑλλάδος ἔναντί της Ἀλβανίας καὶ Βουλγαρίας. Συγκεκριμένως εἶπεν:

«Μέσα στὴ Βουλή, γνωστοὶ δημοκρατικοὶ παράγοντες, παρασέρνονται ἀπὸ τὴ μοναρχοφασιστικὴ πίεση καὶ πρωτοστατοῦν στὸ ἐθνικιστικὸ παραλήρημα μὲ τὴ διατύπωση ἐδαφικῶν ἀξιώσεων, σὲ βάρος τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Βουλγαρίας. Οἱ ἀναβιώσεις αὐτές, εἶναι ὑποτροπὴ τῶν σοβαρῶν λαθῶν, ποὺ μὲ τὴ δική μας ἀνοχὴ ἢ πρωτοβουλία βαρύνουν καὶ ἀμαυρώνουν τὴν ἔνδοξη ἐαμικὴ κληρονομιὰ καὶ ποὺ σήμερα πρέπει νὰ ξεπεραστοῦν πέρα γιὰ πέρα, γιατί τὸ ξεπέρασμα τοὺς ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο γνώρισμα γιὰ ἕναν συνεπῆ δημοκράτη καὶ ἀγωνιστὴ καὶ γιὰ τὴν εἰρήνη. Πρέπει καὶ ἐμεῖς καὶ οἱ φίλοι καὶ συναγωνιστές μας νὰ καταλάβουμε καλὰ καὶ καθαρὰ ὅτι ὁποιαδήποτε ὑποχώρησή μας, στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἄμεση ἐκ μέρους μᾶς ὑποστήριξη στ' ἀμερικανικὰ πολεμικὰ σχέδια, στὴ δημιουργία τοῦ ἄξονα Ἀθήνα-Βελιγράδι, στὸ τράβηγμα τῆς Ἑλλάδας στὶς τυχοδιωκτικὲς Ἀγγλοσαξωνικὲς περιπέτειες ἐνάντια στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τὶς Λαϊκὲς Δημοκρατίες...» (Ν. Ζαχαριάδης: «Μερικὰ ζητήματα ἀπὸ τὴν κατάσταση καὶ τὴν κομματικὴ ζωὴ» σέλ. 23-24).

Στὴν ἰδίαν Ὁλομέλειαν, τὸ μέλος τοῦ Π.Γ. τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ, Δ. Βλαντᾶς κατεδίκασε τὰς ἐθνικᾶς διεκδικήσεις εἰπῶν:

«Ἀπὸ παράγοντες τῆς "Δημοκρατικῆς Παράταξης" ἀκούστηκαν καὶ μέσα στὴν μοναρχοφασιστικὴ Βουλὴ ἐθνικιστικὲς κραυγὲς γιὰ «Βόρεια Ἤπειρο», γιὰ «στρατηγικὴ διαρρύθμιση τῶν βορείων συνόρων» κλπ. Πρέπει νὰ ποῦμε ὅμως τώρα ἀνοιχτὰ πὼς κάναμε λάθος καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀνεχθοῦμε νὰ γίνεται καὶ ἀπὸ φίλους μας σωβινιστικὸ λαθρεμπόριο μέσα στὸ λαό, μὲ τὶς διεκδικήσεις τῆς «Βόρειας Ἠπείρου» καὶ τῆς «στρατηγικῆς διαρρύθμισης τῶν συνόρων μας πρὸς βορρᾶν», ἀντικειμενικὰ εἶναι σὰν νὰ βοηθᾶνε τὴν ἀμερικανοκρατία καὶ τὸν μοναρχοφαοισμὸ στὸν πόλεμο ποὺ προετοιμάζει κατὰ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ τῶν λαϊκῶν δημοκρατιῶν, στὴν πρώτη σειρὰ κατὰ τῆς Ἀλβανίας καὶ Βουλγαρίας» (Δ. Βλαντᾶς: «Εἰσήγησις εἰς τὴν 7ην Ὁλομέλειαν τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ» ἔκδ. 1956, σέλ. 35-36).

