ματος. Ένατο και τελευταίο παιδί του Αλυκιώτη Κίτο Κόκκαλη και αδερφή του γνωστού Τσάβου Κόκκαλη παντρεύτηκε με τον Γιάννη Παππά, από την οικογένεια των Ζησέων παρόλο που οι δυο οικογένειες ήταν σε μεγάλη έχθρα. Ο Γιάννης που σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο της Βελλάς εντάχθηκε στα τάγματα του Ζέρβα και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Συνέδριο της Μεμόραχης. Το 1944 έφυγε στα Ιωάννινα κυνηγημένος από τους κομουνιστές. Η Γαρυφαλλιά νιόπαντρη και έγκυος περίμενε τον αγαπημένο της να έρθει να την πάρει. Ο Γιάννης έκανε τρεις απόπειρες αλλά δεν τα κατάφερε να την πάρει μαζί του. Το 1945 η Γαρυφαλλιά αρνήθηκε να αφήσει το μηνών παιδί της και εξορίζεται μαζί με άλλες οικογένειες από το Αλύκο στην Κρούγια. Στην εξορία χάνει τη μοναδική χαρά και παρηγοριά, το παιδί της.Μετά από πολλά χρόνια εξορίας επέστρεψε στο χωριό όπου έμενε με την αδερφή της Μάρω καθώς ο άντρας της, Βαγγέλης Τσήμος (Ζάχος) ήταν φυλακισμένος (πέθανε στη Φυλακή το 1974). Τα τελευταία χρόνια την φρόντιζε η ανιψιά από την αδερφή της Αθηνά Ιωαννίδη.
O «Βορειοηπειρώτης», εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στους συγγενείς και κλίνουμε όλλοι ευλαβικά στο σκήνωμα της!
6 comments:
Αιώνια της η Μνήμη σ’ αυτήν την πολυβασανισμένη Ελληνίδα που δεν έφταιξε σε τίποτα! Μια ζωή την κυνηγούσαν τα σκυλιά όπως ο Νικόλα Δημήτρη που ήταν ο εγκέφαλος του Sigurimi και άλλα σκουπίδια!
Αιωνία της η μνήμη! Να είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει.Ήταν μια Ελληνίδα με όλη τη σημασία της λέξης.Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους συγγενείς της.
Είναι κάποιες συγκινητικές ιστορίες πους μας κάνουν να αισθανόμαστε περηφάνια. Ξεσκεπάζεται ταυτόχρονα και η γύμνια μας που τσακωνόμαστε σαν τα κοκόρια και νομίζουμε όλοι ότι είμαστε οι μεγάλοι αγωνιστές των ιδανικών και της πατρίδας.
Υπάρχουν πολλές τέτοιος ιστορίες και θα παρακαλούσα τους αναγνώστες όποιος μπορεί να μας στείλει ανάλογες ιστορίες για να τις δημοσιεύσουμε.
Ανατρίχιασα και βούρκωσα, κυριολεκτικά αιωνία η μνήμη της
Σαν αυτή την χαροκαμένη και βασανισμένη μάνα υπήρξαν και υπάρχουν πολλές στο χώρο μας. Αρκετες πέθαναν πέρνοντας μαζί τους τα βασανά τους δίχως κανείς να τες συμπονεσει, αρκετές όμως ζούνε και είναι κριμα να τις σκεφτόμαστε μέτα το θάνατο. Συγχαρητήρια Βορειοηπειρώτη που την ανέφερες, ισως η προσευχή ολων αυτών που διαβάσαμε για την Γαρυφαλλια να της διευκολύνει το δρόμο προς τον Παραδεισο. Αυτό νομίζω πως είναι πραγματικά το χρέος καποιού που λέει πως αγαπάει και προσφέρει σε αυτον τον τόπο και αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό είναι προσφορά να αναδεικνύεις και να συμπονεις τους συνανθρώπους σου και όχι να τους μαχαιρώνεις έστω κι αν είναι αντιπαλοί σου. Συγχαρητήρια!
Ο Θεός να την αναπαύσει
Δημοσίευση σχολίου