Περδίκης: Οι Αλβανοί πάντα προσπαθούσαν και προσπαθούν να διχάσουν τον ΒΗπειρωτικό Ελληνισμό, ας μην παίξουμε το παιχνίδι τους.

Συμπληρώθηκαν στις 17 Μαΐου 98 χρόνια από την ημέρα της υπογραφής του Πρωτόκολλου της Κέρκυρας, με το οποίο παρεχωρείτο καθεστώς ευρείας αυτονομίας στην Βόρειο Ήπειρο. Η συνθήκη αυτή ανάμεσα στην κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου και στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες την παρουσίασαν στην συνέχεια στην Αλβανική κυβέρνηση. Στις 23 Ιουνίου του ίδιου έτους, την ημέρα που ο βορειοηπειρωτικός στρατός ανακαταλάμβανε την Κορυτσά,

η διεθνής επιτροπή γνωστοποιούσε στην κυβέρνηση της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου πως ο ηγεμόνας της Αλβανίας Πρίγκηψ Βιντ και η αλβανική κυβέρνηση αποδέχθηκαν και υπέγραψαν το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας.
Ας πάρουμε όμως την εξιστόρηση από την αρχή, στον χώρο της μίας και ενιαίας Ηπείρου κατοικούσαν από τα πανάρχαια χρόνια φύλα Ηπειρωτικά, Έλληνες Δωριείς. Οι Μολοσσοί, οι Χάονες, οι Δρύοπες, οι Ατιντάνες ήσαν μερικά από αυτά τα φύλα, ενωμένα σε συμπολιτείες και σε βασίλεια για να φθάσουμε στους ελληνιστικούς χρόνους, στην δημιουργία του Βασιλείου της Ηπείρου και στον Βασιλέα Πύρρο. Είχαμε ακόμα και δυο αποικίες των Κορινθίων και των Κερκυραίων, την Απολλωνία κοντά στην σημερινή πόλη Φίερι και την Επίδαμνο, στο σημερινό Δυρράχειο.
Βόρεια της Ηπείρου κατοικούσαν Ιλλυρικά φύλα, συγγενή με τα Ελληνικά φύλα τα οποία είχαν αρχίσει ήδη από τους Αλεξανδρινούς χρόνους να εξελληνίζονται πλήρως σε σημείο που πολύ σύντομα κάθε Ιλλυρική πόλη σε τίποτα δεν διέφερε από μια ελληνική.
Στα χρόνια της Ρωμαϊκής κατάκτησης, ο Αιμίλιος Παύλος και οι Ρωμαϊκές λεγεώνες του δείχνουν όλη τους την αγριότητα και βαρβαρότητα προς τους Ηπειρώτες, εξανδραποδίζοντας και πουλώντας ως δούλους μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Τότε θα εμφανιστεί και το φαινόμενο του Ρομανισμού, της Λατινοφωνίας σε διάφορες περιοχές της Ηπείρου, και όχι μόνο, που θα αφήσει μέχρι τα χρόνια μας την βλάχικη διάλεκτο.
Ακολουθούν οι Βυζαντινοί χρόνοι με τις επιδρομές διαφόρων βάρβαρων φύλων. Βαγενίτες Σλάβοι, Πρωτοβούλγαροι, Νορμανδοί, Κουμάνοι. Κάποιοι επιδρομείς θα απωθηθούν, κάποιοι θα εκχριστιανιστούν και θα αφομοιωθούν
Ομάδες βαρβαρικών φύλων που έχουν απωθηθεί στα ορεινά στην προσπάθεια να συνεννοηθούν μεταξύ τους, με αλλόφυλους και αλλόγλωσσους αλλά και με το ελληνόφωνο ή βλαχόφωνο ηπειρωτικό στοιχείο, δημιουργούν μια γλώσσα συνεννόησης, αυτά που αργότερα θα αποκληθούν σκιπιτάρικα. Δεν υπήρξε λοιπόν ποτέ ένα πραγματικό αλβανικό έθνος, αλλά μία γλώσσα συνεννόησης. Μετά από πολλούς αιώνες, στα τέλη του 19^ου αιώνα θα αρχίσει, με εξωγενείς παρεμβάσεις η δημιουργία μίας αλβανικής εθνογέννεσης με βάση την γλώσσα συνεννόησης και με την δημιουργία ενός μύθου και την παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας.
