Λεωνίδας Παππάς: «Τα ανοιχτά ζητήματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας ως πρόκληση για τους Βορειοηπειρώτες».

Κατ’ αρχήν θέλω να συγχαρώ τη Νεολαία του Ορθόδοξου Συναγερμού για αυτή την πρωτοβουλία αλλά και για την πολύ  καλή θεματολογία!

Χαιρετώ όλους τους παραβρισκόμενους και τους υπόλοιπους εισηγητές της εκδήλωσης κάνοντας και μία ευχάριστη διαπίστωση. Συνήθιζα σε άλλες εκδηλώσεις να λέω ότι είμαι ο μικρότερος, σήμερα  είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους εισηγητές και επειδή αρνούμαι σαν Καραθάνος να δεχτώ ότι μεγάλωσα τόσο πολύ (φαντάζομαι ο Μπάμπης θα είναι εκεί, του στέλνω την αγάπη μου και τις ευχές για καλή επιτυχία στις εκλογές!),  θα πω ότι χαίρομαι ιδιαίτερα για τους νέους  που μεγάλωσαν και διαμορφώθηκαν  στην Ελλαδικό χώρο και παρόλο που ανήκουν σε διαφορετικούς ιδεολογικοπολιτικούς  χώρους συνδιαλέγονται και αγωνίζονται για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας μας.

Μου ζητήθηκε από τους διοργανωτές να αναπτύξω το θέμα «Τα ανοιχτά ζητήματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας ως πρόκληση για τους Βορειοηπειρώτες». Για να είμαι ειλικρινής, δε μου άρεσε όταν το πρώτο άκουσα, γιατί θεωρώ ότι το Βορειοηπειρωτικό δεν είναι θέμα μόνο Βορειοηπειρωτών, είναι θέμα εθνικό και αφορά όλο το Ελληνικό Έθνος. Αυτό που λέγονταν για την Κύπρο για παράδειγμα ότι η «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται»  δεν ισχύει ή τουλάχιστον κατά την άποψη μου δεν πρέπει να ισχύει για το Βορειοηπειρωτικό. Σε κάθε περίπτωση όμως οι πρωταγωνιστές του θέματος πρέπει να είμαστε εμείς. Προσπαθώντας να γράψω κάποιες σκέψεις, με περιορίσατε στο πλαίσιο της πρόκλησης για τους  Βορειοηπειρώτες. Το θέμα λοιπόν είναι τι θα κάνουμε εμείς ως κοινότητα και όχι τι θα κάνει το έθνος.

Δε θα αναφερθώ σε άγνωστα θέματα. Γίνονται πολλές συζητήσεις και εκδηλώσεις και τα γνωρίζουμε όλοι αυτά που μας απασχολούν. Συνήθως σε όλες τις εκδηλώσεις τσακωνόμαστε και στη συνέχεια συνοδεύονται από έναν γκρινιάρικο απόηχο.  Είναι λογικό από μία άποψη γιατί όπως λέει η παροιμία «η φτώχεια φέρνει γρίνια». Δεν είμαστε φτωχοί μόνο οικονομικά, είμαστε φτωχοί σε απόψεις και σε προτάσεις. Σε προτάσεις πρακτικές και εφικτές και αν θέλετε αυτή είναι η πρώτη μεγάλη πρόκληση. Να βρούμε ένα κοινό δρόμο συμπόρευσης, να βάλουμε ως κοινότητα κάποιος στόχους και τα αποτελέσματα να είναι αυτά που θα μας κρίνουν όλους.  Το ζητούμενο λοιπόν είναι το εφικτό. Αν από την σημερινή γιορτή όπως την είπαν οι διοργανωτές ή από κάθε παρόμοια μάζωξη βγούνε 5 προτάσεις και υλοποιηθούν οι δύο, τότε μετά από κάποια  χρόνια κάποιοι θα πουν κάτι έκαναν αυτοί, αλλιώς φοβάμαι δικαίως θα πουν ότι μαζευτήκαμε να κάνουμε ένα  μνημόσυνο  πριν το θάνατο.  Ακούγεται μακάβριο αυτό αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.  Δε κινδυνεύουμε να χαθούμε ως κοινότητα κινδυνεύει να χαθεί η Ελληνικότητα της ιδιαίτερης πατρίδας,  και αυτό είναι πρόκληση όλου του Ελληνισμού.

