ΠΟΙΗΜΑ: ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ

Σαν τ' αηδόνια της Ηπείρου,                                                                                                   

κελαηδούσες μια φορά.                                                                                                     

Μέγα φέγγος, φως του Ήλιου*, 

σε συνέπαιρνε απαλά.

                                                                                                               

Κέντησες το όνομά σου,                                                                  

στης Ελλάδος την ποδιά.                                                                                                        

Σε υμνήσαν οι φωστήρες,                                                                                                

με γλυκύτατη λαλιά.

Πύρρος* έστησε παλάτια,                                                                  

στην αγνή σου αγκαλιά.                                                                                                   

Σαν τ’ ατίθασα τα άτια,                                                                                                         

δε σε άγγιξ’ η σκλαβιά.  

Έπιασες την Αφροδίτη*,                                                                                                 

σαν αράχνη στον ιστό.                                                                                                        

Και ‘κλεψες την ομορφιά της,                                                                                                 

στου Ορφέα* το ρυθμό.

Του Οδυσσέα οι Σειρήνες,                                                                                                  

σου τραγούδησαν σκοπό.                                                                                                   

Και μεθύσαν οι κοιλάδες,                                                                                                

στης Κλιτίας* το χορό.

Πέρασαν αυτά τα χρόνια,                                                                                               

έπεσε η σκοτεινιά.                                                                                          

Και αγκάθια αγριεμένα,                                                                                               

σου λαβώσαν την καρδιά.

Βάρβαροι εχθροί κοράκια,                                                                                                   

σε πολιόρκησαν δειλά.                                                                                                                       

Και κατάφεραν σε ‘σένα,                                                                                                    

χίλια δυο μύρια κακά.

Ψάχνεις ‘συ τον Ηρακλή* σου,                                                                                                      

στης Χειμάρρας τα βουνά.                                                                                                  

Για να σφάξει τη Λερναία*,                                                                                              

που σου πνίγει τη λαλιά. 

Δε δα χάσεις την τιμή σου,                                                                                                          

Μάνα ανέχτηκες πολλά.                                                                                                      

Σαν τη Μήδεια* να αντιδράσεις,                                                                                              

στα δικά σου τα παιδιά.

Προτίμησε να τα σκοτώσει,                                                                                                  

πάρα σκλάβους να τα δει.                                                                                                          

Και με άρμα έτρεξε πήγε,                                                                                                      

στου Ολύμπου* το θρονί.

Σώμα έχεις μ’ άγιο χώμα,                                                                                                      

το αίμα το ‘πιε σαν κρασί.                                                                                                    

Έτοιμο εδώ και χρόνια,                                                                                                 

ν’ αναστήσει νέα ζωή.

Θα αναγεννηθούν φαντάροι,                                                                                                

απ’ τα οστά τα ιερά.                                                                                                   

Και με δύναμη του Άρη*,                                                                                                       

θα σε βάλουνε ψηλά.

Δε θα κλάψεις πια ποτέ σου,                                                                                                   

όνειρο ήτανε θα λες.                                                                                                      

Σαν θα βλέπεις τις πληγές σου,                                                                                                           

θα ‘ναι άστρα, πινελιές.

Γεώργιος Κ. Γκοτζιάς                                                                                               

Νοέμβριος 2012

*Ήλιος με κεφαλαίο, εννοείται ο θεός που λάτρευαν οι αρχαίοι Έλληνες και άλλοι πληθυσμοί της Αιγύπτου.

*Πύρρος, ο Βασιλιάς της Ηπείρου.

*Αφροδίτη, η θεά του έρωτα και του κάλους.

*Ορφέας, στα έργα του Ομήρου, ο μουσικός με τη λύρα.

*Κλιτία, αρχαία νύμφη των δασών.

*Μυθολογικό πρόσωπο ενός ημίθεου γιου του Δία και της Αλκμήνης.

*Λερναία ή Λερναία Ύδρα την οποία σκότωσε ο Ηρακλής σε έναν από τους άθλους του.

*Μήδεια, πρόσωπο στην τραγωδία του Ευριπίδη. Βοήθησε τον Ιάσονα να κλέψει το Χρυσόμαλλο Δέρας και να επιστρέψει στην Ιωλκό. Μόλις την πρόδωσε και παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά της περιοχής, έστειλε με τα παιδιά της ρούχα νοτισμένα με δηλητήριο. Μόλις πέθανε ο Ιάσονας, για να μην κάνουν κακό στα παιδιά της, τα σκότωσε η ίδια και έφυγε με το άρμα του θεού Ήλιου.

*Όλυμπος, βουνό της Ελλάδος,  όπου κατά τους αρχαίους Έλληνες, ήταν ο τόπος διαμονής των θεών.

*Άρης, ήταν ο θεός του πολέμου κατά τους αρχαίους Έλληνες.

 http://dervitsani.blogspot.com/2012/11/blog-post_5547.html