Αργότερα όταν το Βυζάντιο θα καταρρέει κάτω από τις τουρκικές επιθέσεις, ένας Ηπειρώτης Βυζαντινός άρχοντας θα αντισταθεί για δεκαετίες κάτω από την Βυζαντινή πορφυρή σημαία με τον δικέφαλο αετό.
Θα ακολουθήσει η Τουρκοκρατία με τους εξισλαμισμούς σημαντικών πληθυσμιακών ομάδων της Ηπείρου, επακόλουθο σε πολλές περιπτώσεις καταστολής αιματοβαμμένων εξεγέρσεων.
Σε αυτά τα χρόνια θα διαμορφωθεί ο διαχωρισμός. Κάθε εξισλαμισμένος είναι πλέον Τουρκαλβανός, κάθε ορθόδοξος, Έλληνας – Ρωμιός. Σε κάποιες περιοχές της Ηπείρου υπάρχουν όμως νησίδες ελευθερίας. Η Χειμάρρα και τα χωριά της μετά από ηρωικούς αγώνες για την ελευθερία τους, έχει αναγκάσει τους Τούρκους που αδυνατούν να την καθυποτάξουν, να της αναγνωρίσουν προνόμια αυτονομίας. Νοτιότερα οι Σουλιώτες θα συνεχίσουν και αυτοί να ζουν ελεύθεροι μέχρι που τελικά το Σούλι πέφτει από το ασκέρι το Αλή Πασά και διαλύεται.
Φθάνουμε έτσι στον 20^ο αιώνα και το γεωπολιτικό σκηνικό της εποχής δείχνει πως το κλίμα είναι πρόσφορο για μεγάλες ανακατατάξεις στα Βαλκάνια και όχι μόνο. Η Γερμανία υλοποιεί γρήγορα τα σχέδιά της για την δημιουργία ενός άξονα των κεντρικών δυνάμεων, μαζί με την Αυστρουγγαρία και την Τουρκία.
Σύμφωνα με τα σχέδια μία σιδηροδρομική γραμμή θα ενώσει τα λιμάνια της Οθωμανικής Τουρκίας στον Ινδικό Ωκεανό και στον Περσικό κόλπο μεταφέροντας έτσι γρήγορα και με ασφάλεια τις πρώτες ύλες στις Γερμανικές βιομηχανικές περιοχές, παρακάμπτοντας έτσι το πανίσχυρο Βρεττανικό ναυτικό που κυβερνά τα κύματα. Η Βρεττανία και η Γαλλία, οι δυο βασικές χώρες της Αντάντ έχουν ήδη αποφασίσει την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ώστε εκ των πραγμάτων να μην μπορεί να υλοποιηθεί το Γερμανικό σχέδιο. Τα συνεργεία πυρετωδώς εργάζονται με χιλιάδες εργάτες φέροντας την σιδηροδρομική σύνδεση από την Κωνσταντινούπολη πιο κοντά προς την Σεβάστεια και την Συρία, κάθε χιλιόμετρο που φτιάχνεται φέρνει όμως και πιο κοντά την διάλυση της Οθωμανικής Τουρκίας. Το σχέδιο είναι λίγο πολύ γνωστό, οι χώρες ετοιμάζονται για να εισπράξουν την μεγαλύτερη δυνατή λεία εδαφών. Κάποιες χώρες όπως η Ελλάδα ονειρεύονται την απελευθέρωση αλύτρωτων περιοχών. Η Ιταλία κάνει την ζαβολία της πριν από την σχεδιασμένη ημερομηνία έναρξης του σχεδίου κηρύσσει μόνη της τον πόλεμο στην Τουρκία, καταλαμβάνει την τουρκική ως τότε Λιβύη και εν συνεχεία τα Δωδεκάνησα.
Όμως σύντομα η μέρα της ελευθερίας φθάνει για τους υπόδουλους Έλληνες της Ηπείρου, της Μακεδονίας και των νησιών του Αιγαίου. Συνασπισμένοι οι Βαλκανικοί λαοί κηρύσσουν στις 5 Οκτωβρίου του 1912 τον πόλεμο στην Τουρκία. Στην Ήπειρο ένα μικρό τμήμα με την Άρτα και τα Τζουμέρκα έχει ήδη ενσωματωθεί στην Ελλάδα το 1881 μαζί με την Θεσσαλία. Όμως το υπόλοιπο εξακολουθεί να στενάζει κάτω από αιώνων τουρκικής σκλαβιάς.