Η επιστροφή έστω κάποιου ποσοστού ανθρώπων μας  είναι η δεύτερη και σημαντικότερη κατά τη γνώμη μου πρόκληση που έχουμε. Δεν υπάρχει Βορειοηπειρωτικό χωρίς την παρουσία Ελλήνων στη Βόρειο Ήπειρο.  Εάν δε θα γίνει αυτό φοβάμαι ότι σε λίγες δεκάδες  χρόνια ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός θα είναι σαν τον Μικρασιατικό και οι σύλλογοι μας στην Αθήνα θα είναι μόνο πολιτιστική. Δεν είναι εύκολη η επιστροφή, είναι σα να λέμε στους κατοίκους των μεγάλων πόλεων της Ελλάδος να επιστρέψουν στα χωριά τους. Πιστεύω όμως ότι ένα ποσοστό μπορεί να επιστρέψει. Αλλά και αυτοί που δεν μπορούν να επιστρέψουν δεν πρέπει να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Το χρωστάμε στην πατρίδα αλλά και στα παιδιά μας. Τι θα τους κληρονομήσουμε; Ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία της Αθήνας,  όταν εδώ έχουν τον τόπο της καταγωγής και τα οστά των προγόνων τους;  Στην εκδήλωση της Ένωσης Χειμαρριωτών  ο κ. Ντούλες ανέφερε ένα πολύ αρνητικό φαινόμενο, όπου δικοί μας πουλούν τις περιουσίες τους. Πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά αλλά είναι πολύ ανησυχητικό φαινόμενο και πρέπει να βρούμε τρόπο είτε μέσο των Έπαρχων που όταν πρόκειται για αγροτική γη χρειάζεται και η συγκατάθεση τους είτε με άλλο τρόπο να το αποτρέψουμε.  Για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά το ποιο αισιόδοξο που συμβαίνει είναι ότι όλοι έφτιαξαν ή φτιάχνουν τα σπίτια τους στα χωριά. Με αυτό τον τρόπο δίνουν εργασία στους μόνιμους κάτοικους και δημιουργούν συνθήκες για να επιστρέφουν οι ίδιοι έστω τις ημέρες των εορτών.

Το άλλο πολύ σοβαρό θέμα είναι η παιδεία Είναι η κύρια αιτία φυγής νέων οικογενειών όταν τα παιδιά τους πρέπει να πάνε σχολείο και η αιτία που φρενάρει κάποιους που σκέπτονται να επιστρέψουν.  Η μόνη θετική εξέλιξη στην παιδεία τα τελευταία 20 χρόνια είναι το Ελληνικό Σχολείο της Χειμάρρας και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της εκκλησίας. Η πρόταση της Ομόνοια για την αναβάθμιση της ποιότητας στην  παιδεία είναι να γίνει συνένωση των σχολείων σε πρότυπα εκπαιδευτικά κέντρα. Το λέμε εδώ και δέκα χρόνια αλλά δεν έγινε τίποτα. Εκτός από τη δυσκολία που υπάρχει με το κράτος  γιατί αυτά τα σχολεία είναι δημόσια και εμείς μόνο προτάσεις μπορούμε να κάνουμε, αντιμετωπίζουμε και τη δυσκολία από τους τοπικούς παράγοντες γιατί δεν είναι εύκολο να αποφασίσει κάποιος να κλείσει το σχολείο στην Κρανιά για παράδειγμα και να τους πει θα έχουμε σχολείο μόνο στο Μεσοπόταμο. Πρέπει να ξεπεράσουμε τους τοπικισμούς γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δε γίνεται να έχουμε δημοτικά σχολεία όπου στην ίδια αίθουσα να στεγάζονται όλες οι τάξεις του δημοτικού γιατί δε συμπληρώνεται ο αριθμός των παιδιών. Είναι προτιμότερο τα παιδιά να πάνε κάπου ποιο μακριά  σε ένα σωστό σχολείο παρά να μείνει στο χωριό του, σε σχολείο που υπολειτουργεί.