Κι ἄλλο ὑψηλὸ κομμουνιστικὸ στέλεχος, μέλος τοῦ Π.Γ. τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ, ὁ Ζήσης Ζωγράφος, μὲ ἄρθρον του ποὺ ἐδημοσιεύθη στὸν «Νέον Κόσμον» (τεῦχος Σεπτεμβρίου 1950, σέλ. 641-660) ἐδήλωσε ὅτι «βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα δὲν ὑπάρχει». Στὸν «Νέον Κόσμον» (Δεκέμβριος 1959, σέλ. 20) δημοσιεύεται χαιρετιστήριον μήνυμα τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ πρὸς τὴν Κ.Ε. τοῦ Κόμματος Ἐργασίας τῆς Ἀλβανίας, ὅπως ὠνομάζετο τὸ ἀλβανικὸ κομμουνιστικὸ κόμμα. Στὸ μήνυμα χαρακτηρίζεται ἡ ἐδαφικὴ διεκδίκησις τῆς Β. Ἠπείρου ὡς «ἀνεδαφικὴ» καὶ «παράλογη». Ἰδοὺ τὸ κείμενον:

«ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στὴν Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ

τοῦ Κόμματος Ἐργασίας τῆς Ἀλβανίας

Τίρανα

Ἀγαπητοὶ σύντροφοι,

Στὴν 15η ἐπέτειο τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Ἀλβανίας ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῆς Ἑλλάδας σᾶς στέλνει τὰ πιὸ θερμὰ συγχαρητήρια καὶ τὶς καλύτερες εὐχές της.

Στὰ 15 χρόνια της ἐλεύθερης ἀνάπτυξής του, ὁ ἀλβανικὸς λαός, κάτω ἂπ' τὴ δοκιμασμένη καθοδήγηση τοῦ Κόμματος Ἐργασίας τῆς Ἀλβανίας καὶ μὲ τὴν ἀμέριστη ἀνιδιοτελῆ βοήθεια τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ τῶν ἄλλων σοσιαλιστικῶν χωρῶν, σημείωσε λαμπρὲς ἐπιτυχίες στὴν οἰκοδόμηση τῆς νέας ζωῆς του, στὴ σοσιαλιστικὴ ἐκβιομηχάνιση καὶ τὸ ἀνέβασμα τῆς ἀγροτικῆς οἰκονομίας στὴ διαρκῆ ἄνοδο τὸν βιοτικοῦ καὶ πολιτιστικοῦ ἐπιπέδου του ( Σχόλιο: Μάλλον ως λαμπρές επιτυχίες θεωρούν τις διώξεις, τις εξορίες και τη θανάτωση χιλιάδων ανθρώπων που έζησαν τη φρικαλεότητα του κομμουνιστικού "παραδείσου")

Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς συμμερίζεται ὁλόψυχα τὰ αἰσθήματα περηφάνειας καὶ χαρᾶς, ποὺ νιώθει ὁ ἀδελφὸς γειτονικὸς λαὸς τῆς Ἀλβανίας γιὰ τὶς ἐπιτεύξεις του. Τὸ παράδειγμα τῆς Ἀλβανίας δείχνει χειροπιαστὰ σ' ὅλους τί μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἕνας λαὸς ὅταν πάρει τὶς τύχες του στὰ ἴδια τοῦ τὰ χέρια. Οἱ πατριῶτες τῆς χώρας μᾶς παρακολουθοῦν μὲ βαθειὰ ἱκανοποίηση τὶς ἀκούραστες προσπάθειες τῆς ἀλβανικῆς κυβέρνησης γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας καὶ συνεργασίας ἀνάμεσα στὶς δύο χῶρες. Ὁ λαὸς μᾶς ἀποκρούει τὰ μυθεύματα γιὰ δῆθεν «ἐμπόλεμη κατάσταση» μὲ τὴν Ἀλβανία, τὶς παράλογες καὶ ἀνεδαφικὲς ἀξιώσεις κατὰ τῆς ἀκεραιότητας τῆς Λαϊκῆς Δημοκρατίας τῆς Ἀλβανίας καὶ ὅλη τὴν ψυχροπολεμικὴ πολιτικὴ τῆς κυβέρνησης Καραμανλῆ σὰν ξένη πρὸς τὰ συμφέροντά του, τὰ συμφέροντα τῆς εἰρήνης στὰ Βαλκάνια. Ὁ λαὸς μᾶς παλεύει γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ μίας πολιτικῆς εἰρήνης, εἰρηνικῆς συνεργασίας καὶ φιλίας μὲ ὅλους τους λαούς, γιὰ τὴ μετατροπὴ τῶν Βαλκανίων σὲ ζώνη εἰρήνης, γιὰ τὴ δημοκρατία καὶ τὴν κοινωνικὴ πρόοδο.

Ζήτω ἡ Λαϊκὴ Δημοκρατία τῆς Ἀλβανίας!

Ζήτω ἡ φιλία ἀνάμεσα στὸν Ἑλληνικὸ καὶ τὸν Ἀλβανικὸ λαό!

Ζήτω ἡ εἰρήνη ἀτὰ Βαλκάνια καὶ σ' ὅλο τὸν κόσμο!