Πρώτη απελευθερώνεται η Χειμάρρα στις 5 Νοεμβρίου 1912 με απόβαση που πραγματοποιεί ο Σπύρος Σπυρομήλιος με Κρητικούς και Χειμαρριώτες εθελοντές. Στις 7 Δεκεμβρίου απελευθερώνεται η Κορυτσά, στις 21 Φεβρουαρίου 1913 τα Ιωάννινα. Στις 23 Φεβρουαρίου το Λιασκοβίκι, στις 27 Φεβρουαρίου η Πρεμετή, στις 3 Μαρτίου απελευθερώνονται οι Άγιοι Σαράντα, το Δέλβινο και το Αργυρόκαστρο, στις 3 Μαρτίου απελευθερώνεται το Τεπελένι.
Οι ισχυροί της Γης όμως συνεδρίαζαν στο Λονδίνο και στην Φλωρεντία της Ιταλίας, μελετούσαν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, σχεδίασαν, συμφώνησαν και τελικά αποφάσισαν και διέταξαν. Στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας θα περιλαμβανόταν και το βορειότερο τμήμα της Ηπείρου που μόλις πριν λίγους μήνες είχε απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό. Η Ελλάδα έπρεπε να εκκενώσει την Βόρειο Ήπειρο διαφορετικά δεν θα της αποδίδοντο οι νήσοι του Ανατολικού Αιγαίου. Χάραξαν τα σύνορα με μια μολυβιά σε έναν χάρτη, αδιαφορώντας αν κατοικούσαν Έλληνες και από την μια πλευρά και από την άλλη της γραμμής. Δεν δέχθηκαν να υπάρξει ούτε καν δημοψήφισμα για να μπορέσει ο λαός να εκφράσει την βούλησή του. Απλά αποφάσισαν και ωμά εκβίασαν.
Η Ελλάς αναγκάζεται να υπακούσει, αποσύρει τον στρατό και τις αρχές από την Βόρειο Ήπειρο. Όμως ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός δεν μπορεί να το αντέξει αυτό. Μετά από ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα γλυκιάς ελευθερίας να πρέπει σε έναν άλλον δυνάστη να παραδοθεί, αυτήν την φορά στους Αλβανούς. Όχι δεν το δέχεται, εξεγείρεται και πλέον, αφού δεν μπορεί τμήμα της μητέρας πατρίδας να είναι, κηρύσσει στις 17 Φεβρουαρίου 1914 στο Αργυρόκαστρο την Βορειοηπειρωτική αυτονομία, την Αυτόνομη Πολιτεία της Βορείου Ηπείρου με πρόεδρο τον Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο.
Ήδη οκτώ ημέρες πριν η Χειμάρρας είχε ήδη σηκώσει την σημαία της αυτονομίας, με αρχηγό τον ελευθερωτή της, Σπύρο Σπυρομήλιο. Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα που κυριάρχησε στην Χειμάρρα.
Στις περισσότερες περιοχές της Βορείου Ηπείρου με την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού την εξουσία αναλαμβάνει η Αυτονομιακή κυβέρνηση, είχαμε μάλιστα και περιπτώσεις που Έλληνες αξιωματικοί δεν υπάκουσαν στις διαταγές της ηγεσίας τους, δεν εγκατέλειψαν την Βόρειο Ήπειρο αλλά προσεχώρησαν στις Αυτονομιακές δυνάμεις. Στην περιοχή της Κορυτσάς όμως ο εκεί διοικητής συνταγματάρχης Κοντούλης παραδίδει την διοίκηση σε Αλβανούς, οι Κορυτσαίοι επαναστατούν, όμως η πράξη τους αυτή πνίγεται στο αίμα από τους Αλβανούς, 114 Έλληνες Κορυτσαίοι νεκροί. Θα χρειαστούν περισσότεροι από δύο μήνες, με εξαιρετικά σκληρές μάχες για να ανακαταληφθεί η Κορυτσά από τις Αυτονομιακές δυνάμεις.