Το περιουσιακό είναι ο θέμα ου αντιμετωπίζουμε τη μεγαλύτερη πίεση τα τελευταία χρόνια. Να εξηγήσω κατ’ αρχήν με δύο λόγια πως έχει το θέμα. Μέχρι το 1991 κανένας δεν είχε περιουσία στην Αλβανία και τα πάντα ήταν κρατικά. Μετά την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος σε πρώτη φάση το κράτος μοίρασε με τον περίφημο νόμο 7501 όλη την καλλιεργήσιμη ή αγροτική γη ισότιμα, σε όλους τους πολίτες. Παρέμειναν στην ιδιοκτησία του κράτους και παραμένουν μέχρι και σήμερα τα λιβάδια και τα δάση. Οι μόνοι τίτλοι ιδιοκτησία που υπήρχαν για αυτές τις εκτάσεις είναι τα τσιφλίκια που είχαν κάποιοι αγάδες και η εκκλησία που ως γνωστόν αναγνώριζαν οι Οθωμανοί. Το αλβανικό κράτος επιστρέφει επιλεκτικά αυτά τα τσιφλίκια με πλαστά η κανονικά οθωμανικά φιρμάνια στους απογόνους αυτών των τσιφλικάδων. Σε κάθε περίπτωση οι κύριοι αυτοί βάζουν στο παιχνίδι πολιτικά πρόσωπα με αποτέλεσμα να ξεπερνάνε όλα τα εμπόδια της γραφειοκρατίας από τις δικαστικές και άλλες κρατικές αρχές.  Αυτό που ζητάμε ως Ομόνοια είναι να μην αναγνωριστούν αυτά τα τσιφλίκια. Το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και σας είπα στην αρχή είναι η μεγαλύτερη πίεση που δεχόμαστε.  Η πλειοψηφία των Βορειοηπειρωτών έφυγαν από τον τόπο τους, όλοι όμως έχουν τις περιουσίες τους πάνω. Από πλευράς Ομόνοιας υπάρχει πολιτική και νομική αντίσταση αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Σε αυτές τις διαδικασίες για την τελική μεταβίβαση και στις δικαστικές διαδικασίες αποτελούν μέρος και οι τοπικοί αιρετοί, οπότε καταλαβαίνετε – και εδώ είναι η πρόκληση μας - πόσο σημαντικό είναι στους δήμους, στις Επαρχίες και στις κοινότητες μας να έχουμε τους κατάλληλους ανθρώπους και αδέσμευτους από αλβανικούς πολιτικούς σχηματισμούς ή άλλα συμφέροντα. Πρέπει επίσης όλοι να ενδιαφερθούμε και να γίνουμε νοικοκυραίοι των περιουσιών που έχουμε.  Με την ευκαιρία να απευθύνω και μια έκκληση στους νέους που ζουν στην Ελλάδα, στις επόμενες τοπικές εκλογές που είναι σε περίπου 7 μήνες, να συμμετέχουν ως σύμβουλοι στους συνδυασμούς της Ομόνοιας. Οι αποστάσεις πλέον έχουν μειωθεί και πιστεύω θα ήταν κάτι πολύ θετικό.

Το θέμα τις πολιτικής εκπροσώπησης μας στην Αλβανία φοβάμαι ότι  δεν το αντιμετωπίζουμε με την σοβαρότητα και ωριμότητα που πρέπει. Καταντήσαμε - γιατί για κατάντια πρόκειται - η Ομόνοια να ψηφίζεται μόνο από το 40% των Ελλήνων. Φταίμε όλοι για αυτό. Οι πλειοψηφία των πολιτικών στην Ελλάδα πιστεύουν και κάποιοι προτρέπουν μάλιστα τους ανθρώπους μας να ενταχθούν στα Αλβανικά κόμματα και μέσα από αυτά να δώσουν τον αγώνα για τον ελληνισμό. Θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι απόψεις προέρχονται από άγνοια και όχι από άλλα κίνητρα, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για τη μειονότητα. Η αλβανική κοινωνία και τα μεγάλα κόμματα δε θέλουν μία μειονότητα ενταγμένη αλλά αφομοιωμένη. Έχουμε αυτή τη στιγμή στο αλβανικό κοινοβούλιο 7 βουλευτές ελληνικής καταγωγής στο Αλβανικό κοινοβούλιο. Εκτός όμως από τον κ. Ντούλε κανένας δεν έκανε κάποια δήλωση όταν τέθηκαν θέματα ελληνικών συμφερόντων. Για τη δολοφονία του εθνομάρτυρα Αριστοτέλη Γκούμα, θα περίμενα τουλάχιστον  από τον κ. Ξέρα και τον κ. Τάβο που πολιτεύονται σε καθαρές ελληνικές περιοχές να κάνουν κάποια δήλωση, οι άλλοι δεν έχουν ιδιαίτερους δεσμούς με τη μειονότητα αλλά από αυτούς τους δύο θα το περίμενα. Η συμμετοχή από την Ελλάδα κάθε φορά είναι απογοητευτική. Το επιχείρημα δεν πάω να ψηφίσω γιατί δεν αξίζουν ή να τιμωρήσω την Ομόνοια τη θεωρώ φτηνή. Οι διαφωνίες και οι τσακωμοί  στις εκλογές πρέπει να σταματάνε, γιατί για μας ο αγώνας δεν είναι πολιτικός αλλά εθνικός. Εάν στις τελευταίες εκλογές θα είχαμε ένα καλύτερο ποσοστό και μια μεγαλύτερη συμμετοχή από την Ελλάδα θα είχαμε σήμερα τουλάχιστον τρεις βουλευτές. Ο Μέτα με τέσσερεις και τώρα τρεις βουλευτές έχει το 1/3 του Υπουργικού Συμβουλίου της Αλβανικής Κυβέρνησης.

Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ στην ιστορική πρόκληση που έχουμε ως κοινότητα τον ερχόμενο Απρίλιο που είναι η απογραφή του πληθυσμού.  Απομένουν μόλις έξι μήνες και δεν ξέρω αν έχουμε συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα που έχει αυτή η απογραφή. Είναι ένα θέμα που αξίζει μία ξεχωριστή ημερίδα για την ευαισθητοποίηση όλων των συμπατριωτών μας για το χρέος που έχουν για να έρθουν στην απογραφή.

Σας ευχαριστώ και ελπίζω να μη σας κούρασα!