Να αποβάλουμε την εσωστρέφεια και να χτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο μας πρόβαλλαν για μια φορά ακόμα εμπράκτως και σε τόνους ιστορικής ευθύνης κάποιους προβληματισμούς, που αφορούν την συλλογική μας ύπαρξη και εθνική και κοινωνική μας συμπεριφορά με σημείο αναφοράς το παρόν και το μέλλον μας.

Πρώτο, σχετίζεται με τη διάλυση και κατακερματισμό του κοινοτικού μας ιστού, είτε ως εθνικού, είτε ακόμα ως κοινωνικού.

Δεύτερο, σχετίζεται με το γεγονός ότι, αντί να αυτοπροσδιοριζόμαστε εθνικά με βάση την εθνική μας καταγωγή, τον πολιτισμό, τις αξίες και επιτεύγματά μας, σε αντιπαράθεση με εκείνους τους παράγοντες που μας παραβιάζουν τα εθνικά δικαίωμα, αρνούνται το πολιτισμό μας, είτε τον οικειοποιούνται και σφετερίζονται για λογαριασμό τους, κάνουμε εντελώς το αντίθετο.

Δεν καταπιαστήκαμε από την πραγματική μας εθνική και πολιτιστική ταυτότητα. Την εγκαταλείψαμε είτε ως ανίκανοι, είτε διότι φοβηθήκαμε μήπως προκαλέσουμε, είτε διότι αυτή η συμπεριφορά βόλευε και βολεύει τους πολιτικούς εκπροσώπους  στην προσωπική τους  πολιτική και οικονομική επικράτηση.

Επίσης, αντί να είμαστε εξωστρεφείς προς διεκδίκηση των εθνικών μας δικαιωμάτων και προσδοκιών, ενισχύοντας την εσωτερική ομοεθνή ενότητα, κάναμε το αντίθετο. Μετατρέψαμε αυτό το είδος εξωστρέφειας σε ισχυρό κίνημα εσωστρέφειας.  Εντοπίσαμε ως τους μεγαλύτερους αντιπάλους μας τους ομοεθνείς μας και με τον τρόπο αυτό οδηγήσαμε σε σπαραγμό και στα άκρα τη διάσπαση όσον αφορά την εθνική ενότητα, ομοψυχία και αλληλεγγύη. Το χειρότερο, είναι που στη δική μας εθνική εσωστρέφεια ζητήσαμε και ζητούμε την συμπαράσταση εξωεθνικών παραγόντων, είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι άτομα, ή άλλες οικονομικές και κοινωνικές υποδομές.

Μεταξύ των δεκάδων παραδειγμάτων αναφέρω τα πιο πρόσφατα.

Στη Λήβενα.  Το δικό μας επαρχιακό συμβούλιο παραχώρησε άδεια σε ομοεθνείς μας για λατομείο, σε σημείο όμως που, απ΄ ό, τι φάνηκε βλάπτει τα συλλογικά κοινοτικά συμφέροντα των κατοίκων της Λήβενας και του Βελιάχοβου. Η αντίδρασή τους το επιβεβαιώνει.

Οι δικοί μας επιχειρηματίες για να κάμψουν την αντίδραση των κατοίκων της Λήβενας, προσέλαβαν αλβανούς ήμι-μπράβους. Σαν να μη έφτανε αυτό και η κρατική αστυνομία στράφηκε εναντίον των κατοίκων. Οι ληβηνιώτες έμειναν μόνοι σ΄αυτή την άνιση «μάχη». Δεν υπήρξε διευρυμένη κοινοτική ή εθνική αλληλεγγύη και αντίδραση. Δεν υπήρξε πολιτική στήριξη. Το συλλογικό και εθνικό δίκιο εξουδετερώθηκε  μπροστά στην ανάγκη  υπεράσπισης ή κάλυψης των «δικών μας» πολιτικά τοπικών αρχόντων. Από την άλλη εκδηλώθηκε φόβος μήπως η οποιαδήποτε αντίδραση αντιστρέφονταν στα κεκτημένα των πολιτικών εκπροσώπων, δλδ  αντιστρέφονταν κατά  της  προσωπικής συνεργασίας τους με τις κρατικές δομές (είτε με τα επιχειρηματικά συμφέροντα), που τους εξασφαλίζει το προσωπικό πολιτικό μέλλον.

Η κατάσταση απόγνωσης και η πίεση του δίκιου ανάγκασε κάποιον κάτοικο του χωριού να ζητήσει  βοήθεια από την Χρυσή Αυγή, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την άγρια εθνικιστική αντίδραση της αστυνομίας και άλλων δομών εναντίον του και όλων των κατοίκων της Λήβενας. Το δίκιο μετατράπηκε σε αντι δίκιο και οι κάτοικοι της Λήβενας σε ταμπού, η αναφορά του οποίου θυμίζει πλέον Χρυσή Αυγή , άρα αλβανική αρνητική αντίδραση….!