Οι ΒΗπειρώτες εδέχοντο συνεχείς επιθέσεις από αλβανικές δυνάμεις στελεχωμένες με ευρωπαίους αξιωματικούς, οι οποίες προσπαθούσαν να καθυποτάξουν την αυτόνομη πολιτεία και να υποδουλώσουν το επιδικασθέν τμήμα της Βορείου Ηπείρου. Οι Βορειοηπειρώτες όμως πολεμούσαν ηρωικά, άνδρες και γυναίκες μαζί στην μάχη, φθάνουν εκατοντάδες εθελοντές από όλη την Ελλάδα. Πολλοί τέως Μακεδονομάχοι γίνονται τώρα Ηπειρομάχοι. Η μία νίκη διαδέχεται την άλλη. Οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις θορυβημένες ζητούν συνάντηση με τους Αυτονομιακούς. Η συνάντηση πραγματοποιείται στην Κέρκυρα, προτείνεται αυτονομία που γίνεται από την κυβέρνηση της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου δεκτή και υπογράφεται έτσι το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, το οποίο στην συνέχεια υπογράφεται και από την αλβανική κυβέρνηση. Σύμφωνα με αυτό η Βόρειος Ήπειρος γίνεται αυτόνομη περιοχή μέσα όμως στην αλβανική επικράτεια, αυτόνομη σε κάθε τομέα της διοίκησης εκτός από τα θέματα αρμοδιότητας υπουργείου εξωτερικών και αμύνης σε περίπτωση πολέμου. Οι Χειμαρριώτες είναι οι μόνοι που διαφωνούν. Αποχωρούν με τον αρχηγό τους τον Σπυρομήλιο να μην δέχεται τίποτα λιγότερο από την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα.
Σε λίγους μήνες ξεσπά ο Μεγάλος Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι σύμμαχοι στην Αντάντ, Βρεττανία και Γαλλία καλούν την Ελλάδα να ανακαταλάβει την Βόρειο Ήπειρο, έτσι η Ελληνική Διοίκηση επανέρχεται, δημιουργούνται δυο νομοί, Αργυροκάστρου και Κορυτσάς εκλέγονται ΒΗπειρώτες βουλευτές που καταλαμβάνουν τα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Όμως στην Ελλάδα αρχίζει ο διχασμός ανάμεσα στον Βασιλέα που επιμένει σε μία ουδέτερη ελληνική στάση και στον Βενιζέλο που ζητά την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Μέσα στην δίνη του πολέμου, η διχασμένη Ελλάδα τυπικά ουδέτερη, γίνεται χώρος διέλευσης, στάθμευσης και εμπλοκής στρατευμάτων. Το ίδιο συμβαίνει και στην Βόρειο Ήπειρο όπου Ιταλικά και Γαλλικά στρατεύματα ασκούν διοίκηση και αναγκάζουν τις Ελληνικές αρχές να αποχωρήσουν.
Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα πλέον παραπέμπεται για επίλυση στην μετά τον πόλεμο εποχή. Όμως μετά το τέλος του πολέμου έρχεται η εθνική καταστροφή στην Μικρά Ασία και η άνοδος του Μουσολίνι στην Ιταλία. Με αφορμή την δολοφονία του Ιταλού στρατηγού Τελλίνι καταλαμβάνει την Κέρκυρα και από θέσεως ισχύος υπαγορεύει τους όρους του. Την Αλβανία την θέλει ιταλικό προτεκτοράτο και προγεφύρωμα για μια εισβολή και σε άλλες βαλκανικές χώρες.
Το 1920 η Αλβανία γίνεται δέκτη ως μέλος στην  Κοινωνία των Εθνών, κατά την εισδοχή της ζητείται να υποβάλει και δύο υποσχετικά τα οποία συνάπτονται ως παραρτήματα στην συμφωνία εισδοχής, με το πρώτο υπόσχεται η Αλβανία πως θα σεβαστεί την Ελληνική Εθνική Μειονότητα. Με το δεύτερο υπόσχεται πως θα σεβαστεί τα Αρχαία Προνόμια της Χειμάρρας.
Όμως η Αλβανία πολύ σύντομα αποδεικνύει πως δεν θέλει να σεβαστεί τίποτα. Το 1922 προσπαθεί να επιβάλει την λειτουργία στις εκκλησίες στην Αλβανική γλώσσα. Το 1924 παρά τις δεσμεύσεις της περί «Αρχαίων Προνομίων της Χειμάρρας» εξορίζει τους δημογέροντες και η Αλβανική Χωροφυλακή δεν διστάζει να ανοίξει πυρ και να σκοτώσει γυναίκες της Χειμάρρας που πήγαιναν στον τρύγο.
Η μαρτυρική Βόρειος Ήπειρος στενάζει πλέον κάτω από την αλβανική διοίκηση, η οποία θα προσπαθήσει να κλείσει τα ελληνικά σχολεία, να την αλβανοποιήσει με κάθε τρόπο, να της στερήσει κάθε δικαίωμα.
Το 1932 με τον νόμο περί απαγόρευσης λειτουργίας ιδιωτικών σχολείων η Αλβανική Κυβέρνηση θα κλείσει τα Ελληνικά Σχολεία. Ξεσηκώνεται όλος ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός και πραγματοποιείται προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης όπου τελικά το 1935 το δικαστήριο δικαιώνει την Ελληνική πλευρά και αναγκάζει την Αλβανία να ξανανοίξει τα σχολεία, όχι όμως πλέον όλα. Χάρη στην αδυναμία της Ελληνικής διπλωματίας και στην πονηρία της αλβανικής πλευράς πολλά σχολεία δεν θα ανοίξουν ποτέ πια.
Αργότερα το 1940-41 θα γνωρίσει και πάλι την ελευθερία που θα φέρει ο Ελληνικός Στρατός, για λίγους μήνες όμως μόνο. Και μετά το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα θα ρίξει πάνω της το μαύρο απαίσιο πέπλο την απόλυτης δουλείας, εξαθλίωσης και ταπείνωσης. Μια ατέλειωτη νύχτα με τον λαό καρτερικά να περιμένει με βαθειά στην θύμησή του χαραγμένο το ηρωικό 1914.
Το 1946 στην διάσκεψη των Παρισίων η Ελλάς προσφεύγει και ζητά την ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου, το αίτημα αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Βρεττανία, όμως η Σοβιετική Ένωση συντάσσεται με την Χοτζική Αλβανία και δεν δέχεται, με την απειλή ότι δεν θα προσυπογράψει την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Τελικά το θέμα της Βορείου Ηπείρου παραπέμπεται στο διαρκές συμβούλιο των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων για μία μελλοντική διευθέτηση. Μαζί με το Βορειοηπειρωτικό άλλα δύο ζητήματα παραπέμπονται στο διαρκές συμβούλιο των τεσσάρων. Το ένα είναι το Αυστριακό που διευθετήθηκε το 1955, το άλλο είναι το Γερμανικό που διευθετήθηκε το 1989. Θεωρώ πως χάρη στην ολιγωρία της Ελληνικής κυβερνήσεως, με το θέμα της Βορείου Ηπείρου δεν ασχολήθηκε κανείς.
Πολλοί ερωτούν αν ισχύει και σήμερα το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι μία παλαιά νεκρή σήμερα συμφωνία. Εγώ πιστεύω πως όχι το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας ισχύει, μαζί με αυτό ισχύουν και άλλα διεθνή έγγραφα, αυτά είναι:
Η συμφωνία της Καπεστίτσας, 15 Μαΐου 1920, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία. Βάσει αυτής η Αλβανία αποδέχεται και αναγνωρίζει τα εθνικά δίκαια του Ελληνισμού και πως κατέχει προσωρινά την περιοχή της Κορυτσάς μέχρι της οριστικής τακτοποίησης του θέματος.
Τα υποσχετικά της εισδοχής της Αλβανίας στην Κοινωνία των Εθνών και κατά συνέπεια στον ΟΗΕ που θεωρείται η διάδοχος κατάσταση.
Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης
Το συνέδριο των Παρισίων (1946) και η απόφαση για την παραπομπή του θέματος της Βορείου Ηπείρου στην Διαρκή Σύνοδο των Τεσσάρων.
