ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

του π. Ιωήλ Κωνστάνταρου

Στη ζωή και στη συνείδηση της Ορθοδοξίας μας, η Πεντηκοστή είναι μια από τις σημαντικότερες εορτές, αφού αυτή είναι η Γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας. Και όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα που έχουν καθοριστική σημασία για τον άνθρωπο και την όλη δημιουργία, είχαν προφητευθεί, το ίδιο και στο γεγονός της Πεντηκοστής, το Πνεύμα το Άγιον «το λαλήσαν δια των Προφητών», μέσω του Προφήτου Ιωήλ, αιώνες ολόκληρους πριν, είχε αποκαλύψει και το σωτήριο γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος.

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής, θα πρέπει να προσέξουμε πώς ακριβώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφει το μοναδικό γεγονός της Πεντηκοστής. Αλλά και μόνοι μας είναι ανάγκη να μελετήσουμε τη συνέχεια του Β΄ κεφαλαίου των Πράξεων των Αποστόλων, για να δούμε τον Απ. Πέτρο στην πρώτη του ομιλία προς τα πλήθη, να ερμηνεύει την καταπληκτική προφητεία του Πρ. Ιωήλ, η οποία πραγματοποιείται την ημέρα αυτή της καθόδου του Αγίου Πνέυματος.

Το θέμα της Πεντηκοστής είναι ανεξάντλητο, αρκεί και μόνο κανείς, να ρίξει μια ματιά στον θησαυρό των πατερικών κειμένων που κατέχουμε ως ευλογημένη κληρονομιά στα χέρια μας...

Εμείς τώρα σ’ ένα σημαντικό και καθοριστικό σημείο θα σταθούμε, το οποίο έχει να κάνει με την ορθόδοξή μας συνείδηση αλλά και τον ορθό τρόπο ζωής στο χώρο της Εκκλησίας.

Το ότι η ημέρα της Πεντηκοστής, θεωρείται, και είναι βέβαια η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας, τούτο έχει Εκκλησιολογικές και υπαρξιακές προεκτάσεις για εμάς αφού από αυτό το σημείο ξεκινά η χρονική Αποστολική Διαδοχή αλλά και Διδαχή.  

Καθορίζει η αλήθεια αυτή μία από τις πλέον σημαντικές μας θέσεις που θέλοντας και μη δέχεται κανείς, αφού το γεγονός της Πεντηκοστής δεν είναι κάτι το υποκειμενικό, αλλά ένα ιστορικώς αποδεδειγμένο γεγονός.

Όσο κι αν φαίνεται απλό ή συνηθισμένο για εμάς που το ζούμε, για τα εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας σχήματα, η Πεντηκοστή αποτελεί την «Λυδία λίθο», που βοηθά, τους καλοπροαίρετους τουλάχιστον, μη ορθοδόξους, να συνειδητοποιήσουν ότι πλην της Ορθοδοξίας, ουδεμία άλλη «Εκκλησία» δεν διαθέτει την αδιάσπαστη, μέσω των αιώνων, παρακαταθήκη που μας παρέδωκαν οι Άγιοι Απόστολοι.

Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι «χριστιανικές ομολογίες», δεν βλέπου με τόσο «καλό μάτι» την ιστορική ανασκόπηση του παρελθόντος, μέσω της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Και γιατί τούτο; Μα διότι φαίνεται ξεκάθαρα ποια χρονική στιγμή ξεκινά κανείς την ιστορική του πορεία και ακόμα τι έχει προσθέσει ή τι έχει αφαιρέσει στην παρακαταθήκη της Αποστολικής Διδαχής.

Είναι, νομίζετε, μικρό πράγμα να διαθέτουμε ως Ορθόδοξοι, επακριβώς τον θησαυρό των Επισκοπικών και Πατριαρχικών καταλόγων, απ’ αρχής μέχρι και των ημερών μας, χωρίς να υφίσταται απολύτως καμμία διάσπαση στη χρυσή αυτή Αποστολική αλυσίδα;

Βέβαια στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι μαζί με το προηγούμενο, την αδιάσπαστη δηλ. Αποστολική Διαδοχή, θα πρέπει να υφίσταται και η Αποστολική Διδαχή. Πιο απλά; Να κηρύττονται και να εφαρμόζονται τόσο το δόγμα όσο και το ήθος. Να κατέχουμε και να εφαρμόζουμε επακριβώς, όλα όσα οι θείοι Απόστολοι παρέλαβαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό και μας παρέδωσαν.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη μας ευθύνη. Ευθύνη κλήρου και λαού.

Έχουμε, αλήθεια, συνειδητοποιήσει την παρακαταθήκη που φέρνουμε στους ασθενικούς μας ώμους ή βλέπουμε την Ορθοδοξία ως ένα folklore που «χαλαρώνει» απλώς τις κουρασμένες μας υπάρξεις και που με το πέρασμα των καιρών, όπως όλα αλλάζουν θέλοντας και μη, θα αλλάξει και η ουσία του σωτήριου μηνύματος;

Έχουμε σταθεί, έστω και για λίγες στιγμές, να εμβαθύνουμε στην αξία όλων αυτών των καταστάσεων; Αλλά μελετούμε και τις ειδικές υποχρεώσεις τις οποίες έχουμε αναλάβει ως βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Συνειδητοποιούμε όλα αυτά ή μια κρούστα συνειδησιακής αναισθησίας, εμποδίζει την χάρη της Πεντηκοστής να πνεύσει και να ανάψει μέσα στην ύπαρξη τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος;

Και κάτι ακόμα. Μήπως ορισμένα καινά (κενά) κηρύγματα, οικουμενιστικής χροιάς που τελευταίως ακούγονται και προβάλλονται κατά κόρον από τα Μ.Μ.Ε., ότι δήθεν όλες οι θρησκείες είναι παράλληλοι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό, μήπως μας έχουν αμβλύνει την δογματική μας συνείδηση; Και μήπως μαζί με την δογματική παρέκκλιση έχουμε προχωρήσει και σε συνειδησιακές αλλοιώσεις με αποτέλεσμα, πράγματα απαράδεκτα για συνειδητούς πιστούς, τώρα να φαντάζουν στα μάτια μας «φυσιολογικά», διότι δήθεν άλλαξαν οι εποχές.

Οπωσδήποτε θα πρέπει να γινόμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, αφού είναι επιταγή του Αγίου Πνεύματος «...μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλίπ. Β΄ 12).

Είθε το Πνεύμα το Άγιον, το «σοφώτατον και φιλανθρωπότατον» (Γρηγόριος Θεολόγος), που μας αγαπά με άπειρη αγάπη και ποθεί την σωτηρία και ευτυχία μας, να εφευρίσκει με την αγάπη του και τη σοφία του μύριους τρόπους για να μας ευεργετεί. Και γίνεται φυσικά αυτό, εάν εμείς καταφεύγουμε με πίστη στη Χάρη του και προσέχουμε ώστε να μη Το λυπούμε με θεληματικές αμαρτίες. Να προσέχουμε και να φροντίζουμε ολοένα και περισσότερο, να μελετούμε και να εφαρμόζουμε την πίστη μας, όπως ακριβώς παραλάβαμε το δόγμα και το ήθος, και τέλος να γευόμαστε τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, ώστε η ζωή μας να γίνεται ζωή χαράς και ευλογίας.

Αμήν.