Το δεύτερο παράδειγμα, η περίπτωση του βουλευτή Ξέρρα. Πρόσφατα, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα του αλβανικού τύπου ο Έλληνας Βουλευτής και Υπουργός Σπύρος Ξέρας. Τον θέλουμε, ή δεν τον θέλουμε, ο κ. Ξέρρας χαίρει αυτών των αξιωμάτων. Που σημαίνει ότι μια χειραφετημένη εθνική κοινότητα, παρά τις εσωτερικές επιφυλάξεις, βγάζει προς τα έξω μια ενιαία, εθνική φωνή, υποστήριξη, ενότητα και ομοψυχία. Δεν το είδαμε σε κανένα επίπεδο. Δεν είναι απλώς ότι λησμονούμε την λαϊκή παροιμία που λέει ότι ό, τι ακούς στη γειτονιά σου περίμενέ το στη γωνιά σου.  Δεν δείχνουμε ότι ξέρουμε να  εκτιμούμε και υπερασπιζόμαστε τους ανθρώπους μας μπροστά σε τρίτους. Απεναντίας, υπάρχουν ενδείξεις ότι ομοεθνείς πολιτικοί αντίπαλοι του κυρίου Ξέρρα, συνέβαλαν στην όξυνση των πνευμάτων. (Πριν λίγο καιρό ήταν ξανά δικοί μας άνθρωποι, οι οποίοι υπέδειξαν στον αλβανικό τύπο ότι  ελληνικά σχολικά βιβλία στη μητρική γλώσσα δυσφημίζουν την αλβανική αξιοπρέπεια. Η υπόδειξη από τους δικούς μας έγινε  ως εκδίκηση εναντίον εκείνων που έθεσαν σε κίνδυνο το δικό τους μονοπώλιο έκδοσης ελληνικών βιβλίων.)   

 Είπα, ότι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν δεκάδες γιατί όχι και εκατοντάδες. Αυτό δείχνει και το επίπεδο που φθάσαμε. Μια κοινότητα συχνά, όταν συνειδητοποιεί ότι οι θεσμοί της έχουν φθαρεί και απαιτείται κάθαρση, επιτρέπει τις εξελίξεις να την οδηγήσουν στη γερή βάση, τον στεγανό πάτο, στο οποίο θα στηριχτεί για να οδηγηθεί με μεγαλύτερη δύναμη προς τα μπρος. Η κοινότητά μας  αλλοίωσε και αυτόν το γερό πάτο και οδεύει τώρα προς στο άβαθο τέλος.

Γιατί; Επειδή οι ίδιοι εμείς με αρχηγούς τους πολιτικούς δεν επιτρέψαμε κανένα θεσμό που να μπορεί να κρίνει τον καθένα μας και να αποδίδει τις πρέπουσες ευθύνες. Μείναμε καθημερινά με ένα πριόνι και τσεκούρι στα χέρια έτοιμοι να πριονίσουμε κάθε αξία, του παρόντος και του παρελθόντος. Δεν επιτρέπουμε την καλλιέργεια νέων αξιών στηριγμένων στην παράδοση και επιτεύγματα. Ή, αντί να προβάλλουμε μια αξία, ένα έργο, προσπαθούμε να το μειώσουμε, δυσφημίσουμε, αποσιωπήσουμε. (όπως συμβαίνει τώρα στη Δρόπολη).  Επιτρέψαμε στους ενόχους και σε εκείνους που ενέδωσαν, πρόδωσαν και εγκλιμάτισαν εθνικά, να συνεχίζουν να κρατούν τα ινία των εθνικών μας ευθυνών. Οι πολιτικοί μας σκοτώνονται να εκλεγούν, να καταλάβουν μια καρέκλα, όχι για να προσφέρουν για το κοινό όφελος, αλλά για να επωφεληθούν και καρπωθούν προσωπικά από  τα κοινά.

   Καταλήγοντας θέλω να εξηγήσω γιατί επιρρίπτω συνεχώς καίριες ευθύνες στους πολιτικούς εκπροσώπους και κυρίως σ΄ αυτούς της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Επειδή αυτοί έχουν καταλάβει και κρατούν δια της βίας  την εθνική πολιτική εξουσία που κουβαλάει η ΟΜΟΝΟΙΑ. Την εξουσία αυτή την χρησιμοποιούν, από την μια να αυτοσυντηρούνται πολιτικά σε προσωπική βάση και από την άλλη να ασκούν πίεση, να αντιτίθενται σε καθετί που θέτει σε κίνδυνο την εξουσία τους, να ισοπεδώνουν τα πάντα ως τον καλύτερο τρόπο απόχτησης δικαιώματος ιδιωτικοποίησης των συλλογικών και διαχρονικών αξιών του τόπου μας. 

Αυτή  η ηγεσία φέρει την καίρια ευθύνη ώστε αντί οι Έλληνες βορειοηπειρώτες να κρίνουν και να κρίνονται με βάση την προσφορά στα εθνικά, κρίνονται από τη συγκεκριμένη ηγεσία, μέχρι ακόμα και «την ποιότητα» ελληνισμού του καθενός, ξεκινώντας από τις προσωπικές σχέσεις που ο καθένας έχει με την ηγεσία αυτή.

Με αποτέλεσμα και η ενότητα, και η εθνικότητα, και η ομοψυχία και η συνεργασία  έχουν  αποχτήσει  αυτή τη δομή, η οποία γκρέμισε πρώτα το δημοκρατικό διάλογο και μετά τις γέφυρες επικοινωνίας, συνεργασίας και εθνικής αλληλεγγύης και ομοψυχίας.  Σήμερα γίνονται αντί διάλογος, μονόλογοι για όλα αυτά και με σημείο αναφοράς  «τον ηγέτη» των συμφερόντων.

Παναγιώτης Μπάρκας για Βορειοηπειρώτη

Αργυρόκαστρο 24.11.2012.