Μαζί με αυτά υπάρχουν και τα πιο σύγχρονα εργαλεία, οι ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις περί μειονοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το ευρωπαϊκό κεκτημένο καθώς και οι συμβάσεις και τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση.
Η ιστορία διδάσκει και ένα από αυτά που μαθαίνουμε από την ιστορία είναι πως η ελευθερία και η δικαίωση δεν χαρίζονται αλλά κατακτώνται με αγώνες και θυσίες. Ακόμα διδάσκει να μην παρακαλεί κανείς να τον σεβαστεί ο δυνάστης του αλλά να το απαιτεί με τον πιο έμπρακτο τρόπο.
Ακόμα διδάσκει πως με ενότητα μπορούν να κερδιθούν πολλά, με διχασμό να χαθούν όλα.
Είναι επίσης  βασικό, οι Βορειοηπειρώτες να σταματήσουν να εγκαταλείπουν την υπέροχη γη τους και να συνωστίζονται στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα της πατρίδας μας, και όχι μόνο αυτό, κάθε βορειοηπειρώτης πρέπει να δώσει μια υπόσχεση στον εαυτόν του, πως θα εντάξει στα σχέδιά του την επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Το τέλος του ταξιδιού είναι η επιστροφή στην Ιθάκη, μην επιτρέψετε να ερημώσουν οι πατρογονικές εστίες μετά από συνεχή παρουσία χιλιετιών.
Κάνω έκκληση στους Βορειοηπειρώτες για ενότητα, βάλτε στην άκρη τις προσωπικές φιλοδοξίες, τα μίση και τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος. Οι Αλβανοί γνωρίζουν καλά το παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε, η ορχήστρα που παίζει πίσω από τις κουρτίνες, μελωδίες από τα Τίρανα παίζει. Οι σειρήνες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Οι Αλβανοί πάντα προσπαθούσαν και προσπαθούν να διχάσουν τον ΒΗπειρωτικό Ελληνισμό, ας μην παίξουμε το παιχνίδι τους.
Η Βόρειος Ήπειρος είναι ίσως το μοναδικό μέρος στην Ευρώπη όπου παρά το ότι κατοικείται από μία εθνική μειονότητα δεν έχει κανένα δικαίωμα από αυτά που απορρέουν από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις περί ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, και ούτε βέβαια οι καλούμενες μειονοτικές ζώνες μπορεί να θεωρηθεί ότι καλύπτουν την Βόρειο Ήπειρο.
Ότι έχουν επιτύχει οι Αλβανοί στις δικές τους μειονότητες που διαβιούν στην τΓΔΜ, στο Πρέσεβο της Σερβίας και στο Μαυροβούνιο δεν θέλουν να το αποδώσουν στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου.
Παντού σε όλη την Ευρώπη οι μειονότητες κάθε χώρας έχουν κάθε διοικητικό, γλωσσικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό δικαίωμα.
Υπάρχουν τοπικά κοινοβούλια και οι νόμοι ισχύουν μόνο εφόσον γίνουν αποδεκτοί και από την μειονοτική βουλή. Εγκατάσταση αλλοεθνών απαγορεύεται για να μην αλλοιωθεί δημογραφικά η περιοχή. Κάθε προσπάθεια αφομοίωσης της μειονοτικής περιοχής είναι απαγορευμένη. Ο ορυκτός, δασικός, θαλάσσιος και υποθαλάσσιος πλούτος της περιοχής ανήκει στην μειονότητα και όχι στην κεντρική εξουσία, η μειονοτική γλώσσα θεωρείται επίσημη γλώσσα του κράτους και στις περιοχές όπου διαβιεί η μειονότητα, γλώσσα της διοίκησης.
Ας χαραχθεί λοιπόν μια πορεία με την αγωνιστική διάθεση του 1914, με το πνεύμα του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, δημιουργίας ΒΗπειρωτικών θεσμών, έστω άτυπων στο πρώτο στάδιο. Μία πορεία που θα αμφισβητήσει την αλβανική κεντρική εξουσία και θα δώσει στους ΒΗπειρώτες αυτά που τους ανήκουν.

Η Γη της Βορείου Ηπείρου ανήκει στον λαό της.

Δημήτρης Περδίκης
ΟΜΙΛΙΑ 27.5.2012 ΛΑΡΙΣΑ