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»

Πάλιν στὸ περιοδικὸν «Νέος Κόσμος» (τεῦχος Φεβρουαρίου 1960, σέλ. 54-55) ποὺ εἶναι ἐπίσημον ὄργανον τοῦ ΚΚΕ, δημοσιεύεται ἄρθρον τοῦ μέλους τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ, Μιχαὴλ Τσάντη ὅπου ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ διεκδίκησις τῆς Β. Ἠπείρου ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα εἶναι «ἀστήριχτη». Συγκρεκριμένως, ὁ κομμουνιστὴς προδότης ἔγραψε:

«Μιλώντας γιὰ τὴν ψυχροπολεμικὴ θέση τῆς κυβέρνησης Καραμανλῆ στὰ Βαλκάνια, ἀπ' ἀφορμὴ τὶς προτάσεις γιὰ τὴ μετατροπή τους σὲ ζώνη εἰρήνης καὶ στὴν πρώτη ἀπύραυλη ζώνη στὸν κόσμο, δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε καὶ στὴ στάση τῆς ἀπέναντι στὴν ἄλλη Λαϊκὴ Δημοκρατία, τὴν Ἀλβανία. Ὑπεύθυνοι κυβερνητικοὶ παράγοντες τῆς Ἀλβανίας ζήτησαν ἐπανειλημμένα τὴν ἀποκατάσταση ὄχι μοναχὰ ἐπισήμων διπλωματικῶν, ἀλλὰ καὶ φιλικῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας μὲ τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὴν ὁποία τὴ συνδέουν κοινοὶ ἀγῶνες καὶ ἀδελφικοὶ δεσμοί. Ἡ κυβέρνηση Καραμανλή, σύμφωνα μὲ τὴ γενικώτερη ψυχροπολεμική της θέση, ἀποκρούει καὶ τὴν ἰδέα ἀκόμη τῆς ἀποκατάστασης διπλωματικῶν σχέσεων, προβάλλοντας τὸ ἐντελῶς ἀστήριχτο καὶ γελοῖο «ἐπιχείρημα» ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση μὲ τὴν Ἀλβανία, ποὺ ὑπῆρξε τὸ πρῶτο θύμα τοῦ φασισμοῦ καὶ τῶν ἐμπρηστῶν τοῦ πολέμου στὰ Βαλκάνια. Τὸ ἐπιχείρημα τῆς αὐτὸ τὸ συνδυάζει μὲ ὄχι λιγότερο ἀστήριχτες ἐδαφικὲς διεκδικήσεις σὲ βάρος τῆς Ἀλβανίας.»

Θὰ ἀναφέρω καὶ τὸν κομμουνιστὴν Ἀντώνιον Ζωγράφον, ποὺ μὲ ἄρθρον του στὸν «Νέον Κόσμον» (τεῦχος Δεκεμβρίου 1959, σέλ. 59-60) γράφει μεταξὺ ἄλλων προδοσιῶν ὅτι:

«Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Λ.Δ. Ἀλβανίας εἶναι διαποτισμένη ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς εἰρήνης, φιλίας καὶ πλατιᾶς συνεργασίας μὲ ὅλες τὶς χῶρες, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Ἑλλάδος.

Ἀντίθετα, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, ἐφαρμόζοντας τὴν πολιτικὴ ποὺ τῆς ὑπαγορεύουν οἱ ξένοι καὶ ντόπιοι ἐπιθετικοὶ κύκλοι καὶ καταπατώντας τὴν ὁμόθυμη θέληση τοῦ λαοῦ μας γιὰ φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν ἀδελφὸ ἀλβανικὸ λαό, ἐπικαλεῖται μία σειρὰ «ἐπιχειρήματα» καὶ προβάλλει ἐντελῶς ἀβάσιμες καὶ παράλογες ἐδαφικὲς ἀξιώσεις σὲ βάρος τῆς Ἀλβανίας, ὀργανώνει προκλητικὰ γυμνάσια στὰ σύνορά της, προσπαθεῖ ν' ἀνάψει τὰ ἐθνικιστικὰ μίση ἀνάμεσα στοὺς δύο ἀδελφικοὺς λαοὺς μὲ τὸ λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικὸ» κλπ..., γιὰ νὰ διαιωνίσει τὸν ψυχρὸ πόλεμο καὶ τὴν ἀνωμαλία στὶς σχέσεις ἀνάμεσα στὰ κράτη...».

Τέλος, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ ΚΚΕ, Κ. Κολιγιάννης ἀνεκοίνωσε ἔκθεσιν δράσεως τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ στὸ 8ον Συνέδριόν του (Αὔγουστος 1961) ὅπου κατηγόρησε τὴν Ἑλλάδα γιά: «προβολὴν ἐδαφικῶν διεκδικήσεων σὲ βάρος τῆς λαϊκῆς Δημοκρατίας τῆς Ἀλβανίας» («Νέος Κόσμος», τεῦχος Σεπτεμβρίου 1961, σέλ. 63).

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr